2. [Vide etiam I 448-58, ubi explicantur Gen. XXVII: 41 ad XXVIII: 9.]
459. Ex his [Gen. XXIV: 2-9] nunc constat, quod hoc praeceptum tam strictissimi juris, et tantae religionis esset, ut si id non observarent posteri, prorsus omni promissione et benedictione, Abrahamo et Isaco data, frustrarentur, nimirum, quod sic non potuissent terram Canaanem possidere, minus Messiam, ut ex stirpe illa nasceretur, proinde quod extra Regnum Dei forent; in hoc itaque, cum promissionis et benedictionis istius spes et ipse effectus consisteret, sanctissimum, postea ut haberetur, mandatum est, nimirum, ut quisque intra familias aut generationes suas*
* abhinc amplificamus secundum auctoris indicia marginem sectionis ab eodem ut 1 signatae; cf. A. Acton, The Word Explained, Vol. I, p. 409, annotationem I
1. matrimonia iniret. Sed quomodo hoc a Judaeis postmodum observatum est, ex historia de iis videbitur. Quod hoc praeceptum tam strictissimi juris esset, causa erat, ut dictum, unice propter Messiam, quod semen erat, in quo et Abrahamus, et Isacus, et Jacobus, et omnis eorum posteritas, tum in quo omnes gentes totius orbis benedicerentur, ut supra saepissime dictum est. Haec jam stirps, ex qua Messias, postmodum dicta est Davidica, et quia radix et stirps, assimilata est arbori, cui, sicut rami, implantarentur, posteri Abrahami et Isaci; sic utique exsurgeret arbor, similis ei, quae in medio Paradisi, in prima creatione, quae arbor vitae vocata est. Ut jam rami illi non essent spurii, sed legitimi, et sic universa arbor, sicut illa in Paradiso veteri, quam ne Adamus tangeret, ex Paradiso into expulsus est, [Gen.] Cap. III: vers. 22, strictissime observanda erant conjugia ex cognationibus proximis. Haec jam causa erat, cur tam severe interdictum est populo Judaico et Israelitico, ut contraherent illa ex Canaanitis et extraneis; nam Messias in eo populo non solum Arborem vitae, sed etiam universum Paradisum reducere, et sic ex novo creare voluit, in quo tribus Israelis referrent arbores ipsius Paradisi, at tribus Judae ipsam Arborem Vitae in medio ipsorum, quod absque conjugiis ex proxima cognatione fieri nequicquam potuit.
2. (Haec jam cum superioribus a vers. 41, mihi oretenus dicta, et fere enuntiata sunt, etiam ab infantibus, qui mecum tunc erant, et per os meum etiam loquuti sunt, ipsamque manum meam, etiam dirigebant.)
[Conjugium; Infans, innocentia; Manus]
