Merriam-Webster's eerste definitie van het woord "liefde" is "sterke genegenheid voor een ander die voortkomt uit verwantschap of persoonlijke banden". Nou, ja, maar "sterke genegenheid" lijkt een beetje zwak, en de motivaties kunnen nobeler zijn dan "verwantschap of persoonlijke banden." Het woordenboek biedt ook "genegenheid op basis van bewondering, welwillendheid of gemeenschappelijke belangen", "warme verbondenheid, enthousiasme of toewijding" en "onbaatzuchtige loyale en welwillende zorg voor het welzijn van een ander". Geen van hen voldoet precies aan het gevoel, of wel?
Dus wat is Swedenborg's take? In zijn theologie gaat het bij de liefde om het één worden met de anderen.
"Het kenmerk van de liefde is niet het liefhebben van onszelf, maar het liefhebben van anderen en met hen verenigd zijn door liefde," schrijft hij in "Goddelijke Liefde en Wijsheid." "Echt, de essentie van alle liefde is te vinden in de vereniging..."
Dat is in zekere zin echter slechts het topje van de ijsberg: De werken van Swedenborg zeggen dat de liefde - het verlangen naar vereniging - de eigenlijke bron is van alle bestaan. Liefde is God, liefde is leven, liefde is het doel van ieder mens, liefde is wat ons naar de hemel of de hel brengt, liefde is de eigenlijke bron van alle materie en energie in het universum, liefde is de schepper van de werkelijkheid zelf.
Hoe is dat? Swedenborg schrijft dat de essentie van God - de eigenlijke substantie van God - pure, volmaakte, oneindige liefde is, een verlangen naar vereniging boven alles wat we ons ooit zouden kunnen voorstellen. Dat verlangen vloeide voort om het universum en de werkelijkheid zoals we die kennen te creëren, met als enig doel iets te hebben om zich mee te verenigen. En wij mensen zijn dat iets: Wezens die in staat zijn om liefde te accepteren en deze uit vrije keuze terug te geven.
De middelen die we uit liefde zijn gecreëerd, en gecreëerd met het doel om lief te hebben. Hieruit volgt dat wat we liefhebben, wat we verlangen, in het diepste van ons eigen leven is, en eigenlijk ons leven is, onze essentie - is eigenlijk wie we zijn.
Dat leidt tot twee voor de hand liggende vragen: 1. Als we uit Gods liefde zijn geschapen, waarom zijn we dan zo smerig en egoïstisch? 2. Hoe zit het met onze gedachten en ideeën? Tellen ze nergens op?
De antwoorden op die vragen hebben met elkaar te maken.
Ten eerste moest God ons met de capaciteit voor het kwaad scheppen, zodat we in vrijheid konden zijn, want als we niet vrij waren, dan zou de keuze om Zijn liefde te aanvaarden en terug te geven helemaal geen keuze zijn, en zou het zinloos zijn. Op een dieper niveau is God volmaaktheid, en als Hij iets volmaakts had geschapen zou het gewoon meer van Zichzelf zijn geweest en zou Hij Zichzelf liefhebben. Dus we moeten onvolmaakt zijn, maar met het vermogen om de liefde te kiezen.
Die mogelijkheid om te kiezen is echt het antwoord op de tweede vraag. Onze kracht om te denken en te weten kan worden gescheiden van onze liefdes, wat betekent dat we kunnen weten dat iets goed is, zelfs als het in strijd is met onze verlangens. We kunnen dat vermogen gebruiken om onszelf te dwingen om te kiezen wat goed is, en om God te vragen om daadwerkelijk te veranderen wat we graag goed maken. Als we ijverig en oprecht zijn, zal God inderdaad onze liefdes veranderen in de loop van ons leven. Tegen de tijd dat we klaar zijn voor de hemel, leven we in een oprechte liefde voor andere mensen en voor de Heer, en van daaruit een liefde voor het doen van goede dingen voor anderen. Op dat moment zijn we eigenlijk in echte vrijheid, want wat we willen is perfect afgestemd op wat we weten dat goed is, en we kunnen daadwerkelijk doen wat we willen.
Aan de andere kant: als we weigeren om aan dat proces deel te nemen, weigeren om te zien wat goed is, weigeren om de moeite te nemen om te doen wat goed is en weigeren om Gods wens te veranderen wat we liefhebben, zullen we in de hel terechtkomen, samen met anderen die alleen zichzelf liefhebben.
Dit creëert een interessante en belangrijke vraag die we ons allemaal kunnen stellen: Diep van binnen, in de diepte, waar houden we van? Is het goed? Zijn we bereid om het voor God te openen en Hem te vragen om het te veranderen?
