Што учи Новата црква за Велигден? Тоа е кратко прашање, но вклучува голема мрежа на поврзани идеи. Не може да се одговори накратко, затоа стрпете се…
Прво, ние веруваме во Бог - само еден Бог - кој создава и одржува сè, вклучувајќи го и нашиот физички универзум.
Ние веруваме дека Бог е самата љубов и самата мудрост. Природата на љубовта е да сакаш да ги сакаш другите надвор од себе, и да ги правиш среќни и да бидеш поврзан со нив. Природата на мудроста е да обезбеди средства, знаење, за да ја спроведе љубовта на дело.
Бог, дејствувајќи од неговото јадро на Божествената Љубов, користејќи ја својата Божествена Мудрост, го создал универзумот (Големата експлозија?) и, на крајот, како дел од неа, нашата галаксија, Сончевиот систем и Земјата. Преку неговата креативна промисла, животот започна на земјата. Во текот на милиони години, тој еволуираше во прогресивно посложени форми на живот, сè додека, со текот на времето, Бог не можеше да доведе до развој на човечки суштества со рационални умови способни да ги разберат духовните вистини. Преку тие вистини, луѓето би можеле да се сакаат еден со друг како ближни и да го сакаат Бога, да одат по неговите патишта, да ја примаат неговата љубов и мудрост и да бидат поврзани со Него.
Дел од Божјата Промисла е секогаш да го држиме отворен начин да комуницираме со нас, за да можеме да ги примаме вистините приспособени на нашата состојба. Тој комуницираше со раните луѓе преку подиректна свесност, но како што станавме понадворешни, тој користеше некои луѓе како пророци или објвители, за да ги запишат своите вистини и да им ги кажат на другите. Некои од овие откритија се многу древни, според човечки стандарди. Во Книгите на Мојсеј, стари можеби 3500 години, Мојсеј се осврнува на уште подревни книги - „Јеховините војни“, „Благовештенија“ и „Книгата на Јашер “, кои сочинувале делови од древното Слово.
Во времето пред да се роди ИСУС ХРИСТОС, вистините од Стариот Збор биле расипани или во голема мера заборавени, а политеизмот и идолопоклонството биле широко распространети. Од 12-те племиња на синовите на Израел, 10 беа распрснати и проголтани во околната култура. Во Ерусалим и неговата околина, еврејската црква сè уште го зачувала Стариот завет, а верниците сè уште ги почитувале неговите начела, но дури и во јудаизмот, дел од надворешното обожавање било шупливо. Сè уште имаше некои луѓе во едноставно добро, кои со задоволство ќе ги примат новите Господови вистини - Марија, Јосиф, Елисавета, Захарија, Ана, Симеон, а подоцна и апостолите, а потоа и мноштвото кое се собра да го слуша Исус како ја проповеда вистината и да да биде исцелен од Него.
Новата Црква учи дека Исус Христос бил самиот Бог, кој примил човечко тело, за да може да живее меѓу нас и да нè научи на суштинските вистини што ни се потребни за да можеме да ги следиме, и со тоа да ги отвориме нашите умови да ги примиме и да ја пренесеме Неговата љубов.
Ние, исто така, веруваме дека дел од неговиот метод на откупување на нас беше да прими човечка наследност со нејзиното искушение , за да може директно да се бори против злото. Од каде доаѓаше злото? Ние веруваме дека луѓето имаат бесмртни души. Кога нашите тела умираат, ние живееме во духовен свет. Во тој свет, не можеме да се преправаме дека сме добри ако не сме - нашата вистинска природа станува очигледна. И, ние гравитираме кон истомисленици, исто како и на овој свет, освен со почист вид. Ако суштински ги сакаме нашите ближни и Бог повеќе од себе, ќе создадеме пријателски, соседски општества. Ако фундаментално бараме „број еден“, нашите општества ќе се стремат кон непријатните, формирајќи пеколни места. Бог не го создал пеколот, но не, нè принудува да бидеме добри, бидејќи тоа ќе ни ја уништи слободата. Значи, тој ни дозволува да си создаваме пеколи. Можеме да го направиме тоа и на земјата, кога злите луѓе имаат моќ. Нацистичка Германија беше еден ултра јасен пример за ова, меѓу премногу други.
Сега, во Новата црква, ние веруваме, како и многу луѓе, дека постои врска помеѓу духовниот свет и природниот свет и дека сме подложни на духовни влијанија. Популарната слика на ангелот чувар всушност има некаква основа во духовниот факт, а сликата на ангелот на едното рамо и ѓаволот на другото е исто така пореална отколку што е удобно да се размислува.
Ние сме во искушение, додека го живееме својот живот, да правиме лоши работи. Овие искушенија течат во нас од злите луѓе во духовниот свет. Во нормалниот редослед на нештата, моќта на ова зло се држи под контрола преку балансирање на приливот од небото, каде што љубовта Господова тече низ добрите општества и се соопштува со нас. Во времето на Господовото раѓање, рамнотежата беше несигурна - пеколите станаа премногу силни, а злото беше премногу влијателно. Ние гледаме илустрации за тоа во приказните на Новиот завет, каде што Исус и неговите ученици во многу случаи лекуваат луѓе опседнати од демони.
Значи, дел од мисијата на Господ беше да ја заузда моќта на пеколното влијание, и тој го направи тоа така што дозволи да биде искушуван преку човечкото што го превзема од Марија, и со освојување на секое искушение по ред, да ја ограничи моќта на секое пеколно општество. Во приказните на Новиот завет гледаме некои од тие искушенија – кога бил искушуван од ѓаволот во пустината, и во Гетсиманската градина и на крстот. Но, тој ги победи сите, дури и последните каде што се сомневаше дали Неговата мисија успеала.
Што се случи тогаш на Велигден?
Воплотениот Бог дошол на земјата, како Исус Христос, исполнувајќи цела низа старозаветни пророштва. Тој, низ доживотна серија искушенија, се борел и ги покорил моќите на пеколот, враќајќи ја рамнотежата што им дозволувала на луѓето слободно да го изберат својот животен правец. Тој нѐ научи на новите вистини што ни беа потребни, за да можеме да научиме, ако сакаме, како да бидеме добри. Тој отвори нов канал на комуникација - сега можевме да го замислиме во човечки облик - не само како далечен, безобличен Бог, туку како Божествено Човечки Бог кој нè љуби, сака да нè спаси и според чиј лик и подобие сме ние направени.
Распнувањето беше врвното искушение и победата во животот на победата над злото. Човечкото тело што Господ го зеде од Марија беше прославено, претворено во Божествена супстанција. Затоа не е пронајден во гробницата во неделата на Велигден, кога каменот бил оттргнат.
По Велигден, Господ можел - и се појавил - сè уште им се појавува на своите следбеници, но тие го гледале со отворени духовни очи. Го следеа во Галилеја и го видоа неговото вознесување на небото. И тогаш тие се раширија низ целиот свет, учејќи ги вистините што ги научил тој и водејќи пример, така што христијанството стана најголемата религија во светот.
Како што се ширеше христијанската религија, во неа се вовлекоа лажни идеи. Еве неколку клучни точки во нашето верување, кои се борат против тие невистини:
- Не веруваме дека Исус бил посебна личност од Бога. Тој беше Бог.
- Не веруваме дека се жртвувал на крстот за да му се искупи на Бога за гревовите на човештвото. ТОЈ БЕШЕ Бог. Наместо тоа, тој дозволи да биде распнат бидејќи со тоа можеше да покаже дека дури и смртта на физичкото тело не е нешто конечно - не нешто што навистина има моќ над доброто и вистината. Неговото воскресение беше клучниот настан.
Ние веруваме дека Марија била добра, но не дека била совршена, ниту дека е родена без грев. Таа беше избрана да биде мајка на Господа затоа што беше, како Јосиф, дел од остатокот од едноставни, добри луѓе кои ја послушаа Господовата волја и чија вера ќе овозможи исполнување на Неговата мисија. Меѓутоа, наследноста преку Марија содржела нормални склоности кон злото што го отворило Исус на искушенија, што било неопходен дел од планот.
Има и нехристијански идеи кои имаат валута во нашата култура, иако мислиме дека се лажни. Еве неколку клучни точки во нашето верување:
- Не веруваме дека Исус Христос имал романса со Марија Магдалена или се оженил.
- Не веруваме дека Исус Христос бил само добар учител или човек со примерен карактер, кој подоцна бил обожен од неговите ученици.
- Ние веруваме дека Исус Христос навистина постоел како историска личност и дека тој бил воплотен Бог и дека Евангелијата содржат суштински вистини според кои треба да живееме.
