329. Në tetë urdhërimet e Dekalogut, i pari, i dyti, i pesti, i gjashti, i shtatë, i teti, i nënti dhe i dhjeti, nuk thuhet asgjë për dashurinë ndaj Zotit dhe dashurinë për të afërminr. Nuk ishte thënë që Perëndia duhet dashuruar, ose që emri i Zotit duhet të përlëvdohet, ose që njeriu duhet ta dojë të afërmin e tij dhe në këtë mënyrë ta trajtojë atë me ndershmëri dhe virtyt, por vetëm: "Nuk do të kesh perëndi të tjerë përveç meje;" mos e merrni emrin e Zotit kot; mos vrit; nuk kryen tradhti bashkëshortore; mos vidhni; mos bëni dëshmi të rreme; mos lakmo asgjë që i përket fqinjit tënd". Në përgjithësi, thuhej se e keqja nuk duhet dëshiruar, planifikuar dhe nisur as kundër Zotit e as kundër fqinjit. Nuk urdhëroheshin gjëra të tilla që lidhen drejtpërdrejt me dashurinë dhe bamirësinë, por ndaloheshin vetëm gjërat në kundërshtim me to, sepse nëse njeriu i shpjegohet të keqes si mëkati, ai e do të mirën e dashurisë dhe bamirësisë. Që parimi i parë i dashurisë për Zotin dhe i dashurisë për të afërmin është shNjeriugia e së keqes, dhe i dyti është të bësh të mirën, do të tregohet në kapitullin mbi bamirësinë.
[2] Ka dy dashuri të kundërta, dashuria që do dhe bën mirë dhe dashuria që do dhe bën keq; ky i fundit është ferr dhe i pari qiellor, sepse i gjithë ferri është i dashuruar për të bërë të keqen dhe i gjithë parajsa është i dashuruar në të mirën. Prandaj, meqenëse njeriu lind në çdo të keqe, dherrjedhimisht që nga lindja e tij ai anon drejt gjërave të tilla që i përkasin ferrit; dhe meqenëse ai nuk mund të hyjë në parajsë nëse nuk lind përsëri, dmth. sepse askush nuk mund të pranohet nga Zoti nëse ai nuk ndahet prej tij ferri. Se si largohen të këqijat dhe njeriu drejtohet drejt së mirës, do të tregohet në dy kapituj mbi Pendimin dhe Riformiminr.
[3] Që të këqijat së pari duhet të hiqen, përpara se e mira që e bën njeriun të bëhet i mirë në sytë e Perëndisë, Zoti mësoi në Isaia në këtë mënyrë:“Lani, pastroni. Hiq nga sytë e mi veprat e të pabesëve… Mësoni nga veprat e mira…. Nëse mëkatet tuaja janë të kuqe flakë, do të jenë të bardha si bora; si të purpurta, nëse janë të kuqe, do të bëhen si leshi.'Isaia 1:16-18. I ngjashëm me këtë është pasazhi i mëposhtëm te Jeremia: “Qëndroni te dera e shtëpisë së Zotit, shpalleni atje këtë fjalë... Kështu thotë Zoti i ushtrive, Perëndia i Izraelit, korrigjoni rrugët dhe veprat tuaja... Mos u besoni fjalëve të rreme: Shenjtërorja e Zotit! Shenjtërorja e Jehovas! Shenjtërorja e Jehovas! Nëse vidhni, vrisni, shkelni kurorën, bëni betim të rremë... dhe pastaj ejani dhe qëndroni para Meje në këtë Shtëpi që mban emrin tim dhe thoni: Ne jemi të shpëtuar! dhe që më pas të bësh përsëri të këqija dhe të këqija? A është bërë kjo Shtëpi një shpellë grabitëse? Por unë shoh mirë - është fjala e Jehovas." Jeremia 7:2-4, 9-11.
[4] Lutja që i drejtohet Perëndisë nuk dëgjohet para se njeriu të lahet ose të pastrohet nga e keqja, mësohet gjithashtu te Isaia:“Zoti tha, mjerisht, njerëzit janë mëkatarë, njerëzit janë zhytur në të keqenr... ia kthyen shpinënr... Kur i shtrin duart në lutje, unë i kthej sytë nga ti, kur i shumon lutjet e tua, unë nuk do të të dëgjojë .' Isaia 1:4, 15. Se dashuria dhe bamirësia pasojnë kur një person përmbush urdhërimet e Dekalogut, duke r të keqen, mund të shihet nga këto fjalë të Zotit tek Gjoni: "Ai që ka urdhërimet e mia dhe i zbaton ato, më do mua; dhe kushdo që më do mua, Ati im do ta dojë, dhe unë do ta dua dhe do t'i tregohem atij... dhe do të vijmë tek ai dhe do të bëjmë shtëpinë tonë me të'. Gjoni 14:21, 23. Nga urdhërimet këtu tregohen veçanërisht urdhërimet e Dekalogut; të cilat janë të radhës, se të këqijat as nuk duhet të nisen e as të dëshirohen; sepse pastaj pasojnë dashuria e njeriut për Zotin dhe dashuria e Zotit për njeriun, ashtu siç e mira pason kur largohet e keqja.
