Caput XVI
Ultima verba Discipulis
1. Haec locutus sum vobis, ut non scandalizemini.
2. Extra synagogam facient vos; sed venit hora, ut omnis qui interficit vos arbitretur obsequium se praestare Deo.
3 Et haec facient vobis, quia non noverunt Patrem neque me.
4. Sed haec locutus sum vobis, ut cum venerit hora, reminiscamini eorum, quia ego dixi vobis; Hæc autem vobis ab initio non dixi, quia vobiscum eram.
Multa miracula fecit Jesus, toto tempore suo in terra. aquam convertit in vinum, mare sedavit, turbas pavit, infirmos sanavit, mortuos suscitavit. Super omnia autem Iesus venit ut salvos faceret homines veritatem docens. Etsi Iesus multa fecit miracula, omne miraculum praecipue fuit lectio spiritualis. His miraculis illustrabat Iesus quomodo nos Deus ab omni spirituali infirmitate sanat, nos aqua divinae veritatis mundat, nos pane divini amoris sui reficit et ad vitam novam reficit. 1
Sicut dixit Jesus, postquam sanavit hominem ad piscinam Bethsidae, "Venit hora, et nunc est, quando mortui audient vocem Filii Dei; et qui audierint vivent" (Johannes 5:26). "Audire vocem Filii Dei" est veritatem recipere quam Iesus docet et eam in vitam ponere. Haec est salus. Dicit ergo Jesus homini ad lacum Bethsaida, et ad omnes nos : Haec dico vobis ut salvi sitis.Johannes 5:34). 2
Haec opinio, quod Iesus haec dicit ut nos salvi essemus, ad primam eius missionem spectat. Humanum servare est per ea quae docet. Hoc in vale discurso maxime clarescit. His ultimis verbis ad discipulos suos, Iesus eos docere pergit praecipua quae scire debebunt, quae sunt ad eorum salutem necessaria. Jesus autem lavantes pedes eorum dixit eis : Si hæc scitis, beati es si feceritis ea.Johannes 13:17). Prius oportet veritatem cognoscere quam Iesus eos edoctus sit antequam experiri gaudium secundum illam vivendi.
Nunc, cum Iesus finem sermonis suppeditat, iterum discipulos suos commemorat, ut eos doceat. Sicut Iesus in apertis verbis huius capitis ponit: Haec locutus sum vobis, ut non scandalizemini » (Eph. 5, 27).Johannes 16:1). Iesus scit discipulos suos magnas difficultates inventuros esse eorumque fides experienda erit. Dicit ergo eis Jesus: Extra synagogam facient vos, et omnis qui interficit vos arbitretur obsequium se præstare Deo.Johannes 16:2).
In sacro symbolismo discipuli omnes repraesentant, qui secundum veritatem, quam Iesus docet, humiliter vivunt. Sed sicut illi qui discipulos extra synagogam ejicere volunt, pars nostra est, quae non vult verum audire, et secundum illud vivere resistit. Magis sui commodi quam a Domino inductus, potius a veritate avertere, vitare, vel etiam destruere conari. Hoc est interioris sententiae Iesu: Extra synagogam facient vos, et quicumque occiderit vos, existimabit se servire Deo. 3
quare Jesus haec facient discipulis. Haec, inquit, facient vobis, quia non noverunt Patrem aut me.Johannes 16:3). Hic « Pater » amorem divinum significat et Iesus veritatem divinam significat. In vita nostra, quandoque, cum intellectus boni et veri, per se detorquetur vel falsificatur persuasione aliorum. In his temporibus Iesum abiecimus, eum de synagoga eiecimus, et veritatem, quam venit ad nos, perdimus. Quae omnia breviter continentur: non cognoverunt Patrem neque me. 4
Hae sunt contentiones spirituales quae discipulis praecedunt. Vitale est igitur ut haec cognoscant quae futura sunt. sicut dicit eis Iesus haec locutus sum vobis ut cum venerit hora eorum reminiscamini quia ego dixi vobisJohannes 16:4). Ideo ergo exspectavit Iesus usque modo ut diceret eis de persecutionibus venturis. Unde dicit: Haec non ab initio dixi vobis, quia vobiscum eram. Nunc autem vado ad eum qui me misit.Johannes 16:4-5).
Plerumque initium vitae spiritualis est tempus excitativum. Cognitio nova veritas perdurare potest, et saepe cum affectu sequitur quod numquam iterum desideriis nostrae naturae inferioris succumbemus. Quamvis verbum Dei loqui possit de persecutionibus futuris, hoc nobis non videtur pertinere. Ne quidem possumus imaginari tempus tentationis, cum separatum a Deo sentimus. Veniet autem tempus quo provocamur ad vivendum secundum quod credimus. Hoc tempore, etiamsi adhuc Dominus nobiscum est, quasi in nostro sentiet.
Unde cum dicit discipulis suis: Haec non ab initio dixi vobis, quia vobiscum eram, significat initia regenerationis. Sed tempus iam venit ad discipulos cognoscendos de persecutionibus quae mox fient, praesertim cum Jesus videatur abesse. In illo tempore, Omnes qui oderunt Jesum furorem convertentur ad discipulos suos. Oportet ergo discipulos paratos esse. Quod Jesus dixit, incepit hoc capitulum valedicendi sermonis, "Haec locutus sum vobis, ne scandalizemini." 5
Usus
Cum Iesus valedicendi sermonis sui ultimam partem incipit, discipulos suos narrat venturos esse persecutiones. Dicit se haec dicere, ne offendant. Sicut discipuli, necesse est scire condiciones oriri quae profundissimas persuasiones provocabunt. Verbi gratia, aliquid evenire, vel aliquid dici potest quod immediatum moveat responsum. Repente sentimus nos defensuros, timidos, iratos, laedentes, iratos. Huiusmodi impetus oppressus, qui nusquam prodire videtur, nos custodiam capere potest. Hoc tempore sentire potest quasi negativis cogitationibus et affectibus insidiis circumveniri nosque lapsuros esse. In usu igitur esto, scripturae locum elige, ut cum inevitabili insidiis venerit, recordari possis. Scribe in chirographo, et interdiu tecum porta. Verbi gratia, locum sic explicas: Noli timere, nam tecum sum. Nolite timere, ego enim sum Dominus Deus vester. confortabo te et auxiliabor tibi”Esaias 41:10). Vel simpliciter: Vacate et videte quoniam ego sum Deus.Psalms 46:10). 6
De peccato, justitia et judicio
5. Nunc autem vado ad eum qui me misit, et nemo ex vobis interrogat me, quo vadis?
6. Sed quia haec locutus sum vobis, tristitia implevit cor vestrum.
7 Sed ego veritatem dico vobis: Expedit vobis, ut ego vadam; Si enim non abiero, Paraclitus non veniet ad vos; si autem abiero, mittam eum ad vos.
8. Et cum venerit, arguet mundum de peccato, et de justitia, et de judicio;
9. De peccato quidem, quia non credunt in me;
10. De iustitia, quia vado ad Patrem meum, et iam non videtis me;
11. De iudicio autem, quia princeps huius mundi iudicatus est.
His datis monitis, Iesus discipulos suos admonet ut sit profecturus. Sicut dicit: Nunc vado ad eum qui me misit.Johannes 16:5). Iesus deinde addit: « Nemo ex vobis interrogat me, 'Quo vadis?' (Johannes 16:5). Primo aspectu, hoc potest confundere. Postquam autem dixit Jesus discipulis suis quod esset abiens, dixit Petrus : Domine, quo vadis ? (Johannes 13:36). Et post paucos versus, Thomas dixit, "Domine nescimus quo vadis, et quomodo possumus viam scire?" (Johannes 14:5).
Cum Petrus et Thomas iam interrogassent quo Iesus iret, non erant quaestiones de Iesu et quid in Ipsum eveniret. Curae potius erant quomodo sine Iesu praesentia corporis curaturi erant. Quid illis accideret? Quid facerent cum discessisset Iesus? Quomodo sciant quo eant? Iesus dicit: Quia haec dixi vobis, tristitia implevit cor vestrum. Nihilominus, in proximo spiritu, Iesus verba consolationis praebet. Dicit eis Jesus : Amen, amen dico vobis. « Utilitas vestra est ut ego vadam; si enim non abiero, Paraclitus non veniet ad te; si autem abiero, mittam eum ad vos ».Johannes 16:7).
Tempus venit in unaquaque nostra vita, cum transitus ad discendum faciendum est. ita est etiam pro discipulis. Iesus secedet, ut ita dicamus, ut discipuli eius accedant. Et tamen, etiamsi corporaliter Iesus non est, erit cum eis adhuc profundius: erit cum eis in spiritu. Hoc modo eorum persuasiones confirmabuntur sicut Iesus per suam progressionem pergit operari, eos inspirare ad veritatem applicandam quam ipse docet. Hoc modo novam voluntatem explicabunt. Quasi dicat eis Iesus: “Nunc ad vos convertimini omnia, quae ego docui vos, facere. Nolite ergo solliciti esse; ego vobiscum sum. Etiam in difficillimis temporibus, ibi adero tibi. Ego te adiuvabo, sed ab intus. 7
Hoc est ergo adiutorium. Indicat quomodo Iesus eos ab intus adiuvabit per veritatem quam in memoriam revocant. Qua de causa Adiutor etiam "spiritus veritatis" appellatur. Spiritus Sanctus est cum eis, memorans omnia quae Iesus docuit eos illuminans et inspirans ad perseverandum in suo labore. 8
Haec omnia ad nos pertinent eveniunt cum Spiritus Sanctus - Paraclitus - venit. Illustratio est; spiritus est. Sed est aliud quoque. Iesus id sic facit: « Mittam tibi Paraclitum [...]. Et cum venerit ille, arguet mundum de peccato et de iustitia et de iudicio.Johannes 16:8).
Convictus de peccato
Iesus modo dixit quod adiutor arguet mundum de peccato, de iustitia et de iudicio. Quarum prima est « arguere mundum de peccato ». Ratio, inquit Iesus, est quia non credunt in me.Johannes 16:9). Graece enim verbum "convictum" est ????e? [e-leng-si-oculum]. Defert significationem habere culpam subito probatam, vel iniuriam subito expositam. Alias significationes habet arguendi, admonendi, vel corrigendi mores. Hoc maxime fit, cum repente animadvertimus nos contra veritatem vivere. Sicut dicit Iesus, Paraclitus arguet mundum de peccato, quia non credunt in me.
Cum dicit Jesus, "non credunt in me," non loquitur de abstractione fidei, aut de declaratione fidelitatis particularis fidei. Loquitur de vita secundum praecepta. Sicut in principio valedicendi discipulis dixit: « Si diligitis me, mandata mea servate » (Ps 68, 36).Johannes 14:15). Hoc argumento paucis post versibus rediens, Iesus ait: "Qui habet mandata mea et servat ea, ille est qui diligit me".Johannes 14:21). Et addit: Et qui non diligit me, verba mea non servat.Johannes 14:24). Breviter, fidem nostram in Iesum demonstramus, vivendo secundum eius doctrinam. 9
Convictus ergo peccati, ad tempus, vel etiam ad momentum refertur, cum cognoscimus nos non servasse mandata Dei, nec vivimus verbis eius. Possemus nos dicere, "Quod ego feci non est homo esse volo," vel "Via locutus sum ad hominem non est quomodo homines volo tractare", vel, "Haec cogitatio quae futura est". per mentem meam nunc non est qualem cogitationem volo habere. In huius modi momentis nos sine ordine Dei vivimus et penitus dolemus de eo. Hoc est quod "conscientia damnari" significat seu, ut Iesus dicit, adiutor "convicturus est mundum peccati". 10
Quibus in rerum adiunctis interest, notandum quod "convici conscientia" vel "convici peccati" non possumus, nisi prius sciamus quid sit peccatum. Ideo spiritualitas incipit a mandatis. Brevissime docent quae mala sint peccata, non solum in homines, sed etiam in Deum. Cum fundamentum in decalogi praeceptis positum est, hoc per studium permanentem Verbi, praesertim sensum spiritualem, et praxim veritatum, quae in processu discuntur, altius penetrari potest.
Sensim homo incipit videre interiora mala quae intendit, et aversatur illa, eo magis augetur indoles spiritualis; tunc homo est aversatio mali et amor boni, aversio falsi et amor veri; Sic acquiritur vita spiritualis. Hoc idem efficit ut experiantur quid sit convicti peccati. 11
Convictus iustitia
Postquam homines intellexerunt se vitam peccatricem esse, id est vitam contrariam mandatorum Dei, vias suas mutare statuerent. Cum mandata servare incipiunt, Deum primum ponunt, nomen eius incassum fugiunt, meminerunt sabbatum, ut illud sanctum celebrent, patrem et matrem honorant. Accedit omni cupiditate homicidii, adulterii, furandi, mendacii, cupiditatis, resistere nituntur.
Dum hoc bonum incipit, nova quaestio oritur. Iustitia, quam venit Iesus afferri, primo, pro sua iustitia. Bona quae faciunt ex seipsis credentes, sui facti sunt iusti, Inde est quod Iesus nunc dicit quod cum venerit adiutor, arguet mundum non solum de peccato, sed etiam de iustitia. Cum auto-iustitia aperta est, homines iterum "convicti" sentiunt. Delusos esse sciunt, bonitatem suam potius, quam perpetuam a Deo dono acceptam esse. Qua de causa Iesus dicit adiutorem mundum iustitiae esse facturum.
Iesus ergo dicit mundum de iustitia convincendum, "quia vado ad Patrem meum, et iam non videtis me".Johannes 16:10). Ad litteram, Iesus loquitur de imminente crucifixione. Tunc erit "ire ad Patrem" et "non videbitur amplius." Altius, cum Iesus Se "ire ad Patrem" dicit, veritatem divinam cum amore divino coniungi dicit et in unum futurum esse. Et cum dicit Jesus, "Non me videbitis amplius," significat quod cum veritas plene unita est amori, solus amor videbitur.
Hoc omnino evenit in nostra spirituali evolutione. Primo, ad id quod veritas docet, cogimur nos facere. Id veritatis ducimus. Sed cum videamus bonitatem in veritate, transmutatio est nobis. Rectum facere incipimus non a vero, sed a bono. Hoc est quod dicit Iesus: vado ad Patrem meum, et iam non videtis me. Cum hic transitus tempus venit, non tam ex veritate, sed ex bono in veritate, hoc est, ex amore operamur.
Dum haec mirifica est nobis transitus temporis, periculum etiam spirituale implicat. Quamdiu ex veritate, et nondum ex amore operamur, memores delictorum nostrorum, propriae voluntatis conscii, et resistentiae nostrae conscii. Ideo necesse est ut nos cogamus ad rectum faciendum. Sed cum ex amore operari coeperimus, sentire potest quasi nosmet ipsos facile et libere, sine Dei adiutorio. Videtur quod naturaliter.
Quod cum ita fit, veritas quae nos ad hanc metam attulit temporaliter occultatur. hoc fit cum obliviscimur quod omne verum et omne bonum sint soli Domino; Cuius veri visionem cum amittimus, falsum bonum quod facimus, a nobis esse credimus. Inde fiduciam sui, non fiduciam in Deum, ad sufficientiam magis dependentiam a Deo, et ad iustitiam sui, quam omnem iustitiam soli Domino tribuens. 12
Sed venit tempus, cum ex nobis nihil boni nos facere posse cognoscimus, omne autem bonum ex amore Patris oritur. Sicut palmites qui in vitibus mansuri sunt, in Domino manere debemus, si bonum et verum recipiendum est, quod sola supplere potest. Credere nos extra vitem posse, seu quid boni ex nobis, delusio justa est. Sicut pulmo non potest respirare per se, nec cor per se pulsare, non potest intelligere verum, nec manifestam amorem absque Domino. 13
Adiutor igitur non solum ad arguendum mundum de peccato venit, sed etiam ad arguendum mundum propriae opinionis homines per se bonum facere posse vel se ipsos sine Deo salvare. Hoc est quod de iustitia convinci. 14
Convictus iudicii
Iesus iam dixit adiutorem arguet mundum peccati et iustitiae. Nunc dicit adiutorem arguet mundum iudicii, quia princeps huius mundi iudicatus est.Johannes 16:11). Uno modo intelligendi verba ista, scilicet statum mundi tempore primi adventus Domini. Illo tempore rixae, avaritiae et dominandi libido tanta crevit, ut infernum caelum invaderet. Malum in mentibus dominabatur boni. Falsitas regebat loco veritatis. In summa, amor sui et amor materialium mundi regnabant. Hoc est quod Iesus vocat principem mundi.
Eodem tempore religio in ima defluit. Timor fiebat pro fide; legalismus reposuit amorem. Boni nullibi verterent pro vero quod a falso defenderet; Spiritus enim mali non solum mentes hominum regebant, sed etiam corpora, daemonum possessio diffusa est. etiam angeli inferioris et medii caeli ab influentiis infernalibus impugnabantur; Ergo iudicium generale est fieri. Deus in forma humana venturus erat ad inferna subjuganda, ordinem caelestem restaurandum, ac vera quae ad verae fidei restaurationem inducenda doceret. Verum hoc tunc erat, et hodie adhuc verum est. 15
In quo quidem iudicio Deus providet veritati, ut homines separat quod bonum est a seipso malum, honestum ab iniquum, et voluntarium ab iniusto. intra se ipsos. Nemo conjectus in infernum, aut in caelum elevatus, sed iterum liberum arbitrium est restitutum. Homines libere eligere possunt viam quae ad miseram, cruciatam in inferno existentiam, vel ad viam quae ad laetam et quietam in caelo vitam ducit. Ordo divinus iterum in terras venerat per doctrinam Iesu Christi, ut homines in libertate spirituali vivere possent. Sic princeps mundi iudicatus est. 16
Sed modus est etiam intelligendi verba Iesu de mundi rectore in gradu personali et in particulari. Nos quoque proclives sumus, ut principem mundi in nobis locum Dei usurpare permitteremus. Hoc evenire potest, quoties in nobis gubernet mundi princeps. Quod cum ita sit, nostra iudicia pro veritate Dei sunt.
Quatenus hoc facimus, posito quod indubitanter judicia nostra recta sunt, de ligno scientiae boni et mali edimus. Inde est quod justitia sui et praecedat et inducat ad contemptum aliorum et damna damnatoria. Credimus tunc nos esse similes Deo, et nostra iudicia aliis aliis preesse. Hoc quoties in nobis accidere animadvertimus, « iudicio damnati sumus ». 17
Usus
Cum verum est quod nunquam debemus justa facere judicia, oportet nos facere justa judicia, id est, judiciorum expertes damnationis. Sicut superius in hoc evangelio dixit Jesus, "Iusto judicio judicate."Johannes 7:24). Exempli causa, diiudicare necesse est an instrumentum mutuum alicui non reddant, an equitationem accipiamus ab eo qui in alcoholi impressione est. Magistri iudicium de studentibus promovendis necesse habent. Iudices autem debent iudicare utrum homo sit innocens vel nocens. Haec si iudiciorum genera facias, non significat te esse iudicium. Iudicia necessaria sunt. Sine illis societas dilaberetur. Et tamen, licet iudicare debemus de actionibus ac consectariis urgere, de aliis bene sentire et eorum mores intellegere studeamus. Utiliter ergo devita iudicia, in quibus sponte ponis causam esse malam. Sed stude de aliis bene sentire et eorum mores intelligere. Solus Dominus intentiones hominis cognoscit. 18
Iesus est « Spiritus veritatis ».
12. Adhuc multa habeo vobis dicere, sed non potestis portare modo.
13. Cum autem venerit Spiritus veritatis, docebit vos omnem veritatem; non enim ex semetipsa loquetur, sed quidquid audierit, loquetur. et futura annunciabit vobis.
14. Is Me glorificabit, quia de Meo accipiet, et annuntiabit vobis.
15. Omnia quaecumque habet Pater, mea sunt; propterea dixi quod de Meo accipiet, et annuntiabit vobis.
Iesus, licet multa habeat discipulis suis, scit plura percontationes cum eis communicare vult longe supra comprehensionem. Ideo dicit eis: Multa habeo vobis dicere, sed non potestis portare modo.Johannes 16:12). Postea addit: Cum autem venerit spiritus veritatis, deducet vos in omnem veritatem.Johannes 16:13). Spiritus veritatis erit ipse Iesus, accedens ad eos et intellectum suum Verbi aperiens.
Iesus ergo cum venerit Spiritus veritatis, non loquetur a se ipso, sed quidquid audierit, loquetur; et ventura narrabit.Johannes 16:13). Haec ad revelationis naturam spectant. Omnis revelatio ex divino amore originem ducit. Amor ille, qui infinite excedit humanam comprehensionem, accommodatur humano intellectui per verba quae Jesus loquitur et per illustrationes quas dat. Cum Iesus se «audire» dicit, hoc significat posse percipere amorem divinum, ex quo veritas. Inde est quod ad discipulos et unumquemque nostrum loquitur, infinitam divini amoris linguam in verba et imagines transferens, quae comprehendi possunt et ad vitam applicari. 19
Etiam, multa de iis quae Iesus dicit, praesertim in hoc verbo valedico, difficile est intelligere. Hoc maxime valet in discipulos. Quia Verbum sapientiae profunditatem infinitam continet, comprehensibile est quod discipuli omnia comprehendere non poterunt. Sed certi possunt unum esse: cum venerit ad eos Spiritus veritatis, glorificabit Iesum. Quis sit Iesus, quomodo Pater in Ipso sit, quomodo in Patre, et quomodo Iesus et Pater unum sunt. Sicut dicit Iesus, cum venerit Spiritus veritatis, Ille me clarificabit. Porro de meo accipiet et annuntiabit vobis.Johannes 16:14). 20
Spiritus ergo veritatis plenam divinitatem, quae in Iesu est, revelabit. Trinitatem Patris et Filii et Spiritus Sancti docebit non esse Trinitatem personarum separatarum, sed tres rationes unius Dei. « Pater » est amor divinus in Iesu. « Filius » est veritas divina de qua Iesus loquitur. Et « Spiritus Sanctus » est virtus et influentia illius veritatis egredientis ad benedicendum, illuminandum et inspirandum omnibus recipientibus. Id est, Iesus et Pater non sunt entia separata. Unum sunt. Sicut dicit Iesus: "Omnia, quae habet Pater, mea sunt".Johannes 16:15). 21
Communissime ergo spiritus sanctus est omne quod procedit vel procedit a Deo. Omne bonum, omne verum, omne sanctum. Nihilominus quaestiones magnae adhuc manent quomodo homines certo sciant Spiritum Sanctum esse cum eis. Hoc tantum meminerint, Spiritum sanctum convincere de peccato, eos de justitia convincere, et de judicio convincere, prius ad memoriam revocando Dei dogmata, deinde inspirando ad vivendum secundum doctrinas illas.
Quatenus homines hoc faciunt, Iesus Spiritus Sanctus erit vivus, regens, illuminans ac convictus in vita sua praesentia. Hac de re vere affirmari potest Iesum esse Spiritum Sanctum nobiscum. Venit enim spiritus veritatis, non solum ad arguendum, sed etiam ad illuminandum, non solum ad arguendum, sed etiam ad docendum, non solum ad increpandum et ad arguendum, sed etiam ad consolandum et adspirandum.
Dolor convertetur ad gaudium
16. Modicum, et non videbitis me; et iterum modicum, et videbitis me, quia vado ad Patrem.
17 Dixerunt ergo ex discipulis eius ad invicem: “ Quid est hoc, quod dicit nobis: “Modicum, et non videbitis me; Et iterum: Modicum, et videbitis me. et: Quia vado ad Patrem?
18 Dicebant ergo: Quid est hoc quod dicit: Modicum? Nescimus quid loquitur.
19 Sciens autem Iesus quia volebant eum interrogare et dixit eis: “ Quid quaeritis inter se de hoc, quod dixi: “Modicum, et non videbitis me; et videbitis me?
20. Amen, amen dico vobis, quia flebitis et flebitis, sed mundus gaudebit; vos autem contristabimini, sed tristitia vestra erit in gaudium.
21 Mulier pariens tristitiam habet, quia venit hora eius; cum autem natus fuerit parvulus, iam non meminit afflictionis, prae gaudio quod homo nascitur in mundum.
22. Et nunc quidem tristitiam habetis; iterum autem videbo vos, et gaudebit cor vestrum, et gaudium vestrum nemo tollet a vobis.
23. Et in illo die me non rogabitis quidquam. Amen, amen dico vobis, quia quaecumque petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis.
24 Usque modo non petistis quidquam in nomine meo; petite et accipietis, ut gaudium vestrum impleatur.
Discipuli, etsi coram luce mundi stant, in tenebris tamen valde sunt. Non intellegunt, cur Iesus ab illis debeat discedere, aut quid sit ire ad Patrem, aut quid velit, cum dicit se ad eos aliquantulum reversurum esse. Dicit ei Jesus: Modicum, et non videbitis me; et iterum modicum, et videbitis me, quia vado ad Patrem.Johannes 16:16).
Confusi sunt in hoc quod dicit Iesus, dicunt discipuli inter se: Quid est hoc quod dicit nobis? Modicum, et non videbitis me; Et iterum: Modicum, et videbitis me, quia vado ad Patrem ». (Johannes 16:17). Iesus scit, quod cum corporalem praesentiam suorum discipulorum relinquit, dolebunt; Iesus tamen eos praemonens ne solliciti sint. Notabile est quod Iesus non intendit suam passionem, quae paucis horis abest, sed potius in passione quam discipuli eius passuri sunt.
Jesus etiam novit quod aliqui de apparente morte ejus gaudeant, credentes quod Ipsum occiderint; Iesus autem discipulis suis praecipit ne de hoc curent. Promittit eis, quamvis tristes fuerint, tristitia eorum non permanebit. Sicut dicit Iesus, « Amen dico vobis, quod flebitis et flebitis, sed mundus gaudebit; vos autem contristabimini, sed tristitia vestra vertetur in gaudium.Johannes 16:20).
Iesus ergo dolorem comparat quem discipuli dolent mulieris parturientis. Mulier, cum parit, tristitiam habet, quia venit hora eius; cum vero puerum pepererit, iam non meminit pressurae propter gaudium, quia homo natus est in mundum ».Johannes 16:21).
Patet analogia. Iesus iam discipulis suis dixit quod « venit hora eius » (Mt 12,29).Johannes 12:23). Id est, appropinquat hora crucifixionis eius. Scit enim tempus fore angoris. Sicut parturientis, discipuli etiam laboriosum sustinebunt tempus. Et tamen labor prius est necessarius quam partus esse potest. Similiter etiam discipuli plura experientur antequam fides eorum perficiatur. Quod si fecerint, sperantes in Iesu, erit gloria. Tristitia eorum vertetur in gaudium.
In mulieris casu, puer nascitur. Pro discipulis, et omnibus hominibus regenerationis processum, in eis nova nascitur voluntas cum novo gaudio. Haec omnia continentur in verbis consolationis Iesu, cum dicit discipulis suis: Nunc tristitiam habetis; iterum autem videbo vos et gaudebit cor vestrum et gaudium vestrum nemo tollet a vobisJohannes 16:22).
Nihil petens a Filio
Iesus ergo aliud vaticinium facit. In illo die, inquit, me nihil petetis.Johannes 16:23). Nihil petens a Filio significat se non amplius in veritate primo insistere. Etsi eorum spiritalis progressus necessario a veritate discenda incipere debet, discipuli tamen vocati sunt ut gradum proximum progrediantur in processu. Hoc autem pertinet ad vitam secundum veritatem. Hoc faciunt, accessum habeant ad amorem, ex quo illud verum est. Hoc est quod dicit Iesus: Quodcumque petieritis Patrem in nomine meo, det vobis.Johannes 16:23).
Iesus verbis figuratis utitur ad explicandum gradum proximum in evolutione spirituali discipulorum suorum. Cum iter spirituale a veritate discendi inciperent, sensim perveniunt ad videndum et experiendum bonitatem illius veritatis, praesertim cum vixerint secundum illam. Hoc faciens, inversio esset. Veritas non iam esset prima, sed bonitas prima. Hoc significat Iesus, cum dicit eis tunc directe ad Patrem ituros. Id est, inciperent operari ex amore.
Discipuli enim directe ad Patrem euntes, significat amorem et bonitatem praevenire. tunc ex amore et bono altius veritatem experirentur. Viventes secundum illam novam ac profundiorem veritatem, etiam altiores status amoris et boni, ac sic in aeternum, experientur. Quondam iter a veritate ad bonum, et a bonitate ad verum iter institutum est, quidquid petierint, aligned volunt Patris voluntatem. Iesus ergo vere potest eis dicere: Quodcumque petieritis Patrem in nomine meo, det vobis.
Haec conversio non facile venit. Longum est certamen, in quo vetus natura deponitur, et nova natura sumenda, antequam fieri possit. Dum vetus natura labefactatur ac perfringitur, maeroris et doloris spatium necessario est. Consuetudo dimissio, sive physica PROCLIVITAS sive hereditaria ad malum inclinatio, plurimum certaminis potest implicare. Attamen haec sola ratio est, ut nova voluntas in nobis nascatur, ac novum libertatis sensum. In hac nova libertate Iesum sequimur, non quia rectum est facere (quod est verum bono), sed quia amamus id (quod est bonum vero). 23
Quamdiu discipuli hoc modo directe ad Patrem eunt, sese permittentes se dirigi et dirigi a veritate Verbi Dei, idque ex amore faciente, quidquid petierint accipient. unde dicit Iesus: Usque modo non petistis quidquam in nomine meo. Antea eorum in nomine Iesu orationes non erant. Id est, in humilitate non oraverunt, vel pro his quae ad Dei voluntatem pertinent. Posthac autem « in nomine Iesu » orent, id est non solum per vera quae eis dedit, sed etiam ex humili et amantissimo corde. Quatenus hoc faciunt, miris modis respondebitur eorum precibus. Sicut dicit Iesus, "Petite et accipietis, ut gaudium vestrum sit plenum" (Johannes 16:24).
Usus
"Vox interiore fretus", praeter sacrae Scripturae ductu, homines in multam tribulationem ducere potest. Propterea Deus revelationem dedit Verbum Dei. Tunc etiam nostris ideis fieri potest ut tollatur res extra contextum, scripturam per lentis nostrae agendis legamus, et dicamus id quod volumus dicere, quod nos probare studemus. Quod ne fiat, Dominus promittit se iterum esse venturum ut Spiritum veritatis, quae nos in omnem veritatem perducat. Ut spiritum veritatis cum ad nos venerit recte recipiamus, ab omni rerum ordine liberi esse debemus, nisi humilis cupiditas veritatis eius ad usus vitae discendi et applicandi. Propterea in usu est, orando verbum una tantum mente desideria lege: ut scilicet Dominus aperiat oculos tuos ad videndum quomodo veritatem suam ad vitam tuam applices. Hoc est quod David loquebatur, cum oravit ad Dominum dicens: "Aperi oculos meos, ut videam mirabilia in lege tua".Psalms 119:18). 24
Loquens Figuratively
25. Haec in parabolis locutus sum vobis; sed venit hora cum iam non in parabolis loquar vobis sed palam de Patre annunciabo vobis.
26. In illo die in nomine meo petetis; Non dico vobis quia ego rogabo Patrem de vobis.
Ipse enim Pater amat vos, quia vos me amasti, et credidistis quia a Deo exivi.
28. Exivi a Patre et veni in mundum; iterum relinquo mundum, et vado ad Patrem.
29 Dicunt ei discipuli eius: “ Ecce iam palam loqueris et parabolas non dicis.
30. Nunc scimus quia scis omnia, nec opus est ut quis te interroget. In hoc credimus quia a Deo existi.
31 Respondit eis Iesus: “ Modo creditis?
32 Ecce venit hora, et iam venit, ut dispergamini unusquisque in propria, et me solum relinquatis; et non sum solus, quia Pater mecum est.
33 Haec locutus sum vobis, ut in me pacem habeatis; in mundo pressuram habebitis; sed confidite, ego vici mundum.
Tempus iam venit ut Iesus valedicendi concludat oratio. Consolavit discipulos, hortatus est, hortatus est, quid expectandum esset. Promisit etiam Spiritum Sanctum fore cum illis.
Figurate sunt quae dixit Iesus discipulis suis. Verbis usus est ut « Pater » et « Filius » modis quibus nondum intellegere possunt. Quomodo sciebant quia per Patrem figurate loquebatur de amore divino in ipso? Quomodo sciebant quod cum ad se filium referebat, figurate loquebatur de sapientia divina, quam eos docebat? Et quomodo scire poterant quod de spiritu sancto, cum de spiritu sancto loqueretur, figurate loquebatur de influentia divina, quae ab ipso egreditur ad fovendum corda eorum amore, et mentes eorum in veritate inspirabat? Discipuli obscuram harum rerum notitiam habuisse possunt, sed certissime nondum illis plane liquet. 25
Ideo dicit Iesus: Haec in parabola locutus sum vobis; venit autem hora cum iam non in parabola loquor vobis sed palam de Patre annunciabo vobisJohannes 16:25). Cum venerit ille dies, homines intellegere poterunt Iesum et Patrem vere unum esse. Non erit necesse orare pro misericordia Patris per intercessionem Filii. sed homines infinitam amorem Dei appropinquare poterunt per veritatem quam in sua humanitate dedit eis. Sicut dicit Jesus, "In illo die in nomine meo petetis, et non dico quod ego rogabo Patrem de vobis; ipse enim Pater amat vos, quia vos me amasti, et credidistis quia exivi a Deo.Johannes 16:26-27).
Hoc loco dicit Iesus: "Non dico vobis, quia ego rogabo Patrem pro vobis". Aliis verbis, nihil est cur Iesum rogamus ut cum in oratione Patrem pro nobis interveniat. Pater non irascitur nobis. Sed contra est quod amat nos, et desiderat ut ad ipsum veniamus directe ad recipiendum bona dilectionis eius. Et ad eum statim veniamus, cum orationes nostras diriguntur per incarnationem suam, quam Christus Iesus nobis dedit.
Dicit ergo Iesus: "Exivi a Patre et veni in mundum; et nunc relinquo mundum et vado ad PatremJohannes 16:28). Paucis verbis Iesus totam suam missionem amplectitur: Exivit a Patre ut Verbum caro factum; et ad Patrem revertetur. Plenam rursus gloriam, quam ab initio habuit, assumet. Hac de causa, homines nunc clarificabunt intellectum veritatis, praesidium aeternum ab influentiis infernalibus, notionem visibilem Dei amantis.
Verba: exivi a Patre et veni in mundum; et nunc relinquo mundum et vado ad Patrem, » discipulos ut facile intellectu feriant. Dicunt ergo ad Jesum: "Nunc palam loqueris, et non figurate loqui."Johannes 16:29). Nunc persuasum est auctoritatem Iesu procul dubio esse. Sicut ponunt, "Nunc scimus quia omnia scis, et non opus est tibi ut quis te interroget."Johannes 16:30).
Incipiant tandem ut videtur intelligere, etiam si modo sit ad litteram. Sicut ponunt, "Credimus te a Deo existi."Johannes 16:30). Etsi non clare intelligant quid Iesus verbis "Pater," "Filius" et "Spiritus Sanctus" significet, divinitatem Iesu agnoscunt. Locus est ubi vera fides incipit. 26
"Tu nunc credis?"
Iesus, discipulorum fidei declarationem respondens, eos interrogavit quaestionem. Dicit, "Credis nunc?" (Johannes 16:31). Haec quaestio anceps quaestio est, praesertim quia discipuli fidem de divinitate Iesu asseruerunt, dicentes se omnia nosse, et eius doctrinam procul dubio esse. Cur ergo eos interrogabat Iesus: Modo creditis?
Similem condicionem interrogationis Iesu commemorat, cum Petrus praedicabat Se velle Iesum alicubi sequi et etiam vitam pro Illo ponere. Respondens Iesus dixit: Animam tuam pro me pones? (Johannes 13:38). Dixit ergo Jesus Petro, quod non gallus cantet, nisi ter Ipsum Petrus negaverit. Similiter, etsi discipuli nunc nuntient Iesum omnia scire, et in eo esse certam fidem, Iesus soliditatem fidei suae cum simplici interrogatione interrogat: "Creditis nunc?"
Quare hoc diceret Iesus? Respondetur unum Iesum velle ut profunditatem suarum persuasionum denuo examinare. Discipuli persuasum, commissum et prorsus devotum esse videntur. Sed Iesus scit differentiam esse inter fidem incepti incipientis et conditi fidei, quae tentationum subiit ignes. Scit, quamvis sinceri sint eorum fidem nuntiandi, non tamen immobilis. Fortassis vera, sed adhuc infirma. Unde Iesus addit verbum nunc, cum dicit: Modo creditis? Ac si dicat: “Ita, fidem vestram hoc momento veram esse video. Sed visne credere, quando per futuras probationes vadis?
Simile est unicuique nostrum. Cum sumus in summis civitatibus nostris, facile est praedicare nos in Deum credere. Praedicare possumus omnia omnia nosse, Verbum eius summa esse in vita nostra, ipsumque alicubi sequi velimus. Hi status fidei maximi momenti sunt, sed solum initium fidei. Vera in Deum fides, vera in Eum fides, nonnisi ex eius doctrina in difficilibus temporibus vera permanet, praesertim ea tempora cum in eius doctrina fidem amittere propensus sumus et nostram in Ipsum fidem deserimus.
hoc in versu proxime sequenti liquet. Iesus dicit: "Venit hora, et nunc venit, ut dispergamini unusquisque in propria, et me solum relinquatis" (Johannes 16:32). Iesus hic resonat verba Zachariae, in quibus prophetavit pastorem futurum esse, "et dispergentur oves" (Sacharia 13:7).
Dissipabuntur, inquit Jesus, unusquisque in sua. Ad litteram, Iesus praedicat se tempore crucifixionis suae — quo percussus fuerit pastor — unusquisque ad domum suam et ad suorum salutem redibit. Altius, Iesus loquitur de processu quem quisque peragimus in gravissimis fidei iudiciis. Haec sunt tempora, cum ad priores statum reverti propensi sumus, et inordinati cogitandi et sentiendi modi. His temporibus uterque nostrum ad « nostrum » reverti tentatur. Sicut scriptum est in scripturis hebraicis : Omnes nos sicut oves erravimus. conversi sumus omnes in viam suam.Esaias 53:6). 27
Atqui Deus jugiter unumquemque nostrum vocat ut post se nostra exemplaria volendi, cogitandi, agendique relinquendi. Rogat nos ut sequamur eum in terram novam, terram quam ostendet nobis, in qua cogitatione, volendi agendique ratione non iam nostra sunt, sed Dei voluntas in nobis. Haec est nostra nova voluntas. Coeleste sensus sui ipsius est qui in nobis oritur quoties via Dei via nostra fit et quoties voluntas Dei fit nostra voluntas. 28
" Bono animo es ".
Iesus iam appropinquat ad finem sermonis sui. Quam sollemniter admonitionis notam concludunt, Iesus consolandis verbis securitatis claudit. et tamen non sum solus, quia Pater mecum est.Johannes 16:32). Hoc commonefacit etiam in gravissimis probationibus, etiam cum opiniones nostras agitantur, ac penitus derelictas et solas sentimus, amorem divinum, qui « Pater » appellatur, praesens semper esse vitae nostrae fons, nos sustentans. radix ramos sustinet. Hic amor semper adest, semperque praesto est. Hoc est quod dicit Iesus: Pater mecum est. In sensu spirituali Iesus dicit amorem divinum semper esse simul cum veritate divina. separari non possunt, quia unum sunt.
Id quoque singulis nostris. Non est altior finis quam uniens veritatem quam cognoscimus desiderio vivere secundum ipsam. Simul dicere debemus: « Mecum est Pater », id est necesse est veritatem, quam agimus, paternam dilectionem impleri. Hoc quotiens facimus, quantumvis difficilis rerum adiuncta, et quamvis saevi internas procellas, pacem habebimus.
Haec est veritas praecipua, quam Iesus exprimit uti perorans verba valedicendi suae electronicae tradit. Clara, triumphans, et pacis promissio referta. Reversus ad rationem doctrinae suae omnibus, Haec, ait, locutus sum vobis, ut in me pacem habeatis. In mundo pressuram habebitis; sed confidite, ego vici mundum.Johannes 16:33).
Usus
Verba, « Bono animo estote » sacram fidem continent, quia Iesus mundum vicit, nos etiam possumus. Non quod dies nostri facile erunt. Denique antequam discipulos suos hortaretur bono animo esse, dicit eis Iesus: "In mundo pressuram habebitis." Et tamen, si in Verbo Domini penitus insita permanserimus, pugnantes a sua veritate et in Iesu solo fidentes, non solum in tentationis tempore praevalebimus, etiam in tempestatibus pacem habebimus. In praxim adhibita, "bona esto", ut commonefaciat Iesum iam omnem cogitationem et affectum infernalem subiugasse, quae in animo tuo oborirentur. Hic est « mundus » quem Iesus vicit — interiorem cogitationis et sentiendi mundum, quem vos quoque superare potestis. quare dum interni pugnae oriuntur, pugna sicut ex propria vi, sed scito et agnosce quod omne robur sit solum a Domino. Ut hoc facias, plenam fidem in Iesu collocare debes, solus qui vere potest dicere: "Ego vici mundum". 29
각주:
1. Vera Christiana Religio 501: “Quaeritur hodie, quare miracula non fiunt ultra modum quo solebant. Quod si fieret, quisque Deum ex intimo corde agnosceret. Quod miracula hodie non evenerint quomodo solebant, est quia miracula sunt coactiva; in spiritualibus unum liberum arbitrium tollunt. Homines terrenos magis quam spirituales efficiunt. A tempore Domini Adventus, omnes in orbe Christiano facultatem spiritualem fiendi habuit. et fiunt solum spirituales per Verbum a Domino.
2. Arcana Coelestia 9311:4: “Dictio 'audire vocem Filii Dei' significat in veritatibus fidei instrui et obedire. vivere significat vitam spirituali per haec vera esse praeditum.
3. Arcana Coelestia 10490:7: “"Discipulus Domini" esse est duci ab Ipso et non a se, ita duci a bonis et veris quae a Domino, et non a malis et falsis. Vide quoque Arcana Coelestia 9942:12: “per duodecim discipulos repraesentati sunt omnes qui in bonis et veris a Domino sunt, et in sensu abstracto omnia bona amoris et vera fidei a Domino. Vide quoque Arcana Coelestia 4247:2: bonum continue influit in verum, ac verum recipit bonum, nam vera sunt vasa boni; Sola vasa in quibus collocari Divinum Bonum potest, sunt genuina vera.
4. Apocalypsis Revelata 613: “In Evangeliis, quoties Dominus refertur ad Patrem,' divinam bonitatem amoris sui divini refert, et quoties Dominus refertur ad 'Filium', refertur ad divinam veritatem divinae sapientiae suae. Cum Dominus glorificavit humanitatem suam, haec duo cum anima et corpore et anima cum corpore unita sunt.
5. Arcana Coelestia 9163:2: “In Verbo "offendi" est induci ad faciendum malum, et sic ex veris in falsa delabi. Vide quoque Arcana Coelestia 1510:1-2: “persuasivum malorum spirituum tale est ut cum agit in alium, appareat verum falsum; omnes ideae adminiculationes etiam excitat, ut confirmet hominem recipiendi falsum pro vero et malum pro bono; Inde patet quam facile confirmari possunt in falsis et malis, si non credunt veris quae a Domino.
6. Vera Christiana Religio 123[3]: “Multi in inferno ... se exercent, quomodo eos qui e caelo sunt aggredi, insidiis, obsidere et dimicare possint. Vide quoque Arcana Coelestia 840: “dum tentatio durat, putant absentem Dominum; Ratio huius est, quia mali spiritus homines ad desperationem vexant. Hoc efficit tantam desperationis affectum ut homines vix Deum esse omnino credere possint. Dominus tamen tunc praesentior est quam usquam credere potest; Vide quoque Arcana Coelestia 2706: “Dominus quidem praesens est apud unumquemvis, nam alius fons vitae non est, et singularissima vitae cujusvis regit, etiam apud pessimos, imo apud Inferos. Sed secundum quomodo homines suam vitam accipiunt, diversimode gubernat. apud illos qui vitam Domini, qui est amor boni et veri Ipsius, male et pervertunt in amores mali et falsi, est adhuc Dominus praesens, sed praesentia Ipsius apud illos vocatur absentia; prorsus ille gradus est quo distat malum a bono, ac falsum a vero.
7. Vera Christiana Religio 126: “In tentatione videtur homo sibi ipsi relinqui, sed homo non solus relinquitur, quia Deus tunc maxime adest in profundissimo, secreto favens ».
8. Doctrina Novae Hierosolymae de Domino 51: “Cum autem per spiritum sanctum specialiter dominus quoad sapientiam intelligatur, et per consequens quoad divinam veritatem, patet quare dicitur quod spiritus sanctus illuminat, docet et inspirat.
9. Arcana Coelestia 10645:2: “Multi putant quod fide colunt Dominum cum credunt doctrinae ecclesiae, et quod per amorem colunt Dominum cum amant Ipsum. Sed tamen Dominus non solum credendo et solum amando colitur, sed vivendo secundum praecepta Ipsius. Vide quoque Apocalypse Explained 802:7: “Aliud est credere alicui, et aliud credere in aliquem; similiter aliud est credere Deum esse, et aliud in Ipsum. Credere in Deum et fidem habere et facere ».
10. De Ultimo Judicio (Posthumus) 205: “Conscientia est dolens spiritu quod contra divina praecepta fecerit, et contraria his cogitationibus delectat. Ex hoc oritur conscientiae dolor. hoc est, cum vident se in damnatione esse. Vide quoque Arcana Coelestia 1077: “Conscientia per vera fidei formatur, nam id quod homines audiverunt, agnoverunt et crediderunt, hoc facit conscientia; Postea contra hoc agere est illis contra conscientiam agere, quod omnibus satis constare potest; quare nisi vera fidei sunt quae audiunt, agnoscunt et credunt, nusquam possunt veram conscientiam habere.
11. Apocalypsis Explicata 902: “vita spiritualis unice comparatur per vitam secundum praecepta in Verbo. Haec praecepta in summa decalogi dantur, nempe, "Non moechaberis, Non furaberis, Non occides, Non falsum testimonium dices, Non concupisces res aliorum." Haec praecepta sunt quae facienda sunt, nam cum haec faciunt, bona sunt opera, ac vita fit spiritualia, quia quantum fugiunt mala et oderunt illa, tantum volunt et amant bonum. Vide quoque Apocalypse Explained 837:4-5: “Sciendum est, quaenam mala sint peccata, primum ex Decalogo, et postea ubivis ex Verbo, ac cogitandum quod sint peccata contra Deum, et quod peccata detineant et separent e caelo, ac damnant et damnant in infernum. quare primum reformationis est abstinere a peccatis, illa fugere, et demum ab illis aversari. Sed ut ab illis abstineant, illos fugiunt, et aversantur, auxilium ad Dominum orare debent. simul fugient illa et avertant quia sunt contra Verbum, ita contra Dominum, et inde contra caelum, et quia in se sunt infernalia. (Matthaeus 6:24)
12. Arcana Coelestia 4007:4: “Omnes qui in caelum veniunt, duo rejiciunt, sufficientiam cum confidentia, et sensum meriti, seu justitiam. quos caelesti sensu sui a Domino donatos cum merito seu iustitia Domini reponunt. Haec quo plus capiunt, eo profundius in coelum eunt. Vide quoque Nova Hierosolyma et ejus Doctrina Caelesti 155: “Quoniam omne bonum et verum est a Domino, et nihil ab homine, et bonum quod ab homine, non est bonum genuinum, sequitur quod nulli homini sit meritum, sed soli Domino. Meritum Domini est quod genus humanum propria potentia salvaverit, et etiam illos qui ab Ipso bona faciunt, salvet. unde dicitur 'iustus in verbo, cui meritum Domini et iustitia tribuitur, et cui propria iustitia et meritum sui tribuitur, iniustus dicitur.'
13. Doctrina Novae Hierosolymae de Domino 51[3]: “Sicut homines in terra, angeli spirant et corda pulsant. respiratio pulmonum eorum est secundum receptionem Divinae sapientiae a Domino, et pulsus cordis secundum receptionem Divini Amoris a Domino.
14. Arcana Coelestia 1661:4-5: “ cum putant quod bonum et verum sit a se, et quod potentia resistendi sit sua, bona et vera ex quibus pugnant contra mala et falsa, non sunt bona et vera, utcunque apparent, sunt enim illis. proprium in se est, et meritum in victoria ponunt, gloriantes sicut qui vicerunt malum et falsum, cum tamen solus Dominus pugnat et vincit. Vide quoque Arcana Coelestia 9715:2: “Omnino nihil meriti ac justitiae ad homines pertinet; sed illis imputatur meritum et justitia Domini cum agnoscunt quod nihil sit ab se, sed omne a Domino. inde est quod solus Dominus regeneret homines; nam regenerare homines est inferna ab illis depellere, proinde mala et falsa quae ab infernis, ac loco illis implantare caelum; hoc est, bona amoris et vera fidei, haec enim faciunt caelum; Dominus etiam per continuas pugnas cum infernis glorificavit Humanum suum, hoc est, Divinum fecit; nam sicut per pugnas, quae sunt tentationes, regenerantur, ita Dominus per pugnas, quae tentationes erant, glorificatus est; Inde glorificatio Humani Domini ex propria potentia est meritum et justitia. ita salvantur homines, nam per id omnia inferna in aeternum a Domino subjiciuntur.
15. Vera Christiana Religio 121: “Tempore primi adventus Domini creverunt inferna in tantam altitudinem ut impleret universum mundum spirituum, qui est medius inter caelum et infernum, et sic non solum caelum, quod infimum vocatur, turbaverat; etiam medium caelum aggressi, quod mille modis infestarunt, et quod exitio fuisset nisi a Domino confirmatum.
16. De Coelo et Inferno 548: “Quamvis Dominus omnem spiritum ad Se trahat per angelos, et per influxum e caelo, spiritus qui in malo sunt, fortiter resistunt, ac se a Domino vix eripiunt; Eorum amore mali, quasi fune ducti, sequi cupiunt. Quia trahuntur, et quia sequi cupiunt, sponte se in gehennam praecipitant.' Vide quoque Arcana Coelestia 2235:6: “Convincere mundum de iustitia est damnare omne quod repugnat bonitati…. Arguere mundum iudicii est aliquid de veritate convincere…. Quod dicitur, 'iudicatur princeps mundi' significat malum deiectum in suum infernum, ubi iam nocere non potest. Vide quoque Doctrina Nova Hierosolyma de Scriptura Sacra 85: “Verba 'iudicium' et 'iustitia' frequenter nominantur quia 'iudicium' dicitur de veris, et 'iustitia' de bono, et ideo 'facere iudicium et iustitiam' est agere ex vero et ex bono. Causa 'iudicium' dicitur de vero, et 'iustitia boni' est quia 'iuditium domini' in regno spirituali dicitur, et in regno caelesti 'iustitia'.
17. Vera Christiana Religio 565: “Apud antiquos appellabatur illis, qui ex sola sensuali impressionibus disceptabant; serpentes arboris scientiae [boni et mali] vocabant. Sensus impressiones debent habere infimum prioritatem, non summum. Nisi cogitatio nostra supra gradum impressionum sensuum nostrarum elevatur, minimam habemus sapientiam. Vide quoque Arcana Coelestia 5758:2: “Proprium verum et suum bonum vindicare quod a Domino est, sui juris est…. Qui hoc modo cogitant, vident se in omni opere suo proximo, quod cum faciunt, prae omnibus se amant, quos spernunt. Quamuis contemptum verbo non exprimant, in corde tamen adest ». Vide quoque Arcana Coelestia 1949:2: “Veritas sine bono reprehenditur, non ignoscit, contra omnes est, et pro omnibus errat.
18. Arcana Coelestia 1088: “Qui in charitate sunt, nihil cogitant nisi bonum de aliis, et de illis solum bene loquuntur; hoc non faciunt sua causa vel ex studio favoris alicujus, sed a Domino, qui in illis per charitatem operatur. Vide quoque Arcana Coelestia 1079: “Qui in charitate sunt, vix aliorum mala advertunt. bonum et verum considerant, et falsum et malum bonum interpretantes. omnes angeli tales sunt, quia habent aliquid a Domino. Vide quoque De Amore Conjugiali 523: “Quid societas, si non forent forenses, et si non liceret de alieno judicio habere? Sed qualis interior mens vel anima intus est, ita qualis status spiritualis hominis, et sic fatum hominis post mortem judicare, de hoc nulli permittitur judicare, quia soli Domino notum est.
19. Arcana Coelestia 8705:2: “Verbi sensus litterae accommodatus est ad captum vulgi, ut introducantur in vera interiora. Vide quoque Arcana Coelestia 8920:2: “Cum Verbum per caelos descendit, accommodatur omnibus, tam illis qui in caelis sunt quam qui in terra. Vide quoque Arcana Coelestia 10322: “Quod a Deo descendit ad homines per coelum. Et propter hoc, sapientia Angelorum in caelo, et in terra ad apprehensionem hominum accommodatus est in caelis. Ergo Verbum continet sensum internum seu spiritualem pro angelis, et sensum externum seu naturalem pro hominibus in terris.
20. Arcana Coelestia 6788: “Spiritus Sanctus est sancta emanatio Divini Humani Domini. Inde est quod Dominus dicit, "Quem mittet Pater in nomine Meo," et "Quem mittam vobis a Patre," tum "De meo accipiet et annuntiabit vobis; ; omnia quaecumque habet Pater, mea sunt; ideo dixi, quod de meo accepturus sit, et annuntiaturus tibi: patet etiam quod "sanctus" praedicatur de vero, quia Paracletus dicitur. "Spiritus veritatis." See also Arcana Coelestia 10738:2: “Dominus spiritum veritatis significat ut 'Paracletum,' itemque Spiritum Sanctum, qui ab Ipso procedit. Spiritus sanctus non ex se loquitur, sed a Domino [Jesu Christo], per quod intelligitur Divinum procedens a Domino.
21. Arcana Coelestia 6993:2: “Tota trinitas, scilicet pater et filius et spiritus sanctus, in Domino perfecta est. Unus ergo Deus, et non tres…. In Verbo mentio facta est de Patre, Filio et Spiritu Sancto, ut homines Dominum ac etiam Divinum in Ipso agnoscerent. Erat enim populus in tanta caligine, sicut et hodie sunt. Alioquin non aliquod Divinum agnovisset in Humano Domini. Ista quidem opinio illis omnino incomprehensibilis fuisset, et supra omnem fidem. Et etiam veritas est Trinitas, sed in uno, scilicet in Domino; et quod Trinitas perfecte in Ipso habitet, agnoscitur in Ecclesiis Christianis. Dominus etiam palam docuit se unum cum Patre esse;Johannes 14:9-12); et sanctum, quod dicitur per Spiritum sanctum, non esse Spiritus, sed Domini.
. Arcana Coelestia 9264: “Spiritus Sanctus est Divinum Verum et Bonum, quia sanctum est quod procedit a Domino. Vide quoque Vera Christiana Religio 139[1]: “Spiritus Sanctus est Divina Veritas, et quoque Divina vis et actio quae ab uno Deo, in quo est Divina Trinitas, et sic a Domino Deo Salvatore. Vide quoque Vera Christiana Religio 139[4]: “Cum Paraclitus Dominus et Spiritus sanctus locutus est, se ipsum referebat. Vide quoque Arcana Coelestia 8127: “Dominus dum in mundo fuit, Divinum fuit veritas. Postea vero cum glorificatus est, etiam quoad Humanum Divinum Bonum factus est. Et tunc ex hoc processit veritas divina, quae est "Spiritus veritatis" vel "Spiritus Sanctus".
23. Arcana Coelestia 5773:2: “Quod ad luctum attinet, sciendum quod apud illos qui regenerantur, fit inversio. hoc est, primum per verum ducuntur ad bonum, postea autem a bono ad verum; Quando haec conversio, seu cum mutatur status et fit contrarium priori, fit luctus. Subjiciuntur enim tentationibus, per quas propria infirmantur et franguntur, et bona introducuntur. Cum illo bono introducitur nova voluntas, et cum hoc nova libertas.
24. Doctrina Nova Hierosolyma de Scriptura Sacra 57: “Illustratio datur illis qui amant vera quia vera sunt, ac applicant illa ad usus vitae quia in Domino sunt, ac Dominus in illis. Dominus enim est suum Divinum Verum; et cum hoc amatur quia est Divinum Verum, et hoc amatur cum applicatur ad usum, tunc Dominus ei praesens est apud homines.
25. Arcana Coelestia 2329:4: “Qui in amore in Dominum et in charitate erga proximum sunt, Trinitatem norunt et agnoscunt; Nihilominus tamen se coram Domino [Iesu Christo] humiliant et ipsum solum adorant, eo quod cognoscunt non esse accessum ad ipsum Divinum, quod Pater dicitur, nisi per Filium; et quod omne sanctum quod est spiritus sancti, ab ipso procedat. Cum in hoc sunt, non alium adorant quam ipsum, per quem et ex quo sunt omnia, sic unum.
26. True Christian Religion 342:1-2 “Agnitio Iesum esse Filium Dei primum est fidei principium, quod Dominus revelavit et annuntiavit cum in mundum venerat…. Dominus dixit quod super hac petra, hoc est, super veritate et confessione quod sit Filius Dei, aedificaturus sit ecclesiam suam; "petra" enim significat verum. Vide quoque Vera Christiana Religio 379: “Inter omnia vera quae initiant fidem et formant illam, est prima fides quod Dominus sit Filius Dei.
27. Arcana Coelestia 6657:2: “Tentatio fit cum homines in suum malum immittuntur.
28. Arcana Coelestia 8179:2: “Cum homines in medio tentationis sunt, solent manus cessare, et solum ad preces, quas tunc ardenter effundunt, nescientes, nihil assequi, nisi ut pugnent contra falsa et mala, quae. inferna inducere. vera fidei sunt media pugnae illius pugnae, ac juvant quia confirmant bona et vera opposita falsis et malis; Praeterea, in pugnis tentationum, homines pugnent sicut in sua virtute, tamen agnoscant et credant se in virtute Domini facere…. quod cum faciunt, novum sui sensum recipiunt. Hoc proprium caeleste vocatur, quod est nova voluntas.
29. Arcana Coelestia 10828: “Dominus in mundum venit ut salvaret genus humanum, quod alioqui periisset morte aeterna; et id salvavit per subjugationem inferna, quae infestabant omnem hominem venientem in mundum et venientem e mundo. et simul per hoc, quod Humanum suum glorificaverit, nam sic inferna subjugata tenere potest in aeternum. Subjugatio infernorum ac glorificatio simultanea Humani Ipsius facta est per tentationes in Humanum suum admissas, ac per continuas victorias. Passio eius in cruce fuit ultima tentatio et plena victoria. Quod inferna subjugaverit Dominus, docet Ipse cum dicit. Item dixit: Bono animo esto; ego mundum vici.Johannes 16:33).”
