³⁹ Tu vero repulisti et despexisti ; distulisti christum tuum.

⁴⁰ Evertisti testamentum servi tui ; profanasti in terra sanctuarium ejus.

⁴¹ Destruxisti omnes sepes ejus ; posuisti firmamentum ejus formidinem.

⁴² Diripuerunt eum omnes transeuntes viam ; factus est opprobrium vicinis suis.

⁴³ Exaltasti dexteram deprimentium eum ; lætificasti omnes inimicos ejus.

⁴⁴ Avertisti adjutorium gladii ejus, et non es auxiliatus ei in bello.

⁴⁵ Destruxisti eum ab emundatione, et sedem ejus in terram collisisti.

⁴⁶ Minorasti dies temporis ejus ; perfudisti eum confusione.

⁴⁷ Usquequo, Domine, avertis in finem : exardescet sicut ignis ira tua ?

⁴⁸ Memorare quæ mea substantia ; numquid enim vane constituisti omnes filios hominum ?

⁴⁹ Quis est homo qui vivet et non videbit mortem ? eruet animam suam de manu inferi ?

⁵⁰ Ubi sunt misericordiæ tuæ antiquæ, Domine, sicut jurasti David in veritate tua ?

⁵¹ Memor esto, Domine, opprobrii servorum tuorum, quod continui in sinu meo, multarum gentium ;

⁵² quod exprobraverunt inimici tui, Domine, quod exprobraverunt commutationem christi tui.

⁵³ Benedictus Dominus in æternum. Fiat ! fiat !

¹ Oratio Moysi, hominis Dei. Domine, refugium factus es nobis a generatione in generationem.

² Priusquam montes fierent, aut formaretur terra et orbis, a sæculo et usque in sæculum tu es Deus.

³ Ne avertas hominem in humilitatem ; et dixisti : Convertimini, filii hominum.

⁴ Quoniam mille anni ante oculos tuos tamquam dies hesterna quæ præteriit, et custodia in nocte ;

⁵ quæ pro nihilo habentur eorum anni erunt.

⁶ Mane sicut herba transeat ; Mane floreat, et transeat ; vespere decidat, induret, et arescat.

⁷ Quia defecimus in ira tua, et in furore tuo turbati sumus.

⁸ Posuisti iniquitates nostras in conspectu tuo, sæculum nostrum in illuminatione vultus tui.

⁹ Quoniam omnes dies nostri defecerunt ; et in ira tua defecimus. Anni nostri sicut aranea meditabuntur ;

¹⁰ dies annorum nostrorum in ipsis septuaginta anni. Si autem in potentatibus octoginta anni, et amplius eorum labor et dolor ; quoniam supervenit mansuetudo, et corripiemur.

¹¹ Quis novit potestatem iræ tuæ,

¹² et præ timore tuo iram tuam dinumerare ? Dexteram tuam sic notam fac, et eruditos corde in sapientia.

¹³ Convertere, Domine ; usquequo ? et deprecabilis esto super servos tuos.

¹⁴ Repleti sumus mane misericordia tua ; et exsultavimus, et delectati sumus omnibus diebus nostris.

¹⁵ Lætati sumus pro diebus quibus nos humiliasti, annis quibus vidimus mala.

¹⁶ Respice in servos tuos et in opera tua, et dirige filios eorum.

¹⁷ Et sit splendor Domini Dei nostri super nos ; et opera manuum nostrarum dirige super nos, et opus manuum nostrarum dirige.

¹ Laus cantici David. Qui habitat in adjutorio Altissimi, in protectione Dei cæli commorabitur.

² Dicet Domino : Susceptor meus es tu et refugium meum ; Deus meus, sperabo in eum.

³ Quoniam ipse liberavit me de laqueo venantium, et a verbo aspero.

⁴ Scapulis suis obumbrabit tibi, et sub pennis ejus sperabis.

⁵ Scuto circumdabit te veritas ejus : non timebis a timore nocturno ;

⁶ a sagitta volante in die, a negotio perambulante in tenebris, ab incursu, et dæmonio meridiano.

⁷ Cadent a latere tuo mille, et decem millia a dextris tuis ; ad te autem non appropinquabit.

⁸ Verumtamen oculis tuis considerabis et retributionem peccatorum videbis.

⁹ Quoniam tu es, Domine, spes mea ; Altissimum posuisti refugium tuum.

¹⁰ Non accedet ad te malum, et flagellum non appropinquabit tabernaculo tuo.

¹¹ Quoniam angelis suis mandavit de te, ut custodiant te in omnibus viis tuis.

¹² In manibus portabunt te, ne forte offendas ad lapidem pedem tuum.

¹³ Super aspidem et basiliscum ambulabis, et conculcabis leonem et draconem.