4. II. ആത്മീയ ലോകം ആദ്യം നിലനിന്നതും തുടർച്ചയായി നിലനിൽക്കുന്നതും സ്വന്തം സൂര്യനിൽ നിന്നാണ്; സ്വന്തം സൂര്യനിൽ നിന്നുള്ള പ്രകൃതി ലോകവും.
ആത്മീയ ലോകത്തിന് ഒരു സൂര്യനും പ്രകൃതി ലോകത്തിന് മറ്റൊന്ന് ഉണ്ടെന്നും കാരണം ആ ലോകങ്ങൾ പരസ്പരം തികച്ചും വ്യത്യസ്തമാണ്, ഒരു ലോകം അതിന്റെ ഉത്ഭവം ഒരു സൂര്യനിൽ നിന്നാണ്. എല്ലാ വസ്തുക്കളും ആത്മീയമായ ഒരു ലോകത്തിന് സൂര്യനിൽ നിന്ന് ഉത്ഭവിക്കാൻ കഴിയില്ല, അതിന്റെ എല്ലാ ഉൽപ്പന്നങ്ങളും പ്രകൃതിദത്തമാണ്, കാരണം ഭൗതികമായ അന്തർപ്രവാഹം ഉണ്ടാകും, എന്നിരുന്നാലും ഇത് ക്രമത്തിന് വിരുദ്ധമാണ്. ലോകത്തിൽ നിന്നല്ല, സൂര്യനിൽ നിന്നാണ് ലോകം ഉണ്ടായതെന്ന്, ലോകം, അതിൽ ഉൾപ്പെടുന്ന എല്ലാ വസ്തുക്കളിലും, പൊതുവായും പ്രത്യേകിച്ച്, സൂര്യൻ മുഖേനയാണ് നിലനിൽക്കുന്നതെന്ന വസ്തുതയുടെ അനന്തരഫലത്തിൽ നിന്ന് വ്യക്തമാണ്. ; നിലനിർത്തൽ അസ്തിത്വത്തെ തെളിയിക്കുന്നു, അതിനാൽ നിലനിർത്തൽ ശാശ്വതമായ അസ്തിത്വമാണെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു: അതിനാൽ സൂര്യനെ നീക്കം ചെയ്താൽ അതിന്റെ ലോകം താറുമാറാകുമെന്നും ഈ കുഴപ്പം ഒന്നുമില്ലാതാകുമെന്ന് വ്യക്തമാണ്.
[2] പ്രകൃതി ലോകത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായ ഒരു സൂര്യൻ ആത്മീയ ലോകത്ത് ഉണ്ടെന്ന് എനിക്ക് സാക്ഷ്യപ്പെടുത്താൻ കഴിയും, കാരണം ഞാൻ അത് കണ്ടു: കാഴ്ചയിൽ അത് നമ്മുടെ സൂര്യനെപ്പോലെ, ഏതാണ്ട് അതേ അളവിലുള്ള പ്രകാശമാനം ആകുന്നു. നമ്മുടെ സൂര്യൻ മനുഷ്യരിൽ നിന്ന് ഉള്ളതുപോലെ മാലാഖമാരിൽ നിന്നും ഒരു അകലത്തിലാണ്. എന്നിരുന്നാലും, അത് ഉദിക്കുകയോ അസ്തമിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല, മറിച്ച്, പരമോന്നതത്തിനും ചക്രവാളത്തിനും ഇടയിലുള്ള ഒരു മധ്യ ഉയരത്തിൽ അചഞ്ചലമായി നിൽക്കുന്നു, അവിടെ നിന്ന് മാലാഖമാർ ശാശ്വതമായ പ്രകാശവും വറ്റാത്ത വസന്തവും ആസ്വദിക്കുന്നു.
[3] ആത്മീയ ലോകത്തിന്റെ സൂര്യനെക്കുറിച്ച് ഒന്നും അറിയാത്ത, യുക്തിസഹമായ ഒരു മനുഷ്യൻ, പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ സൃഷ്ടിയെക്കുറിച്ചുള്ള തന്റെ ആശയത്തിൽ എളുപ്പത്തിൽ ബുദ്ധിഭ്രമനാകുന്നു. അവൻ അതിനെ ആഴത്തിൽ പരിഗണിക്കുമ്പോൾ, അത് പ്രകൃതിയിൽ നിന്നുള്ളതാണെന്ന് അല്ലാതെ മറ്റൊന്നും അവൻ മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല; പ്രകൃതിയുടെ ഉത്ഭവം സൂര്യനായതിനാൽ, ഒരു സ്രഷ്ടാവെന്ന നിലയിൽ അത് അതിന്റെ സൂര്യനിൽ നിന്നാണ്. മാത്രവുമല്ല, ആദ്ധ്യാത്മിക പ്രവാഹത്തെ കുറിച്ച് ഒരു ധാരണയും ആർക്കും ഉണ്ടാകില്ല, അതിന്റെ ഉത്ഭവം അറിയാത്തിടത്തോളം: എല്ലാ പ്രവാഹവും ഒരു സൂര്യനിൽ നിന്നാണ് വരുന്നത്; അതിന്റെ സൂര്യനിൽ നിന്നുള്ള ആത്മീയ പ്രവാഹം, സൂര്യനിൽ നിന്നുള്ള സ്വാഭാവിക പ്രവാഹം. ഒരു മനുഷ്യന്റെ ആന്തരിക കാഴ്ച, അവന്റെ മനസ്സിന്റെ കാഴ്ച, ആത്മീയ സൂര്യനിൽ നിന്നുള്ള അന്തർപ്രവാഹം സ്വീകരിക്കുന്നു; എന്നാൽ ശരീരത്തിന്റേതായ ബാഹ്യ കാഴ്ചയ്ക്ക് സ്വാഭാവിക സൂര്യനിൽ നിന്നുള്ള അന്തർപ്രവാഹം ലഭിക്കുന്നു, പ്രവർത്തനത്തിൽ അവ ഒന്നിക്കുന്നു, ആത്മാവ് ശരീരവുമായി ചെയ്യുന്നതുപോലെ.
[4] അതിനാൽ ആത്മീയ ലോകത്തെയും അതിന്റെ സൂര്യനെയും കുറിച്ച് ഒന്നുമറിയാത്തവർ ഏത് അന്ധതയിലേക്കും അന്ധകാരത്തിലേക്കും വിഡ്ഢിത്തത്തിലേക്കും വീണുപോയേക്കാമെന്ന് വ്യക്തമാണ്. അന്ധതയിലേക്ക്, കാരണം മനസ്സ്, കണ്ണിന്റെ കാഴ്ചയെ മാത്രം ആശ്രയിച്ച്, രാത്രിയിൽ അലഞ്ഞുതിരിയുന്ന ഒരു വവ്വാലിനെപ്പോലെ, ചിലപ്പോൾ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ചണവസ്ത്രങ്ങളായി മാറുന്നു; ഇരുട്ടിലേക്ക്, കാരണം മനസ്സിന്റെ കാഴ്ച, ഉള്ളിൽ നിന്ന് കണ്ണിന്റെ കാഴ്ച അതിലേക്ക് ഒഴുകുമ്പോൾ, എല്ലാ ആത്മീയ പ്രകാശവും [ലുമൺ] നഷ്ടപ്പെട്ട് ഒരു മൂങ്ങയുടേത് പോലെയാകുന്നു; മൂഢത്വത്തിലേക്ക്, കാരണം മനുഷ്യൻ ഇപ്പോഴും ചിന്തിക്കുന്നു, പക്ഷേ ആത്മീയതയെക്കുറിച്ചുള്ള സ്വാഭാവിക കാര്യങ്ങളിൽ നിന്നാണ്, മറിച്ചല്ല; തത്ഫലമായി, ബാലിശമായി, വിഡ്ഢിത്തമായി, ഭ്രാന്തമായി.
