2. Nga këto gjëra, në lidhje me atë që parashtrohet në të njëjtën vepër në lidhje me krijimin, mund të shihet qartë se ajo që quhet Providencë Hyjnore është qeverisja e dashurisë hyjnore të Zotit dhe urtësisë hyjnore. Por meqenëse krijimi ishte tema e trajtuar atje, dhe jo ruajtja e gjendjes së gjërave pas krijimit, që është qeveria e Zotit, kjo e fundit do të merret në konsideratë tani. Tema e këtij kapitulli do të jetë ruajtja e bashkimit të dashurisë hyjnore dhe urtësisë hyjnore ose të së mirës hyjnore dhe të vërtetës hyjnore në gjërat e krijuara; dhe kjo do të përcaktohet në rendin e mëposhtëm:
1. Universi, me çdo gjë dhe gjithçka në të, u krijua nga dashuria hyjnore me anë të urtësisë hyjnore.
2. Dashuria hyjnore dhe urtësia hyjnore dalin nga Zoti si një.
3. Në një imazh të caktuar ky është në çdo gjë të krijuar.
4. Fundi i providencës hyjnore është që çdo gjë e krijuar, në përgjithësi dhe në veçanti, të jetë e tillë; dhe nëse nuk është, do të bëhet i tillë.
5. E mira e dashurisë është e mirë vetëm për aq sa është bashkuar me të vërtetën e urtësisë; dhe e vërteta e mençurisë është e vërteta vetëm për aq sa është bashkuar me të mirën e dashurisë.
6. E mira e dashurisë që nuk është bashkuar me të vërtetën e mençurisë nuk është e mirë në vetvete, por është e mirë në dukje; dhe e vërteta e mençurisë që nuk është bashkuar me të mirat e dashurisë nuk është e vërteta në vetvete, por është e vërteta e dukshme.
7. Zoti nuk lejon asgjë të ndahet; për rrjedhojë duhet të jetë në të mirë dhe gjithashtu në të vërtetë, ose duhet të jetë në të keqe dhe gjithashtu në falsitet.
8. Ajo që është në të mirë dhe gjithashtu në të vërtetë është diçka; por ajo që është në të keqe dhe gjithashtu në falsitet nuk është asgjë.
9. Providenca Hyjnore e Zotit bën që edhe e keqja edhe e pavërteta të jenë të dobishme në rrugën e ekuilibrit, të marrëdhënies dhe të pastrimit, dhe kështu në lidhjen e së mirës dhe të vërtetës tek të tjerët.
