¹⁴ Justitia indutus sum, et vestivi me, sicut vestimento et diademate, judicio meo.

¹⁵ Oculus fui cæco, et pes claudo.

¹⁶ Pater eram pauperum, et causam quam nesciebam diligentissime investigabam.

¹⁷ Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam prædam.

¹⁸ Dicebamque : In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies.

¹⁹ Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea.

²⁰ Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.

²¹ Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.

²² Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.

²³ Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.

²⁴ Siquando ridebam ad eos, non credebant, et lux vultus mei non cadebat in terram.

²⁵ Si voluissem ire ad eos, sedebam primus : cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen mœrentium consolator.

¹ Nunc autem derident me juniores tempore, quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei :

² quorum virtus manuum mihi erat pro nihilo, et vita ipsa putabantur indigni :

³ egestate et fame steriles, qui rodebant in solitudine, squallentes calamitate et miseria.

⁴ Et mandebant herbas, et arborum cortices, et radix juniperorum erat cibus eorum :

⁵ qui de convallibus ista rapientes, cum singula reperissent, ad ea cum clamore currebant :

⁶ in desertis habitabant torrentium, et in cavernis terræ, vel super glaream :

⁷ qui inter hujuscemodi lætabantur, et esse sub sentibus delicias computabant :

⁸ filii stultorum et ignobilium, et in terra penitus non parentes.

⁹ Nunc in eorum canticum versus sum, et factus sum eis in proverbium.

¹⁰ Abominantur me, et longe fugiunt a me, et faciem meam conspuere non verentur.

¹¹ Pharetram enim suam aperuit, et afflixit me, et frenum posuit in os meum.

¹² Ad dexteram orientis calamitates meæ illico surrexerunt : pedes meos subverterunt, et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis.

¹³ Dissipaverunt itinera mea : insidiati sunt mihi, et prævaluerunt, et non fuit qui ferret auxilium.

¹⁴ Quasi rupto muro, et aperta janua, irruerunt super me, et ad meas miserias devoluti sunt.

¹⁵ Redactus sum in nihilum ; abstulisti quasi ventus desiderium meum, et velut nubes pertransiit salus mea.

¹⁶ Nunc autem in memetipso marcescit anima mea, et possident me dies afflictionis.

¹⁷ Nocte os meum perforatur doloribus, et qui me comedunt, non dormiunt.

¹⁸ In multitudine eorum consumitur vestimentum meum, et quasi capito tunicæ succinxerunt me.

¹⁹ Comparatus sum luto, et assimilatus sum favillæ et cineri.

²⁰ Clamo ad te, et non exaudis me : sto, et non respicis me.

²¹ Mutatus es mihi in crudelem, et in duritia manus tuæ adversaris mihi.

²² Elevasti me, et quasi super ventum ponens elisisti me valide.

²³ Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi.

²⁴ Verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam : et si corruerint, ipse salvabis.

²⁵ Flebam quondam super eo qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi.

²⁶ Expectabam bona, et venerunt mihi mala : præstolabar lucem, et eruperunt tenebræ.

²⁷ Interiora mea efferbuerunt absque ulla requie : prævenerunt me dies afflictionis.

²⁸ Mœrens incedebam, sine furore, consurgens, in turba clamabam.

²⁹ Frater fui draconum, et socius struthionum.

³⁰ Cutis mea denigrata est super me, et ossa mea aruerunt præ caumate.

³¹ Versa est in luctum cithara mea, et organum meum in vocem flentium.

¹ Pepigi fœdus cum oculis meis, ut ne cogitarem quidem de virgine.

² Quam enim partem haberet in me Deus desuper, et hæreditatem Omnipotens de excelsis ?

³ Numquid non perditio est iniquo, et alienatio operantibus injustitiam ?

⁴ Nonne ipse considerat vias meas, et cunctos gressus meos dinumerat ?

⁵ Si ambulavi in vanitate, et festinavit in dolo pes meus,

⁶ appendat me in statera justa, et sciat Deus simplicitatem meam.

⁷ Si declinavit gressus meus de via, et si secutum est oculos meos cor meum, et si manibus meis adhæsit macula,

⁸ seram, et alium comedat, et progenies mea eradicetur.

⁹ Si deceptum est cor meum super muliere, et si ad ostium amici mei insidiatus sum,

¹⁰ scortum alterius sit uxor mea, et super illam incurventur alii.

¹¹ Hoc enim nefas est, et iniquitas maxima.

¹² Ignis est usque ad perditionem devorans, et omnia eradicans genimina.

¹³ Si contempsi subire judicium cum servo meo et ancilla mea, cum disceptarent adversum me :

¹⁴ quid enim faciam cum surrexerit ad judicandum Deus ? et cum quæsierit, quid respondebo illi ?

¹⁵ Numquid non in utero fecit me, qui et illum operatus est ? et formavit me in vulva unus ?

¹⁶ Si negavi quod volebant pauperibus, et oculos viduæ expectare feci :

¹⁷ si comedi buccellam meam solus, et non comedit pupillus ex ea

¹⁸ (quia ab infantia mea crevit mecum miseratio, et de utero matris meæ egressa est mecum) :

¹⁹ si despexi pereuntem, eo quod non habuerit indumentum, et absque operimento pauperem :

²⁰ si non benedixerunt mihi latera ejus, et de velleribus ovium mearum calefactus est :

²¹ si levavi super pupillum manum meam, etiam cum viderem me in porta superiorem,

²² humerus meus a junctura sua cadat, et brachium meum cum suis ossibus confringatur.

²³ Semper enim quasi tumentes super me fluctus timui Deum, et pondus ejus ferre non potui.

²⁴ Si putavi aurum robur meum, et obrizo dixi : Fiducia mea :

²⁵ si lætatus sum super multis divitiis meis, et quia plurima reperit manus mea :

²⁶ si vidi solem cum fulgeret, et lunam incedentem clare,

²⁷ et lætatum est in abscondito cor meum, et osculatus sum manum meam ore meo :

²⁸ quæ est iniquitas maxima, et negatio contra Deum altissimum.

²⁹ Si gavisus sum ad ruinam ejus qui me oderat, et exsultavi quod invenisset eum malum :

³⁰ non enim dedi ad peccandum guttur meum, ut expeterem maledicens animam ejus.

³¹ Si non dixerunt viri tabernaculi mei : Quis det de carnibus ejus, ut saturemur ?

³² Foris non mansit peregrinus : ostium meum viatori patuit.

³³ Si abscondi quasi homo peccatum meum, et celavi in sinu meo iniquitatem meam :

³⁴ si expavi ad multitudinem nimiam, et despectio propinquorum terruit me : et non magis tacui, nec egressus sum ostium.

³⁵ Quis mihi tribuat auditorem, ut desiderium meum audiat Omnipotens, et librum scribat ipse qui judicat,

³⁶ ut in humero meo portem illum, et circumdem illum quasi coronam mihi ?

³⁷ Per singulos gradus meos pronuntiabo illum, et quasi principi offeram eum.

³⁸ Si adversum me terra mea clamat, et cum ipsa sulci ejus deflent :

³⁹ si fructus ejus comedi absque pecunia, et animam agricolarum ejus afflixi :

⁴⁰ pro frumento oriatur mihi tribulus, et pro hordeo spina. Finita sunt verba Job.

¹ Omiserunt autem tres viri isti respondere Job, eo quod justus sibi videretur.

² Et iratus indignatusque est Eliu, filius Barachel, Buzites, de cognatione Ram : iratus est autem adversum Job, eo quod justum se esse diceret coram Deo.

³ Porro adversum amicos ejus indignatus est, eo quod non invenissent responsionem rationabilem, sed tantummodo condemnassent Job.

⁴ Igitur Eliu expectavit Job loquentem, eo quod seniores essent qui loquebantur.

⁵ Cum autem vidisset quod tres respondere non potuissent, iratus est vehementer.

⁶ Respondensque Eliu, filius Barachel, Buzites, dixit : Junior sum tempore, vos autem antiquiores : idcirco, demisso capite, veritus sum vobis indicare meam sententiam.

⁷ Sperabam enim quod ætas prolixior loqueretur, et annorum multitudo doceret sapientiam.

⁸ Sed, ut video, spiritus est in hominibus, et inspiratio Omnipotentis dat intelligentiam.

⁹ Non sunt longævi sapientes, nec senes intelligunt judicium.

¹⁰ Ideo dicam : Audite me, ostendam vobis etiam ego meam sapientiam.