¹ Et ait ad discipulos suos : Impossibile est ut non veniant scandala : væ autem illi per quem veniunt.

² Utilius est illi si lapis molaris imponatur circa collum ejus, et projiciatur in mare quam ut scandalizet unum de pusillis istis.

³ Attendite vobis : Si peccaverit in te frater tuus, increpa illum : et si pœnitentiam egerit, dimitte illi.

⁴ Et si septies in die peccaverit in te, et septies in die conversus fuerit ad te, dicens : Pœnitet me, dimitte illi.

⁵ Et dixerunt apostoli Domino : Adauge nobis fidem.

⁶ Dixit autem Dominus : Si habueritis fidem sicut granum sinapis, dicetis huic arbori moro : Eradicare, et transplantare in mare, et obediet vobis.

⁷ Quis autem vestrum habens servum arantem aut pascentem, qui regresso de agro dicat illi : Statim transi, recumbe :

⁸ et non dicat ei : Para quod cœnem, et præcinge te, et ministra mihi donec manducem, et bibam, et post hæc tu manducabis, et bibes ?

⁹ Numquid gratiam habet servo illi, quia fecit quæ ei imperaverat ?

¹⁰ non puto. Sic et vos cum feceritis omnia quæ præcepta sunt vobis, dicite : Servi inutiles sumus : quod debuimus facere, fecimus.

¹¹ Et factum est, dum iret in Jerusalem, transibat per mediam Samariam et Galilæam.

¹² Et cum ingrederetur quoddam castellum, occurrerunt ei decem viri leprosi, qui steterunt a longe :

¹³ et levaverunt vocem, dicentes : Jesu præceptor, miserere nostri.

¹⁴ Quos ut vidit, dixit : Ite, ostendite vos sacerdotibus. Et factum est, dum irent, mundati sunt.

¹⁵ Unus autem ex illis, ut vidit quia mundatus est, regressus est, cum magna voce magnificans Deum,

¹⁶ et cecidit in faciem ante pedes ejus, gratias agens : et hic erat Samaritanus.

¹⁷ Respondens autem Jesus, dixit : Nonne decem mundati sunt ? et novem ubi sunt ?

¹⁸ Non est inventus qui rediret, et daret gloriam Deo, nisi hic alienigena.

¹⁹ Et ait illi : Surge, vade : quia fides tua te salvum fecit.

²⁰ Interrogatus autem a pharisæis : Quando venit regnum Dei ? respondens eis, dixit : Non venit regnum Dei cum observatione :

²¹ neque dicent : Ecce hic, aut ecce illic. Ecce enim regnum Dei intra vos est.

²² Et ait ad discipulos suos : Venient dies quando desideretis videre unum diem Filii hominis, et non videbitis.

²³ Et dicent vobis : Ecce hic, et ecce illic. Nolite ire, neque sectemini :

²⁴ nam, sicut fulgur coruscans de sub cælo in ea quæ sub cælo sunt, fulget : ita erit Filius hominis in die sua.

²⁵ Primum autem oportet illum multa pati, et reprobari a generatione hac.

²⁶ Et sicut factum est in diebus Noë, ita erit et in diebus Filii hominis :

²⁷ edebant et bibebant : uxores ducebant et dabantur ad nuptias, usque in diem, qua intravit Noë in arcam : et venit diluvium, et perdidit omnes.

²⁸ Similiter sicut factum est in diebus Lot : edebant et bibebant, emebant et vendebant, plantabant et ædificabant :

²⁹ qua die autem exiit Lot a Sodomis, pluit ignem et sulphur de cælo, et omnes perdidit :

³⁰ secundum hæc erit qua die Filius hominis revelabitur.

³¹ In illa hora, qui fuerit In tecto, et vasa ejus In domo, ne descendat tollere illa : et qui In agro, similiter non redeat retro.

³² Memores estote uxoris Lot.

³³ Quicumque quæsierit animam suam salvam facere, perdet illam : et quicumque perdiderit illam, vivificabit eam.

³⁴ Dico vobis : In illa nocte erunt duo In lecto uno : unus assumetur, et alter relinquetur :

³⁵ duæ erunt molentes in unum : una assumetur, et altera relinquetur : duo in agro : unus assumetur, et alter relinquetur.

³⁶ Respondentes dicunt illi : Ubi Domine ?

³⁷ Qui dixit illis : Ubicumque fuerit corpus, illuc congregabuntur et aquilæ.

¹ Dicebat autem et parabolam ad illos, quoniam oportet semper orare et non deficere,

² dicens : Judex quidam erat in quadam civitate, qui Deum non timebat, et hominem non reverebatur.

³ Vidua autem quædam erat in civitate illa, et veniebat ad eum, dicens : Vindica me de adversario meo.

⁴ Et nolebat per multum tempus. Post hæc autem dixit intra se : Etsi Deum non timeo, nec hominem revereor :

⁵ tamen quia molesta est mihi hæc vidua, vindicabo illam, ne in novissimo veniens sugillet me.

⁶ Ait autem Dominus : Audite quid judex iniquitatis dicit :

⁷ Deus autem non faciet vindictam electorum suorum clamantium ad se die ac nocte, et patientiam habebit in illis ?

⁸ Dico vobis quia cito faciet vindictam illorum. Verumtamen Filius hominis veniens, putas, inveniet fidem in terra ?

⁹ Dixit autem et ad quosdam qui in se confidebant tamquam justi, et aspernabantur ceteros, parabolam istam :

¹⁰ Duo homines ascenderunt in templum ut orarent : unus pharisæus et alter publicanus.

¹¹ Pharisæus stans, hæc apud se orabat : Deus, gratias ago tibi, quia non sum sicut ceteri hominum : raptores, injusti, adulteri, velut etiam hic publicanus :

¹² jejuno bis in sabbato, decimas do omnium quæ possideo.

¹³ Et publicanus a longe stans, nolebat nec oculos ad cælum levare : sed percutiebat pectus suum, dicens : Deus propitius esto mihi peccatori.

¹⁴ Dico vobis, descendit hic justificatus in domum suam ab illo : quia omnis qui se exaltat, humiliabitur, et qui se humiliat, exaltabitur.

¹⁵ Afferebant autem ad illum et infantes, ut eos tangeret. Quod cum viderent discipuli, increpabant illos.

¹⁶ Jesus autem convocans illos, dixit : Sinite pueros venire ad me, et nolite vetare eos : talium est enim regnum Dei.

¹⁷ Amen dico vobis, quicumque non acceperit regnum Dei sicut puer, non intrabit in illud.

¹⁸ Et interrogavit eum quidam princeps, dicens : Magister bone, quid faciens vitam æternam possidebo ?

¹⁹ Dixit autem ei Jesus : Quid me dicis bonum ? nemo bonus nisi solus Deus.

²⁰ Mandata nosti : non occides ; non mœchaberis ; non furtum facies ; non falsum testimonium dices ; honora patrem tuum et matrem.

²¹ Qui ait : Hæc omnia custodivi a juventute mea.

²² Quo audito, Jesus ait ei : Adhuc unum tibi deest : omnia quæcumque habes vende, et da pauperibus, et habebis thesaurum in cælo : et veni, sequere me.

²³ His ille auditis, contristatus est : quia dives erat valde.

²⁴ Videns autem Jesus illum tristem factum, dixit : Quam difficile, qui pecunias habent, in regnum Dei intrabunt !

²⁵ facilius est enim camelum per foramen acus transire quam divitem intrare in regnum Dei.

²⁶ Et dixerunt qui audiebant : Et quis potest salvus fieri ?

²⁷ Ait illis : Quæ impossibilia sunt apud homines, possibilia sunt apud Deum.

²⁸ Ait autem Petrus : Ecce nos dimisimus omnia et secuti sumus te.

²⁹ Qui dixit eis : Amen dico vobis, nemo est qui reliquit domum, aut parentes, aut fratres, aut uxorem, aut filios propter regnum Dei,

³⁰ et non recipiat multo plura in hoc tempore, et in sæculo venturo vitam æternam.

³¹ Assumpsit autem Jesus duodecim, et ait illis : Ecce ascendimus Jerosolymam, et consummabuntur omnia quæ scripta sunt per prophetas de Filio hominis :

³² tradetur enim gentibus, et illudetur, et flagellabitur, et conspuetur :

³³ et postquam flagellaverint, occident eum, et tertia die resurget.

³⁴ Et ipsi nihil horum intellexerunt, et erat verbum istud absconditum ab eis, et non intelligebant quæ dicebantur.

³⁵ Factum est autem, cum appropinquaret Jericho, cæcus quidam sedebat secus viam, mendicans.

³⁶ Et cum audiret turbam prætereuntem, interrogabat quid hoc esset.

³⁷ Dixerunt autem ei quod Jesus Nazarenus transiret.

³⁸ Et clamavit, dicens : Jesu, fili David, miserere mei.

³⁹ Et qui præibant, increpabant eum ut taceret. Ipse vero multo magis clamabat : Fili David, miserere mei.

⁴⁰ Stans autem Jesus jussit illum adduci ad se. Et cum appropinquasset, interrogavit illum,

⁴¹ dicens : Quid tibi vis faciam ? At ille dixit : Domine, ut videam.

⁴² Et Jesus dixit illi : Respice, fides tua te salvum fecit.

⁴³ Et confestim vidit, et sequebatur illum magnificans Deum. Et omnis plebs ut vidit, dedit laudem Deo.

¹ Et ingressus perambulabat Jericho.

² Et ecce vir nomine Zachæus : et hic princeps erat publicanorum, et ipse dives :

³ et quærebat videre Jesum, quis esset : et non poterat præ turba, quia statura pusillus erat.

⁴ Et præcurrens ascendit in arborem sycomorum ut videret eum : quia inde erat transiturus.

⁵ Et cum venisset ad locum, suspiciens Jesus vidit illum, et dixit ad eum : Zachæe, festinans descende : quia hodie in domo tua oportet me manere.

⁶ Et festinans descendit, et excepit illum gaudens.

⁷ Et cum viderent omnes, murmurabant, dicentes quod ad hominem peccatorem divertisset.

⁸ Stans autem Zachæus, dixit ad Dominum : Ecce dimidium bonorum meorum, Domine, do pauperibus : et si quid aliquem defraudavi, reddo quadruplum.

⁹ Ait Jesus ad eum : Quia hodie salus domui huic facta est : eo quod et ipse filius sit Abrahæ.

¹⁰ Venit enim Filius hominis quærere, et salvum facere quod perierat.

¹¹ Hæc illis audientibus adjiciens, dixit parabolam, eo quod esset prope Jerusalem : et quia existimarent quod confestim regnum Dei manifestaretur.

¹² Dixit ergo : Homo quidam nobilis abiit in regionem longinquam accipere sibi regnum, et reverti.

¹³ Vocatis autem decem servis suis, dedit eis decem mnas, et ait ad illos : Negotiamini dum venio.

¹⁴ Cives autem ejus oderant eum : et miserunt legationem post illum, dicentes : Nolumus hunc regnare super nos.

¹⁵ Et factum est ut rediret accepto regno : et jussit vocari servos, quibus dedit pecuniam, ut sciret quantum quisque negotiatus esset.

¹⁶ Venit autem primus dicens : Domine, mna tua decem mnas acquisivit.

¹⁷ Et ait illi : Euge bone serve, quia in modico fuisti fidelis, eris potestatem habens super decem civitates.

¹⁸ Et alter venit, dicens : Domine, mna tua fecit quinque mnas.

¹⁹ Et huic ait : Et tu esto super quinque civitates.

²⁰ Et alter venit, dicens : Domine, ecce mna tua, quam habui repositam in sudario :

²¹ timui enim te, quia homo austerus es : tollis quod non posuisti, et metis quod non seminasti.

²² Dicit ei : De ore tuo te judico, serve nequam. Sciebas quod ego homo austerus sum, tollens quod non posui, et metens quod non seminavi :

²³ et quare non dedisti pecuniam meam ad mensam, ut ego veniens cum usuris utique exegissem illam ?

²⁴ Et astantibus dixit : Auferte ab illo mnam, et date illi qui decem mnas habet.

²⁵ Et dixerunt ei : Domine, habet decem mnas.

²⁶ Dico autem vobis, quia omni habenti dabitur, et abundabit : ab eo autem qui non habet, et quod habet auferetur ab eo.

²⁷ Verumtamen inimicos meos illos, qui noluerunt me regnare super se, adducite huc : et interficite ante me.