ანგელოზის სიბრძნე ღვთაებრივი ბედისწერის შესახებ #322

322. თავი მეთრმეტე

ყოველი ადამიანი შეიძლება იქმნეს გარდაქმნილი და ეს არ არის ბედისწერა

საღი გონება ამბობს, რომ ყველანი განკუთვნილნი არიან სასუფევლისათვის და არავინ ჯოჯოხეთსათვის რადგან ყველანი ადამიანებად დაიბადნენ და ღმერთს ხატად და მსგავსად; ღმერთის ხატება მათში იმაშია რომ მათ შეუძლიათ ჭეშმარიტების გაგება და სიკეთის ქმნა; უნარი ჭეშმარიტების გაგებისა ღვთიური სირბრძნიდან, ხოლო სიკეთს ქმნის უნარი – ღვთაებრივი სიყვარულიდან; ეს შესაძლებლობა არის ღმერთს ხატება, რომელიც რჩება ადამიანში ჯანმრთელი სულით და არ ამოიძირკვება მისგან. აქედან ცხადი ხდება რომ ადამიანს შეუძია გახდეს მოქაალქეობრივი და ზნეობრივი ხოლო ის ვინც მოქალაქეობრივი და ზნეობრივია შეუძლია გახდეს სულიერი, რადგან მოქალაქეობრივობა და ზნეობრივბა არის სულიერების მიმღები; მოქალაქეობრივად იწოდება ადამიანი რომელმაც იცის სახელმწიფოს კანონები და ცხოვრობს ამა კანონებით, ზნეობრივად ცხოვობს ადამიანი რომელიც ამ კანონებს თვლის წესად და ზნეობად და ამ კანონებს უთანხმებს თავის ცხოვრებას, ახალა იმას ვიტყვი როგორც არის მოქალაქეორივი და ზნეობრივი ცხოვრება სულიერის მიმღები: იცხოვრე ამ კანონებით, არამარტო როგორც მოქალაქეობრივი და ზნეობრივი კანონებით არამედ ასევე როგორც ღვთური კანონებით და შენ იქნები სულიერი ადამიანი. ალბათ არ მოიძებნებიან ხალხები როგორი ბარბაროსებიც არ უნდა იყონ ისინი, რომ არ ეკურთხებინათ კანონები, რომ არ შეიძლება მკვლელობა ქურდობა, მრუშობა, ცილისწამება, სხვისი ზნეობის დარღვევა. მოქალაქეობრივი და ზნეობრივი ადამიანი იცავს ამ კანონებს რათა გამოჩნდეს კეთილ მოქალაქედ, მაგრამ თუკკი ამ კანონებს ღვთიურ კანონებად არ თვლის მაშინ ის მხოლოდ მოქქალაქეობრივი და ზნეობრივი ბუნებრივი ადამიანია. თუ მიიჩნევს რომ ეს ღვთის კანონებიცაა ის ხდება მოქალაქეობრივი ზნეობრივი სულიერი ადამიანი; სხვაობა იმაშია რომ ის მარამარტო მიწიერი სამყაროს კეთილი მოქალაქეა არამედ ზეციური სამყაროს კეთილი მოქალაქეცაა მათ მიერ ქმნილი სიკეთე განასხვავებს მას; სიკეთე, ქმნილი მოქალაქეობრივი ზნეობრივი ბუნებრივი ადმიანის მიერ არ არის თავის თავად სიკეთე რადგან ადამიანი და ამქქვეყნიურობაა ამ სიკეთეში. სიკეთე, ქმნილი მოქალაქეობრივი ზნეობრივი სულიერი ადამიანის მიერ არის თავის თავად სიკეთე რომ ღერთი და ზეცაა ამ სიკეთეში. აქედან შეგვიძია დავინახოთ რომ თთეული ადამიანი დაბადებული შესაძლებლობით გახდეს მოქალაქეობრივი ზნეობრივი ბუნებრივი ადმაიანი იბადება ასევე შესაძლებლობით გახდეს მოქალაქეობრივი ზნეობრივი სულიერი ადამიანი; საკმარისია მან აღიაროს უფალი., არ აკეთოს ბოროტება, იმიტომ რომ ეს უფალს ეწინააღდეგება, არამედ აკეთოს სიკეთე იმიტომ რომ ის ღერთისგანაა; ამითი სული შედის ადამიანის მოქალქეობრივიში და ზნეობრივში და ასე ცხოვრობენ, მაგრამ ამის გარეშე მასში სული არ არის; ამიტომაც ბუნებრივი ადამიანი, როგორც არ უნდა მოქალაქეობრივად და ზნეობრივად არ იქცეოდეს, იწოდება უსიცოცხლოდ მაშინ როცა სულიერი ადამიანი იწოდება ცოცხლად. უფლის ღვთაებრივი განგების ყველა ხალხებს გააჩნიათ რაიმე რელიგია და ყველა მათგანის ძირითადი პუნქტი არის ის რომ ღერთი არსებობს რადგან სხვაგვარად ეს არ ქინებოდა რელიგია და ყველანაირი ხალხები რელიგიით მცხოვრებნი არ სჩადიან ბოროტებას იმიტომ რომ ბოროტება ღმერთის სწინააღმდეგოა, იღებს გარკვეულ სულიერებას თავის ბუნებაში. ვინც მოისმენს წარმართის საუბბარის იმის შესახებ რომ მას არ უნდა ამა თუ იმ ბოროტების გაკეთება იმიტომ რომ ეს ღმერთს ეწინააღმდეგება აუცილებალდ იტყვის თავისთვის: “განა ეს ადამიანი არ იქნება გადარჩენილი? მე მგონია რომ სხვაგვარად არც შეიძლება”. საღი აზრი შთააგონებს ამას. მეორეს მხრივ ვინც მოისმენს ქრისტიანის ნათქვამს: “მე არაფრად მიმაჩნია ესა თუ ის ბოკროტება და არაფრად ვთვლი რომ ის ღმერთს ეწინააღმდეგება” – განა არ იტყვის თავისთვის – “ნუთუ ეს ადამიანი გადარჩეილი იქნება? მე მგონია რომ ეს შეუძლებელია”. ამასაც საღი აზრი შთააგონებს. თუკი ასეთი ადამიანი ამბობს : “მე ქრისტიანად დავიბადე, მონათლული ვარ, ვიცი ღმერთის შესახებ, წავკითხე სიტყვა, ნაზიაარები ვარ” – ნიშნავს კი ეს რაიმეს თუკი ის არ მიიჩნევს ცოდვად მკვლელობას, მომაკვდინებლად შურისძიებას გარყვნილებას ცილისწამებას ანდა სიცრუეს და სხვაფდასხვა ძალადობას?საერთდ ფიქრობს კი ასეთ ადამიანი ღმერთზე ანდა რაიმენაირად სამუდამო სიცოცხლეზე? საერთდ ფიქრობს კი რომ არის ღერთ და სამუდამო სიცოცხლე? საღი აზრი არ შთაგვაგონებს რომ ასეთი ადმაიანი არ შეიძება დახსნილი იყოს? ეს ითქვა ქრისტიანზე იმიტომ რომ წარმართი უფრი ქრისტიანულად ფიქრობს ღმერთზ რელიგიით თავის სიცოცხლეში. მაგრამ შემდეგში უფრო დაწვრილებით იქნება ნათქვამი ამის შესახებ და ასეთი მიმდევრობით:

1. შექმნის მიზანი არის ზეცა, წარმოქმნილი ადამიანთა მოდგმისგან

2. sშემდეგ ღვთს განგებით რათა ყველა ადამიანს შეეძლოს გადარჩენა და ყველანი იყვნენ დახსნილნი, ვინც აღარა ღმერთ და კარგად ცხოვრობდა

3. sთვით ადმიანია დამნაშავე თუკი ის ვერ გადარჩა.

4. ასეთნაირად ყველანი ზეცისათვის არიან განკუთვნილნი და არავინ ჯოჯოხეთისათვის.