126. Janë dy gjëra për të cilat Zoti erdhi në botë dhe nëpërmjet të cilave Ai realizoi shpëtimin e njerëzve dhe engjëjve, domethënë, shëlbimin dhe lavdërimin e Njeriut të Tij. Këto dy gjëra janë të ndryshme nga njëra-tjetra, por ato bëjnë një në shpëtim. Në artikujt e mëparshëm u theksua se shëlbimi është një luftë me ferret, nënshtrimi i tyre dhe më pas ngritja e parajsës; por lavdërimi ishte një bashkim i Njeriut të Zotit me Hyjnoren e Atit të Tij, i cili u arrit gradualisht dhe plotësisht nga vuajtja e kryqit. Sepse secili njeri, nga ana e tij, duhet t'i afrohet Zotit; dhe ndërsa njeriu afrohet, hyn Zoti nga ana e Tij. Në këtë rast është njësoj si me tempullin, i cili fillimisht duhet të ndërtohet nga dora e njeriut dhe më pas të shenjtërohet. Pastaj duhet bërë një lutje që Zoti të jetë i pranishëm dhe të bashkohet atje me Kishën. Ai bashkim u plotësua duke vuajtur në kryq, sepse ky ishte tundimi i fundit që pësoi Zoti në botë dhe bashkimi arrihet përmes sprovave. Në to njeriu, i cili është një iluzion i plotë, i lihet vetes; megjithatë, kjo nuk është kështu, sepse atëherë Zoti është më i pranishëm me të në brendësinë e tij dhe e mbështet atë. Prandaj, kur dikush e kapërcen tundimin, ai është më i bashkuar me Perëndinë; dhe kështu ndodhi me Zotin në bashkimin e Tij me Atin e Tij. Që Zoti mbeti i vetëm në agoninë e kryqit, shihet nga thirrja e Tij në kryq:“Perëndia im, pse më ke braktisur?” Mateu 27:46; dhe gjithashtu nga fjalët e Tij: Askush nuk ma merr, por e lë vetë”. Kam fuqi ta kaloj, kam fuqi ta marr sërish. Unë e mora atë urdhër nga Ati im." Gjoni 10:18. Prandaj, mund të jetë e qartë se Zoti nuk vuajti në lidhje me Hyjnoren e Tij, por Njerëzoren e Tij dhe se kështu u arrit bashkimi më intim dhe për rrjedhojë më i plotë. Kjo mund të ilustrohet me faktin se kur një person vuan në trup, shpirti i tij nuk vuan, por vetëm hidhërohet; ndërsa Zoti e bart këtë pikëllim pas fitores dhe e fshin ashtu siç i fshin njeriu lotët nga sytë.
