НЕБЕСНИ ТАЈНИ #1950

1950. Неговата рака ќе биде против сите средства дека ќе се бори против оние работи кои не се вистинити, а раката на сите против него значи дека невистините ќе се борат против нив. Ова е јасно од фактот дека Исмаил, како што беше речено, значи рационална вистина одвоена од доброто; и кога се вели, повикувајќи се на оваа вистина, дека неговата рака ќе биде против сите и раката на сите против него, јасно е дека такво е значењето на овие зборови. Погоре беше покажано дека Аврам го претставува Господовиот Внатрешен Човек, или што е истото, Неговото Божествено Небесно и Духовно; Исак е Господовиот внатрешен човек или Неговиот божествен разум; и Јаков надворешниот човек Господов, или Неговата божествена природа. Овде е опишана природата на Рационалното ако не е соединето со Внатрешниот Човек, или Божественото Небесно и Духовно. Затоа што рационално ја извлекол својата природа од животот кој припаѓа на наклонетоста кон знаењето, односно од Агара, египетската слугинка на Сара, и затоа што тој живот му припаѓал на надворешниот човек и поседувал наследство од мајката Господова против него и против него треба да се отфрли. , затоа, природата на рационалното се опишува ако е лишено од рационалното добро. Но, откако Господ го понижи, или го понижи и покори тоа наследство преку судирите предизвикани од искушенија и победи, и со Божественото добро му донесе живот на самото Рационално, ова последново во тој момент стана Исак, т. е. , тој е претставен од Исак, откако Исмаил е исфрлен од куќата заедно со Агара, неговата мајка.

[2] Целината на вистинското рационално се состои од добро и вистина, односно од она што е небесно и она што е духовно. Доброто или она што е небесно е неговата вистинска душа или живот, вистината или она што е духовно е она што го црпи својот живот од тоа добро. Разумното безживотно примено од небесното добро е како што е опишано овде, односно тој се бори со сите, и сите се борат со него. Рационалното добро никогаш не се бори, колку и да е нападнато, затоа што е нежно и нежно, долготрпеливо и попустливо, бидејќи неговата природа е љубов и милост. Но, иако не се бори, сепак освојува се. Никогаш не размислува за борба, ниту пак се фали со победа. Таа е од ваква природа затоа што е Божествена и сама по себе имуна на штета; зашто ниедно зло не може да го нападне доброто, згора на тоа, не може ни да остане во сферата каде што е доброто. Штом се приближува, злото само се повлекува и паѓа; бидејќи злото е од пеколот, додека доброто е од рајот. Приближно е ист случај и со она што е небесно-духовно, односно со вистината за небесното потекло, или со вистината што произлегува од доброто, бидејќи таквата вистина е вистина формирана од доброто - толку многу што може да се нарече форма на добро.

[3] Но вистината одвоена од доброто, претставена овде од Исмаил и опишана во овој стих, е сосема поинаква, бидејќи е како диво магаре кое се бори со секого и секој со него. Навистина, тој речиси и не прави ништо освен да размислува за конфликтот и да копнее по него. Неговото општо задоволство или владеење е освојување, а кога победува, тој ја велича победата. Затоа се опишува како диво магаре, односно мазга што живее во дивина или магаре во дивина, која не може да живее со други. Таквиот живот е живот во вистина без добро, и навистина каков живот во вера без милосрдие. Значи, кога човекот се обновува, обновувањето се постигнува, тоа е вистина, со помош на вистината на верата, но во исто време тоа се постигнува со живот на љубов кон ближниот, кој Господ го всадува пропорционално со зголемувањето на вистините на верата.