Небесни Тајни # 1594

1594. Дека се разделени, маж од брат значи дека овие работи водат кон разделба, следува од штотуку кажаното. Што е човек брат, веќе е кажано погоре во стихот 8, имено единство, и затоа да се одвои, човек од брат значи прекин. Што е тоа што го одвојува надворешниот човек од внатрешниот, поединецот не знае; а има низа причини зошто не знае. На прво место, тој не знае за - или ако слушнал, не верува во - постоењето на внатрешниот човек. А што се однесува до другото, тој не знае - или ако слушнал, не верува - дека љубовта кон себе и неговите желби е таа што предизвикува прекин, исто така љубовта кон светот и неговите желби, иако не колку и љубовта кон себе.

[2] Причината зошто тој не знае - или ако слушнал, не верува во - постоењето на внатрешниот човек е тоа што животот што тој го води е потопен во работите на телото и сетилата, кои не може да се види каква е внатрешноста. Внатрешните работи можат да го видат она што е надворешно, но надворешните нешта не можат да го видат она што е внатрешно. Земете ја моќта на видот; внатрешниот вид може да види што е надворешниот вид, но надворешниот вид не може да види што е внатрешниот вид. Или земете ја моќта на разбирање и рационалност; ова може да препознае што е фактичко знаење и неговата природа, но не и обратно. Дополнителна причина зошто поединецот не знае или верува во постоењето на внатрешниот човек е тоа што тој не верува во постоењето на дух кој се одвојува од телото во моментот на смртта, и тешко верува во постоењето на тој ВНАТРЕШНО човек. живот кој луѓето го нарекуваат душа. Зашто, кога човек чиј ум е зафатен со нештата на телото и сетилата размислува за тоа дека духот е одвоен од телото, тоа му се чини невозможно затоа што телото го смета за место каде што живее животот, а ова гледиште го потврдува и фактот дека и животните имаат живот, но сепак не живеат по смртта, со многу други размислувања. Сите овие негови идеи произлегуваат од фактот дека животот што го води е потопен во нештата на телото и сетилата, живот кој сам по себе малку се разликува од животот на животните. Единствената разлика е во тоа што човекот е способен да размислува и расудува за сè што ќе наиде; но и тогаш не размислува за оваа способност која го става над животните.

[3] Но, тоа не е главната причина за одвојувањето на надворешниот човек од внатрешниот човек, бидејќи поголем број луѓе поседуваат такво неверување, високоучените повеќе од едноставните. Она што го предизвикува раскинувањето е главно самољубието, а исто така и љубовта кон светот, иако не толку колку самољубието. Причината зошто човекот не го знае ова е затоа што неговиот живот е лишен од милост, а кога неговиот живот е без милост, како може да види дека животот на самољубие и неговите желби е толку спротивен на небесната љубов? Во самољубието и нејзините желби има и еден вид пламен, а од него чувство на задоволство кое толку влијае на животот на човекот што едвај може да замисли вечна среќа што се состои од нешто друго. Поради оваа причина, исто така, многу луѓе претпоставуваат дека вечната среќа значи да се стане голема со следење на телесниот живот и да се служат од другите, дури и од ангелите, додека тие самите не се подготвени да му служат на никого, освен од задни намери да им служат на самите себе. Кога во такви моменти тврдат дека сакаат да му служат само на Господ, тоа е лага, бидејќи луѓето со кои владее самољубието сакаат дури и Господ да им служи. И до степен до кој тоа не се случи тие заминуваат, толку силна е желбата во нивните срца да станат господари и да владеат со целиот универзум. Каква влада би била кога мнозинството, односно сите се вакви, секој може сам да заклучи. Зарем тоа не би била таква влада во пеколот каде што секој се сака себеси повеќе од кој било друг? Тоа е она што лежи во самољубието. Од ова може да стане јасно каква е природата на самољубието, а исто така и од фактот дека таа негува омраза кон сите кои не му се покоруваат како негови робови. А бидејќи крие омраза, крие и облици на одмазда, суровост, измама и други неискажливи работи.

[4] Меѓутоа, меѓусебната љубов, која е единствена небесна, се состои не само во кажување, туку и во признавање и верување дека некој е сосема незаслужен, нешто безвредно и валкано, кое Господ во својата бескрајотна милост постојано го одвлекува и го задржува пеколот во кој човекот постојано се обидува, а всушност копнее, да се фрли. Тоа го признава и верува затоа што е вистина. Не дека Господ или кој било ангел би сакал тој да се исповеда и да верува само за да ја добие својата покорност, туку да го спречи неговото фалење кога навистина е таков. Ова би било како измет што се нарекува чисто злато или измет што се нарекува Рајотска птица. Значи, до степен до кој човекот признава и верува дека реалното е она што навистина е, тој се оддалечува од љубовта кон себе и нејзините желби и се мрази себеси. Колку тоа ќе се случи, тој добива небесна љубов од Господа, односно взаемна љубов, која е спремна да им служи на сите. Тоа се луѓето што се подразбираат под најмалите кои стануваат најголеми во Господовото царство. Матеј 20:26-28; 46-48.

[5] Овие размислувања покажуваат што е тоа што го одвојува надворешниот човек од внатрешниот - главно самољубието. А главната работа што го спојува надворешниот човек со внатрешниот е взаемната љубов, која никако не може да се постигне додека не се отстрани самољубието, бидејќи тие се целосна спротивност. Внатрешниот човек не е ништо друго освен взаемна љубов. Самиот човечки дух, или душа, е внатрешниот човек кој живее после смртта. Органски е, бидејќи е поврзан со телото се додека човекот живее во светот. Тој ВНАТРЕШНО човек - односно неговата душа или дух - не е внатрешниот човек, туку е ВНАТРЕШНО човек во внатрешното кога овој има взаемна љубов во себе. Работите што му припаѓаат на внатрешниот човек се Господови, па може да се каже дека внатрешниот човек е Господ. Сепак, бидејќи Господ му дава на ангел или човек, сè додека неговиот живот има взаемна љубов во него, небесен проприум, така што тој нема идеја освен да прави добро за себе, внатрешниот човек затоа и се припишува на личноста како да тие беа негови. Човекот во кој престојува взаемната љубов, сепак признава и верува дека сè добро и вистинито не е негово, туку Господово. Тој препознава и верува дека неговата способност да сака друг како себе - и ако е како ангел, повеќе од себе - е дар од Господ и дека престанува да ужива во овој дар и неговата среќа до степен до кој отстапува од признавање дека тоа е Господ.