ანგელოზის სიბრძნე ღვთაებრივი ბედისწერის შესახებ # 175

175. 5. ღვტაებრივი განგების კანონია, რომ ადამიანი არ ერკვეოდეს და ვერ შეიგრძნობდეს ღვთიური განგების ქმედებას ამგრამ რომ მან იცოდეს ეს და სწამდეს.

ბუნებრივი ადამიანი რომელსაც არ სწამს ღვტაებრივი განგების, ფიქრობს თავისთვის: “რა არის ღვთაებრივი განგება, თუკი ბოროტები ამაღლებულები არიან პატივში და უფრო მეტ ქონებას შოულობენ ვიდრე კეთილები, და თუკი აეთი რამ ემართებათ მათ, ვისაც არ სწამს ღვთის განგებისა, ვიდრე მათ ვისაც სწამს; რომ ურწმუნოებს და ცოდვილებს შეუძლიათ შეურაწჰყონ, მიაყენონ ზიანი და განსაცდელი ხოლო ზოგჯერ მოუტანონ სიკვიდილი მორწმუნეებს და ღვთისმოსავებს და ეს ეშმაკობით და ბოროტებით?” და ასევე ფიქრობს ის: “განა მე არ ვხედავ საკუთარი მაგალთით, როგორც დღის სინათლეზე რომ ბოროტი განზრახვები საკმარისი ადამიანმა შეძლოს მოხერხებულად ოსტატურად გააკეთოს, რომ ჩანდნენ და სამართლიანები. ჯობნიან რწმენას და სამართალს? რომ ყველაფერი დანარჩენი, როგორც არა აუცილებლობა, შედეგი და შემთხვევითბა, როლებშიც საერთპდ არ მჟღავნდება ღვთიური განგება განა აუცილებლობა ბუნებას არ ეკთვნის? შედეგი განა მიზეზის არსი არ არის რომელიც გამოდის ბუნებრივი ანდა სამოქალაქო წესრიგიდან? ხოლო შემთხვევითბები ანა უცნობი მიზეზებით არ ხდება ანდა საერთოდ არ გააჩნიათ მიზეზები?” ასე ფიქრობს თავისთვის ბუნებრივი ადამიანი, რომელიც არაფერს არ უკავშრებს ღმერთს, არამედ ყველაფერს მიაწერს ბუნებას. რადგან თუკი არაფერს მიაწერ ღმერთს მაშასადამე არაფერს მიაწერ ღვთის განგებასაც, რადგან ღმერთ და ღვთს განგება ერთა. მაგრამ სულიერი ადამიანი ამბობს და ფიქრობს თავისთვის სხვაგვარად; თუმცა ის ფიქრით ვერ შეიცნობს და თვალთ ვერ ხედავს ღვთის განგებას მისი მიმდინარეობისას, მაგრამ მიუხედავად ამის ი მან იცის და აღიარებს. ახლა, რადგანაც მოჩვენებითბა და ზემოთხსენებული ილუზიები ბინდავენ გონებას და გონებას არ შეუძლია მიიღს არნაირი მხედველობა თუ არა მხოლოდ ილუზიები, სიბრმავისა და სიცრუის მიმყენებლები, რომლებიც ხელს უშლიან ბინდის გაფანტვას, და რადგანაც ეს შეილება გაკეთებული იყოს მხოლოდ ჭეშმარიტებებით, რომლებსაც გააჩნიათ ძლევამოსილება სიცრუის გაფანტვისა, ამიტომ აუცილებელია რომ ისინი გაიხსნას; მაგრამ გარკვეულობისათვის ეს იქნება ასეთი წესრიგით:

1. ადამიანი რომ შეიცნობდეს და შეიგრძნობდეს ღვთის განგების მოქმედებას ის არ მოიცეოდა თავისუფლად გონების მიხევით და არაფერი არ მოეჩვენებოდა მისგან წამოსულად. იგივე იქნებოდა ადამიანი რომ ფლობდეს მოვლენების წინასწარ განჭვრეტას

2. თუკი ადამიანი დაინახავდ ნათლად ღვთს განგებას, ის აჰყვებოდა მათ მიმდინარეობას და ან გააფუჭებდა ანდა საერთდ მოსპობდა მათ.

3. თუ ადამიანი დაინახავდა ცხადად ღვთის განგებას, ის უარყოფდა ღმეთს ანდა თავის თაავს გამოაცხადებდა ღმერთად

4. ადამიანს ღვთის განგების დანახვა მიცემული აქვს მიცემული აქვს უკნიდან და არა სახიდან, ასევე სულიერ მდგომარეობაში და არა ბუნებრივში.