Bibla

 

Genesis 3:1-19 : The Serpent Tempts Eve

Studimi

1 Now the serpent was more subtle than any animal of the field which Yahweh God had made. He said to the woman, "Has God really said, 'You shall not eat of any tree of the garden?'"

2 The woman said to the serpent, "Of the fruit of the trees of the garden we may eat,

3 but of the fruit of the tree which is in the middle of the garden, God has said, 'You shall not eat of it, neither shall you touch it, lest you die.'"

4 The serpent said to the woman, "You won't surely die,

5 for God knows that in the day you eat it, your eyes will be opened, and you will be like God, knowing good and evil."

6 When the woman saw that the tree was good for food, and that it was a delight to the eyes, and that the tree was to be desired to make one wise, she took of its fruit, and ate; and she gave some to her husband with her, and he ate.

7 The eyes of both of them were opened, and they knew that they were naked. They sewed fig leaves together, and made themselves aprons.

8 They heard the voice of Yahweh God walking in the garden in the cool of the day, and the man and his wife hid themselves from the presence of Yahweh God among the trees of the garden.

9 Yahweh God called to the man, and said to him, "Where are you?"

10 The man said, "I heard your voice in the garden, and I was afraid, because I was naked; and I hid myself."

11 God said, "Who told you that you were naked? Have you eaten from the tree that I commanded you not to eat from?"

12 The man said, "The woman whom you gave to be with me, she gave me of the tree, and I ate."

13 Yahweh God said to the woman, "What is this you have done?" The woman said, "The serpent deceived me, and I ate."

14 Yahweh God said to the serpent, "Because you have done this, you are cursed above all livestock, and above every animal of the field. On your belly you shall go, and you shall eat dust all the days of your life.

15 I will put enmity between you and the woman, and between your offspring and her offspring. He will bruise your head, and you will bruise his heel."

16 To the woman he said, "I will greatly multiply your pain in childbirth. In pain you will bring forth children. Your desire will be for your husband, and he will rule over you."

17 To Adam he said, "Because you have listened to your wife's voice, and have eaten of the tree, of which I commanded you, saying, 'You shall not eat of it,' cursed is the ground for your sake. In toil you will eat of it all the days of your life.

18 Thorns also and thistles will it bring forth to you; and you will eat the herb of the field.

19 By the sweat of your face will you eat bread until you return to the ground, for out of it you were taken. For you are dust, and to dust you shall return."

Komentimi

 

Adami, Eva dhe Gjarpëri

Nga New Christian Bible Study Staff (Përkthyer në shqip nga Agime Mukovijk )

This hand beaten brass bowl, dating from 1500-1550, shows Adam, Even and the Serpent in the Garden of Eden. It is made with repousse and chased brass, in 
Germany - possibly Nuremburg. Both the central design and the decoration upon the rim of this dish were made using a series of stamps impressed into the metal. Nuremberg trade regulations stated that all punches and stamps had to be applied by hand. The scene depicts the Fall of Man, when Adam and Eve were tempted by the serpent to pick an apple from the Tree of Knowledge. Scenes like this one were popular on brass dishes of the 16th century as they added a decorative element to objects for household use. This dish was probably used to wash hands, yet contemporary paintings show that dishes were also displayed upon dressers when not in use.
Collection ID: 454-1907
This photo was taken as part of Britain Loves Wikipedia in February 2010 by Valerie McGlinchey.

Është ironike që historia biblike e Adamit dhe Evës në Kopshtin e Edenit është kaq shpesh në ndërthurjen e debatit midis shkencës dhe besimit; sipas Shkrimeve të Emanuel Swedenborg, vetë historia ka të bëjë, në fakt, pikërisht për atë debat.

Shkrimet thonë se "njeriu" i vendosur në Kopshtin e Edenit përfaqëson një grup njerëzish parahistorikë që jetonin në një gjendje dashurie për Zotin dhe kungim me qiellin. Ata ishin të pastër dhe të pafajshëm, me mençuri që u vinte ashtu si fryti nga pemët e Edenit. Shkrimet e quajnë këtë Kisha Më e Lashtë dhe ishte aq afër sa kemi qenë ndonjëherë me parajsën në tokë.

Njerëzit e asaj kohe ishin të vetëdijshëm, në mënyrë të vazhdueshme, se jeta rrodhi tek ata nga Zoti dhe nuk ishte e tyre. Ata ishin të vetëdijshëm se mendimet e tyre vinin nga Zoti dhe dashuritë e tyre; ata jo vetëm e dinin, por edhe e ndjenin, se nuk ekzistonin nga vetja. Për shumë breza ata e përqafuan këtë me lumturi, por më në fund filluan të ndiejnë një tërheqje drejt më shumë ndjenjës së vetvetes. Ata nuk donin të ishin “vetëm” marrës të jetës; donin të ishin të gjallë nga vetja. Kjo përfaqësohet në idenë se "nuk ishte mirë që burri të ishte vetëm". Dhe të gjitha mendimet dhe ndjenjat e gjendjes së tyre të lartësuar – të përfaqësuara nga emërtimi i kafshëve – nuk e kënaqën atë dëshirë.

Pra, Zoti mori pjesën më të ulët, më pak të jetës së atyre njerëzve – të përfaqësuar nga kocka e brinjës – dhe e ndërtoi atë në një aspekt të ri të njerëzimit, të përfaqësuar nga gruaja. Ky ndryshim i la njerëzit të shkëputur nga komunikimi i drejtpërdrejtë me parajsën (ata duhej të “linin babanë dhe nënën”), por i lejoi ata ta ndjenin jetën si të tyren (për t'u lidhur me gratë e tyre”).

Fillimisht, kjo ishte mirë. Gruaja ishte bërë nga një kockë, që tregon të keqen, por ishte prej mishi dhe gjaku, që do të thotë se e keqja mbulohej nga një dashuri për të mirën nga Zoti. Ata ishin ende të pafajshëm, ishin ende në një gjendje dashurie për Zotin dhe ende mund të merrnin urtësi prej Tij, të gjitha të përfshira në idenë se ishin të zhveshur dhe jo të turpëruar.

Por më pas gjarpëri doli në skenë – duke përfaqësuar shqisat tona fizike dhe fuqinë e arsyetimit nga dëshmitë e shqisave. Ky është aspekti më i ulët dhe më i jashtëm i mendjes sonë, por i fuqishëm dhe bindës (dhe ai ku ne bëjmë shkencë në botën moderne). Dhe gjarpëri pyeti Perëndinë, duke mbjellë farën: Po sikur Perëndia t'i kishte gënjyer? Po sikur efekti i frutit të ndaluar të ishte arritja e të gjithë njohurive, njohja e asaj që dinte Zoti, përcaktimi i së drejtës dhe së gabuarës për veten e tyre, duke qenë në të vërtetë vetë perënditë?

Pema e Dijes – e cila ishte e ndaluar për Adamin dhe Evën – përfaqëson përdorimin e logjikës njerëzore dhe dëshminë e shqisave për të eksploruar ekzistencën e Zotit dhe natyrën e Tij. Zoti e dinte që njerëzit nuk mund ta bënin këtë dhe të ruanin përulësinë dhe nderimin e nevojshëm për gjendjen e dashurisë në të cilën kishin jetuar. Por pyetja i joshi ata, duke luajtur me ndjenjën e tyre të të jetuarit për veten e tyre. Dhe më në fund ata u dorëzuan, duke vepruar nga ndjenja e vetvetes dhe duke tërhequr aftësitë e tyre racionale – të përfaqësuara nga burri – gjithashtu në të.

Kur e bënë – kur nisën një hetim racional, të bazuar në prova për Zotin, Ai u përgjigj duke “hapur sytë e tyre” dhe duke i lënë të shihnin se në vetvete ishin të këqij dhe vetëm nëpërmjet Tij mund të kishin jetë dhe të donin atë që eshte mire. Duke parë të keqen e tyre, ata rrëmbyen atë që mundën - gjethet e fikut përfaqësojnë ide të jashtme se si të ishin të mirë - dhe mbuluan sa më mirë që mundeshin.

Pra, çfarë do të thotë kjo për "mëkatin fillestar"? E pra, në një farë kuptimi ne jemi ende të penguar shpirtërisht për shkak të mënyrës se si paraardhësit tanë u larguan nga Zoti. Por ne nuk jemi individualisht përjetësisht fajtorë për një shkelje që askush prej nesh nuk e ka kryer.

Çfarë do të thotë për saktësinë fjalë për fjalë të tregimit? Shkrimet mësojnë qartë se nuk është histori reale, e mirëfilltë, që dy njerëz të tillë nuk kanë ekzistuar ndonjëherë. Në fakt, Shkrimet thonë se 11 kapitujt e parë të Zanafillës janë mbetje të një sërë shkrimesh të shenjta që erdhën nga pasardhësit e Kishës Më të Lashtë dhe që datojnë para kohërave biblike. Këto vepra vijnë plotësisht nga korrespondenca midis gjërave natyrore dhe gjërave shpirtërore, duke përdorur gjuhën thellësisht simbolike të asaj epoke. Ajo që ata ofrojnë në të vërtetë, pra, është historia shpirtërore e njerëzimit të hershëm, jo historia natyrore – dhe a nuk është historia shpirtërore gjithsesi më e rëndësishme?

Çfarë do të thotë për burrat dhe gratë? Epo, "Adami" nuk ishte burrë dhe "Eva" nuk ishte grua; të dyja përfaqësonin aspekte të njerëzimit dhe në thelb janë pa gjini. Pra, fakti që historia është përdorur për të shtypur dhe poshtëruar gratë është një keqlexim i dëmshëm.

Së fundi, çfarë do të thotë për shkencën dhe besimin? Do të thotë se ato janë dy gjëra të ndara, sepse realiteti fizik dhe realiteti shpirtëror janë dy gjëra të veçanta. Njerëzit ishin të lirë të zgjeronin mendjen duke ngrënë nga të gjitha frutat e tjera; por ata duhej ta linin të qetë idenë e Zotit. Dhe ai paralajmërim qëndron ende: Nëse përpiqemi të përdorim shkencën për të vërtetuar ose për të hedhur poshtë ekzistencën e Zotit, ne do të na hedhin jashtë kopshtit.