DE CHARITATE.
Paragraphi in sua serie:
I. Quod primum charitatis sit spectare ad Dominum et fugere mala ut peccata.
II. Quod secundo charitatis sit facere usus proximo.
III. Quod proximus cui usus faciendi sunt in naturali sensu sit concivis, sit societas minor et major, sit patria, et sit genus humanum; et quod usus sint spirituales et quod sint civiles.
IV. Quod proximo usus faciendi sint secundum ejus bonum spirituale, et inde morale, civile et naturale; consequenter quod proximus qui amandus in spirituali sensu sit bonum.
V. Quod quisque amet proximum ex bono charitatis in se, consequenter quod talis sit charitas, cujusvis, qualis ipse est charitas.
VI. Quod homo natus sit ut fiat charitas, et non fieri potest, nisi perpetuo velit et faciat bonum charitatis ex affectione et ejus jucundo.
VII. Quod omnis homo qui spectat ad Dominum, et fugit mala ut peccata, si sincere, juste et fideliter agit opus quod ejus officii et muneris est, fiat charitas in forma.
VIII. Quod signa charitatis sint omnia quae cultus sunt.
IX. Quod beneficia charitatis sint omnia bona quae homo, qui est charitas, facit extra suum officium ex libero.
X. Quod debita charitatis sint omnia praeter supra memorata, quae hominem oportet facere.
XI. Quod sint diversoria charitatis, quae sunt variae jucunditates et amoenitates sensuum corporis utiles ad recreandum animum.
XII. Quod charitas et fides unum faciant. Quod non ecclesia sit ubi non verum fidei, et non religio ubi non bonum charitatis.
