Het kwaad is de omkering van het goede. Het is in principe om het leven van de Heer te ontvangen, zoals alle geschapen wezens dat doen, maar om het in de eerste plaats naar zichzelf toe te keren, waardoor ons zelf de enige focus is. Daarbij wekken we angst, haat en de liefde voor het domineren van anderen op. De toestand van de hel is gebaseerd op het kwaad en zijn verschillende verschijningsvormen.
Maar als de Heer goed en volmaakt is, hoe heeft Hij dan het kwaad laten ontstaan? Waarom laat hij het voortbestaan? Het antwoord op deze vragen heeft eigenlijk te maken met wat de Heer in wezen is en wat Zijn doelen zijn.
De essentie van de Heer - waar Hij van gemaakt is; wat Hij werkelijk is - is liefde. Het is perfecte liefde, grenzeloos en puur en compleet. Liefde, natuurlijk, verlangt van nature naar een object. We kunnen niet zomaar liefhebben in een vacuüm; we willen van iemand of iets houden, en in het liefhebben van hen willen we dicht bij hen staan en met hen verbonden zijn. Om zichzelf te vervullen schiep de Heer het universum en uiteindelijk ons, zodat hij iets buiten zichzelf kon hebben om lief te hebben.
Het doel van de Heer voor ons is dus om Zijn liefde te aanvaarden en met Hem verbonden te zijn. Om die relatie te laten werken zijn er echter twee essentiële elementen. Ten eerste moeten we een keuze hebben; als we geen keuze hadden zou het dwang zijn, geen liefde, en zou het niet zinvoller zijn dan de instinctieve liefde die een hond voor zijn meester heeft. Ten tweede moeten we gescheiden blijven van de Heer; als we deel van Hem zouden worden, zou hij zichzelf liefhebben.
Het eerste van die elementen creëert het potentieel voor het bestaan van het kwaad. Om ons een keuze te geven, heeft de Heer ons geschapen met het vermogen om Zijn liefde te heroriënteren en op onszelf te richten - om de kracht en het leven dat Hij ons vrijelijk geeft te gebruiken om onszelf lief te hebben en te aanbidden in plaats van Hem lief te hebben en te aanbidden. Dat is zowat de definitie van het kwaad, en de Schriften vertellen ons dat het de staat is waarin we allemaal verkeren vanaf onze geboorte en de staat waarin we allemaal onmiddellijk zouden terugkeren als de liefdevolle invloed van de Heer er niet was geweest.
Velen vinden dat idee verontrustend. Waarom zou de Heer ons in het kwaad laten geboren worden? Moeten we niet in wezen neutraal zijn als we een keuze willen maken? En we kunnen toch niet zeggen dat baby's slecht zijn!
In zekere zin is het feit dat we in het kwaad zijn geboren de manier van de Heer om de dingen in evenwicht te brengen. Hij schenkt ons voortdurend liefde en leidt ons op talloze manieren naar het goede; als we niet van nature kwaad waren, zouden we overweldigd worden door Zijn liefde en zouden we ons vermogen om te kiezen verliezen. Wat de baby's betreft, zeggen de Schriften wel dat baby's en jonge kinderen een zekere mate van natuurlijke goedheid hebben, wat getuigt van liefde voor hun ouders en vriendelijkheid voor andere kinderen. Naarmate ze ouder worden en rationeler worden, trekt de Heer dit in hun interieurs, zodat Hij hen kan blijven beïnvloeden als ze groeien. Ze zijn ook onschuldig en kunnen niet kiezen tussen goed en kwaad.
Maar voor al hun onschuld en lieflijkheid en de krachtige liefde die ze in ons inspireren, zijn kinderen, als je erover nadenkt, diep egocentrisch. En die egocentrische toestand houdt vaak aan in de adolescentie tot aan de volwassenheid, wanneer de echte keuzes beginnen.
Dit betekent dat we allemaal volwassen worden met een zekere mate van eigenliefde, liefde voor rijkdom, liefde voor het domineren van anderen, liefde om de leiding te hebben, trots op onze intelligentie en een gevoel van recht. Het is misschien niet dominant, maar het is er wel. Wat doen we?
Welnu, vergeet niet dat de Heer voortdurend liefde over ons uitstort; ons probleem is dat we vol met kwaad zitten en dat er geen plaats is voor die liefde om zich te hechten. Wat we dus moeten doen, is beginnen met het aanvallen van die kwaden. Als we ze kunnen ontwortelen, zal de Heer de ruimte met liefde vullen.
En dat, zeggen de Schriften, is het werk van ons leven. We worden opgeroepen om te leren wat goed is en die kennis te gebruiken om het kwaad te vermijden - om ze opzij te schuiven zodat de Heer ze kan vervangen door verlangens naar het goede. Doe het lang genoeg en ijverig genoeg en de Heer zal het kwaad definitief opzij zetten en ons vullen met liefde - de staat van de engelen. We gaan dan naar een maatschappij in de hemel om bij mensen te zijn waarvan de liefde vergelijkbaar is met die van ons.
Er zijn een paar punten die de moeite waard zijn om over dit proces te spreken:
- Het is traag. Onze liefdes zijn ons leven, dus als de Heer gewoonweg al onze kwaden in één keer wegnam, zou het ons doden. Het is een proces.
- We moeten het kwaad kennen om het te bestrijden. De Heer heeft ons het vermogen gegeven om te weten wat goed is, zelfs als we verlangen naar wat fout is; we kunnen die kracht gebruiken om onszelf te onderzoeken en onze kwaden te identificeren, zodat we ze kunnen bestrijden.
- Verleiding is de sleutel. De enige manier om een kwaadaardige liefde echt te ontwortelen is door haar te bestrijden, en de strijd kan alleen komen als dat kwaadaardige verlangen actief is, ons oppeuzelt, ons roept, ons probeert weg te slepen. Dit wil niet zeggen dat we de verleiding moeten zoeken - de Heer zal het op het juiste moment geven - maar we kunnen het herkennen als een kans om geestelijk te groeien.
- We kunnen onszelf niet goed maken. Alleen de Heer kan dat doen; ons deel is te proberen niet slecht te zijn en Zijn hulp te vragen.
- We zijn niet noodzakelijkerwijs verantwoordelijk voor slechte gedachten. Zoals de Heer ons voortdurend naar goedheid en licht leidt, zo willen ook de hellemachten ons in hun gelederen in kwaad en duisternis verenigen. Een manier waarop ze dit doen is door onze geest te bombarderen met kwade gedachten. Maar onze gedachten zijn niet ons leven, maar onze liefdes. Als we slechte gedachten door ons laten gaan en ze geen deel laten uitmaken van wat we van plan zijn te doen, zijn we daar niet verantwoordelijk voor.
- We zijn niet per se verantwoordelijk voor kwade bedoelingen of acties. Sommige mensen worden opgevoed zonder enige kennis van goed en kwaad, en hebben geen idee dat de dingen die ze verlangen slecht zijn. Die kwaden worden geen permanent onderdeel van hen, tenzij ze hen omhelzen terwijl ze weten dat ze het mis hebben.
En als we falen, wat dan? Nou, dat is een spiegelbeeld van het "naar de hemel gaan" proces - als we ervoor kiezen om het kwaad te omarmen en bewust de onze te maken, zullen we uiteindelijk naar de hel gaan om bij anderen te zijn die soortgelijke kwaadaardige liefdes hebben.
Maar hier is een interessant punt: De Schriften zeggen dat de Heer nooit echt ons kwaad wegneemt, zelfs niet als we engelen in de hemel worden. Hij duwt ze aan de kant en ontkent hun macht, maar hij haalt ze niet weg. Waarom?
Het antwoord ligt in het tweede van de twee elementen die we eerder hebben genoemd, dat we gescheiden moeten blijven van de Heer om door Hem bemind te worden. Als de Heer daadwerkelijk onze kwaden zou verwijderen en ons volledig zuiver en goed zou maken, zou Hij ook het element verwijderen dat ons scheidt, het deel van onszelf dat geen deel uitmaakt van de Heer. De Heer kan niet slecht zijn, dus het kwaad in ons zal altijd buiten Hem zijn. Dit houdt onze identiteit in stand, zelfs in de meest verheven engelachtige staat die we kunnen bereiken.
