5071. The reason why the expression 'cursed' is used of those on the left and why their punishment is called 'eternal fire' in the following statements -'Then He will also say to those on the left, Depart from Me, O cursed ones, into eternal fire prepared for the devil and his angels' and 'these will go away into eternal punishment' - is that they have turned away from good and truth and have turned towards evil and falsity. 'Cursing' in the internal sense of the Word means a turning away, 245, 379, 1427, 3570, 3584. The eternal fire into which they were to depart is not material fire, nor is it a tormented conscience, but a craving for evil. For cravings like this in a person are spiritual fires which consume him during the life of the body and torment him in the next life. Because of these fires burning within them, the inhabitants of hell use dreadful methods to torture one another.

[2] Eternal fire is clearly not material fire; and the reason it is not a tormented conscience is that none who are governed by evil have any conscience; and those who have had no conscience during their lifetime cannot have any in the next life. But the reason eternal fire is a craving is that the entire fire of life in a person is fuelled by his loves, a heavenly fire by the love of what is good and true, a hellish fire by the love of what is evil and false. Or what amounts to the same, a heavenly fire is fuelled by love to the Lord and love towards the neighbour, and a hellish fire by self-love and love of the world. Anyone can see, if he stops to think, that all the fire or heat burning within a person is fuelled by his loves. This also explains why love is called spiritual heat and why in the Word fire and heat have no other meaning, 934 (end), 1297, 1527, 1528, 1861, 2446, 4906. The fire of life in the evil is also such that when they feel very strong cravings, a kind of fire is also burning in them, which inflames them with an intense and furious desire to torment others. But the fire of life in the good is such that when a higher level of affection exists with them, a kind of fire is alight in them too. But this fire inflames them with a loving and zealous desire to do good to others.

367. (4) Njeriu, nga ana tjetër, që ndan Zotin, dashurinë për të afërmin dhe besimin, nuk është forma marrëse, por ai që i shkatërron ato. Ai që ndan Zotin nga dashuria për të afërmin dhe besimin, ndan jetën prej tyre, dhe kur kjo ndodh, dashuria për të afërmin dhe besimi ose pushojnë së ekzistuari, ose atyre u mungon realiteti. Sepse Zoti është vetë jeta, simund të shihet më sipër, nr. 358. Ai që e njeh Zotin dhe e konsideron dashurinë për të afërmin si diçka të ndarë nga një njohje e tillë, e njeh vetëm me buzët e tij. Rrëfimi dhe rrëfimi i tij janë krejtësisht të ftohta dhe u mungon asnjë besim, sepse u mungon Thelbi shpirtëror, sepse Thelbi i besimit është dashuria për të afërminr. Për më tepër, ai që praktikon dashurinë ndaj fqinjësisë dhe nuk e njeh Zotin si Perëndi të qiellit dhe të tokës dhe si një me Atin, siç mëson Ai personalisht, praktikon vetëm dashuri të natyrshme fqinjësore, në të cilën nuk ka jetë të përjetshme. Njerëzit në kishë e dinë se çdo gjë e mirë që është e mirë në vetvete vjen nga Perëndia, dhe si rrjedhim nga Zoti, i cili është "Perëndia i vërtetë dhe jeta e përjetshme", 1 Gjonit 5:20. E njëjta gjë vlen edhe për dashurinë për të afërmin, sepse mirësia dhe dashuria për të afërmin janë një.

[2] Besimi i ndarë nga dashuria për të afërmin nuk është besim, sepse besimi është dritë dhe dashuria për të afërmin është ngrohtësia e jetës së njeriut. Prandaj, ndarja e bamirësisë dhe besimit është si ndarja e nxehtësisë nga drita, në mënyrë që gjendja e njeriut të bëhet si gjendja e botës në dimër, kur të gjitha gjërat në tokë vdesinr. Dashuria për të afërmin dhe besimi, për të qenë e vërtetë, nuk mund të ndahen më shumë se vullneti dhe mirëkuptimi. Sepse nëse ndahen këto të dyja, kuptimi ulet, dhe pastaj menjëherë vullneti. Kështu është me dashurinë për të afërmin dhe me besimin, sepse dashuria për të afërmin qëndron në vullnetin dhe besimi në mirëkuptim.

[3] Të ndash dashurinë për të afërmin nga besimi është si të ndash substancën nga forma; dhe në botën e shkencëtarëve dihet shumë mirë se esenca pa formë nuk është asgjë, ashtu si forma pa esencë. Sepse esenca nuk ka dhe nuk mund të ketë cilësi përveç formës së saj, as forma nuk ka ndonjë ekzistencë apo ekzistencë të ndarë nga Thelbi; dhe rrjedhimisht asgjë nuk mund t'i atribuohet asnjërit, nëse ato janë të ndara nga njëra-tjetra. Dashuria për të afërmin është gjithashtu Thelbi i besimit, dhe besimi është një formë e dashurisë për të afërmin, ashtu si e mira është Thelbi i së vërtetës dhe e vërteta është një formë e së mirës, siç u tha më lart.

[4] Këto të dyja, domethënë e mira dhe e vërteta, janë të pranishme në çdo gjë, të përgjithshme dhe individuale, që ka ekzistencë Thelbësore; prandaj, se dashuria për të afërmin është e lidhur me të mirën dhe besimi me të vërtetën, mund të ilustrohet nga krahasimet me shumë gjëra në trupin e njeriut dhe në tokë. Ato mund të krahasohen në mënyrë të duhur me frymëmarrjen e mushkërive dhe rrahjet e zemrës, sepse dashuria për të afërmin nuk mund të ndahet nga besimi më shumë se sa zemra mund të ndahet nga mushkëritë. Sepse kur pushon rrahja e zemrës, në të njëjtën kohë ndalet edhe frymëmarrja e mushkërive; dhe kur ndërpritet frymëmarrja e mushkërive, pushon çdo ndjesi, muskujt privohen nga fuqia e lëvizjes dhe në një kohë shumë të shkurtër zemra pushon së rrahuri dhe e gjithë jeta kalonr. Ky është një krahasim mjaft i përshtatshëm, sepse zemra korrespondon me vullnetin, dhe për rrjedhojë me bamirësinë, dhe frymëmarrja e mushkërive me të kuptuarit, dhe për rrjedhojë me besimin; sepse, siç u tha më lart, dashuria për të afërmin qëndron në vullnetin dhe besimi në arsye; dhe këto janë ato që në Fjalë tregojnë "zemër" dhe "frymë".

[5] Ndarja e bamirësisë dhe besimit korrespondon gjithashtu me ndarjen e mishit dhe gjakut; sepse gjaku i ndarë nga trupi është i mbështjellë dhe i kalbur; dhe mishi, i ndarë nga gjaku, gradualisht kundërmon dhe në të formohen krimba. Për më tepër, "gjaku" në kuptimin shpirtëror përfaqëson të vërtetën e urtësisë dhe besimit, dhe "trupi" të mirën e dashurisë dhe dashurisë për të afërmin, siç thuhet në "Apokalipsi i Zbuluar", nr. 379 dhe nr. 832.

[6] Dashuria për të afërmin dhe besimi nuk mund të ndahen më dhe të ruajnë ende vlerat e tyre individuale, nga ushqimi dhe pija, apo buka dhe vera, si ushqim për njeriun. Sepse ushqimi dhe buka, të konsumuara pa ujë e verë, vetëm e fryjnë stomakun, e shkatërrojnë me masë të patretur dhe bëhen pisllëk/materie me erë të keqe; ndërsa uji a vera, pa ushqim e bukë, fryn edhe stomakun, enët dhe poret; dhe këto, pra të privuara nga ushqimi, shkaktojnë dobësim/lodhje dhe në fund vdekjen e trupit. Ky krahasim është gjithashtu shumë i përshtatshëm, sepse"ushqimi" dhe "buka" në kuptimin shpirtëror përfaqësojnë të mirën e dashurisë dhe dashurisë për të afërmin, ndërsa "uji" dhe "vera" përfaqësojnë të vërtetënr. të urtësisë dhe besimit, siç mund të shihet në Apokalipsin e Zbuluar, nr. 50, 316, 778, 932.

[7] Dashuria për fqinjin dhe besimi i bashkuar mund të krahasohen me fytyrën e një vajze të bukur, bukuria e së cilës theksohet nga përzierja e ngjyrës së kuqe dhe të bardhë në ngjyrën e saj. Është gjithashtu një krahasim me vend, sepse dashuria me dashurinë për të afërmin shkëlqen prej saj në botën shpirtërore nga zjarri i diellit të tij, ndërsa e vërteta me besim shkëlqen prej saj e bardhë nga drita e atij dielli. Prandaj, dashuria për të afërmin e ndarë nga besimi mund të krahasohet me një fytyrë të përflakur nga puçrrat, dhe besimi i ndarë nga dashuria për të afërmin me fytyrën e zbehtë vdekjeprurëse të një të vdekuri. Besimi i ndarë nga bamirësia mund të krahasohet edhe me paralizën në njërën anë të trupit të një personi, e quajtur hemiplegji, e cila përhapet derisa personi vdes. Mund të krahasohet me vallen e St. Vita, sëmundja e Guy, e cila shkaktohet nga një pickim tarantula. Aftësia racionale kur është në një gjendje të tillë shkëputjeje bëhet si një njeri i kafshuar kështu; si ai, ajo kërcen çmendurisht, dhe e imagjinon veten veçanërisht të gjallë/gati, dhe në fakt nuk mund të mbledhë argumente të ndryshme në një përfundim, dhe të mendojë për të vërtetat shpirtërore, më shumë se sa në gjumë e shtypur nga një makth. Ajo që u tha duhet të jetë e mjaftueshme për të vërtetuar dy thëniet e mësipërme të këtij kapitulli: së pari, besimi pa dashuri ndaj të afërmit nuk është besim, dhe dashuria ndaj të afërmit pa besim nuk është dashuri ndaj të afërmit, dhe asnjëri prej tyre nuk ka çdo jeta në to përveçse nga Zoti; dhe për të dytin, po, Zot, dashuria për të afërmin, besimi është një, si jeta, vullneti dhe mirëkuptimi te njeriu; dhe nëse ndahen, secili prej tyre shkatërrohet si një margaritar i grimcuar në pluhur.