¹³ Bij Hem is wijsheid en macht; Hij heeft raad en verstand.

¹⁴ Ziet, Hij breekt af, en het zal niet herbouwd worden; Hij besluit iemand, en er zal niet opengedaan worden.

¹⁵ Ziet, Hij houdt de wateren op, en zij drogen uit; ook laat Hij ze uit, en zij keren de aarde om.

¹⁶ Bij Hem is kracht en wijsheid; Zijns is de dwalende, en die doet dwalen.

¹⁷ Hij voert de raadsheren beroofd weg, en de rechters maakt Hij uitzinnig,

¹⁸ Den band der koningen maakt Hij los, en Hij bindt den gordel aan hun lenden.

¹⁹ Hij voert de oversten beroofd weg, en de machtigen keert Hij om.

²⁰ Hij beneemt den getrouwen de spraak, en der ouden oordeel neemt Hij weg.

²¹ Hij giet verachting over de prinsen uit, en Hij verslapt den riem der geweldigen.

²² Hij openbaart de diepten uit de duisternis, en des doods schaduwe brengt Hij voort in het licht.

²³ Hij vermenigvuldigt de volken, en verderft ze; Hij breidt de volken uit, en leidt ze.

²⁴ Hij neemt het hart van de hoofden des volks der aarde weg, en doet hen dwalen in het woeste, waar geen weg is.

²⁵ Zij tasten in de duisternis, waar geen licht is; en Hij doet hen dwalen, als een dronkaard.

¹ Ziet, dat alles heeft mijn oog gezien, mijn oor gehoord en verstaan.

² Gelijk gijlieden het weet, weet ik het ook; ik zwicht niet voor u.

³ Maar ik zal tot den Almachtige spreken, en ben belust mij te verdedigen voor God.

⁴ Want gewisselijk, gij zijt leugenstoffeerders; gij allen zijt nietige medicijnmeesters.

⁵ Och, of gij gans stilzweegt! Dat zou ulieden voor wijsheid wezen.

⁶ Hoort toch mijn verdediging, en merkt op de twistingen mijner lippen.

⁷ Zult gij voor God onrecht spreken, en zult gij voor Hem bedriegerij spreken?

⁸ Zult gij Zijn aangezicht aannemen? Zult gij voor God twisten?

⁹ Zal het goed zijn, als Hij u zal onderzoeken? Zult gij met Hem spotten, gelijk men met een mens spot?

¹⁰ Hij zal u gewisselijk bestraffen, zo gij in het verborgene het aangezicht aanneemt.

¹¹ Zal u niet Zijn hoogheid verschrikken, en Zijn vreze over u vallen?

¹² Uw gedachtenissen zijn gelijk as, uw hoogten als hoogten van leem.

¹³ Houdt stil van mij, opdat ik spreke, en er ga over mij, wat het zij.

¹⁴ Waarom zou ik mijn vlees in mijn tanden nemen, en mijn ziel in mijn hand stellen?

¹⁵ Ziet, zo Hij mij doodde, zou ik niet hopen? Evenwel zal ik mijn wegen voor Zijn aangezicht verdedigen.

¹⁶ Ook zal Hij mij tot zaligheid zijn; maar een huichelaar zal voor Zijn aangezicht niet komen.

¹⁷ Hoort naarstiglijk mijn rede, en mijn aanwijzing met uw oren.

¹⁸ Ziet nu, ik heb het recht ordentelijk gesteld; ik weet, dat ik rechtvaardig zal verklaard worden.

¹⁹ Wie is hij, die met mij twist? Wanneer ik nu zweeg, zo zou ik den geest geven.

²⁰ Alleenlijk doe twee dingen niet met mij; dan zal ik mij van Uw aangezicht niet verbergen.

²¹ Doe Uw hand verre van op mij, en Uw verschrikking make mij niet verbaasd.

²² Roep dan, en ik zal antwoorden; of ik zal spreken, en geef mij antwoord.

²³ Hoeveel misdaden en zonden heb ik? Maak mijn overtreding en mijn zonden mij bekend.

²⁴ Waarom verbergt Gij Uw aangezicht, en houdt mij voor Uw vijand?

²⁵ Zult Gij een gedreven blad verbrijzelen, en zult Gij een drogen stoppel vervolgen?

²⁶ Want Gij schrijft tegen mij bittere dingen; en Gij doet mij erven de misdaden mijner jonkheid.

²⁷ Gij legt ook mijn voeten in den stok, en neemt waar al mijn paden; Gij drukt U in de wortelen mijner voeten,

²⁸ En hij veroudert als een verrotting, als een kleed, dat de mot opeet.

¹ De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen, en zat van onrust.

² Hij komt voort als een bloem, en wordt afgesneden; ook vlucht hij als een schaduw, en bestaat niet.

³ Nog doet Gij Uw ogen over zulk een open; en Gij betrekt mij in het gericht met U.

⁴ Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.

⁵ Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;

⁶ Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.

⁷ Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.

⁸ Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;

⁹ Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.

¹⁰ Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?

¹¹ De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;

¹² Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.

¹³ Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart!

¹⁴ Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.

¹⁵ Dat Gij zoudt roepen, en ik U zou antwoorden, dat Gij tot het werk Uwer handen zoudt begerig zijn.

¹⁶ Maar nu telt Gij mijn treden; Gij bewaart mij niet om mijner zonden wil.

¹⁷ Mijn overtreding is in een bundeltje verzegeld, en Gij pakt mijn ongerechtigheid opeen.

¹⁸ En voorwaar, een berg vallende vergaat, en een rots wordt versteld uit haar plaats;

¹⁹ De wateren vermalen de stenen, het stof der aarde overstelpt het gewas, dat van zelf daaruit voortkomt; alzo verderft Gij de verwachting des mensen.

²⁰ Gij overweldigt hem in eeuwigheid, en hij gaat heen; veranderende zijn gelaat, zo zendt Gij hem weg.

²¹ Zijn kinderen komen tot eer, en hij weet het niet; of zij worden klein, en hij let niet op hen.

²² Maar zijn vlees, nog aan hem zijnde, heeft smart; en zijn ziel, in hem zijnde, heeft rouw.

¹ Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:

² Zal een wijs man winderige wetenschap voor antwoord geven, en zal hij zijn buik vullen met oostenwind?

³ Bestraffende door woorden, die niet baten, en door redenen, met dewelke hij geen voordeel doet?

⁴ Ja, gij vernietigt de vreze, en neemt het gebed voor het aangezicht Gods weg.

⁵ Want uw mond leert uw ongerechtigheid, en gij hebt de tong der arglistigen verkoren.

⁶ Uw mond verdoemt u, en niet ik; en uw lippen getuigen tegen u.

⁷ Zijt gij de eerste een mens geboren? Of zijt gij voor de heuvelen voortgebracht?

⁸ Hebt gij den verborgen raad Gods gehoord, en hebt gij de wijsheid naar u getrokken?

⁹ Wat weet gij, dat wij niet weten? Wat verstaat gij, dat bij ons niet is?

¹⁰ Onder ons is ook een grijze, ja, een stokoude, meerder van dagen dan uw vader.

¹¹ Zijn de vertroostingen Gods u te klein, en schuilt er enige zaak bij u?

¹² Waarom rukt uw hart u weg, en waarom wenken uw ogen?

¹³ Dat gij uw geest keert tegen God, en zulke redenen uit uw mond laat uitgaan.

¹⁴ Wat is de mens, dat hij zuiver zou zijn, en die geboren is van een vrouw, dat hij rechtvaardig zou zijn?

¹⁵ Zie, op Zijn heiligen zou Hij niet vertrouwen, en de hemelen zijn niet zuiver in Zijn ogen.

¹⁶ Hoeveel te meer is een man gruwelijk en stinkende, die het onrecht indrinkt als water?

¹⁷ Ik zal u wijzen, hoor mij aan, en hetgeen ik gezien heb, dat zal ik vertellen;

¹⁸ Hetwelk de wijzen verkondigd hebben, en men voor hun vaderen niet verborgen heeft;

¹⁹ Denwelken alleen het land gegeven was, en door welker midden niemand vreemds doorging.

²⁰ Te allen dage doet de goddeloze zichzelven weedom aan; en weinige jaren in getal zijn voor den tiran weggelegd.

²¹ Het geluid der verschrikkingen is in zijn oren; in den vrede zelven komt de verwoester hem over.

²² Hij gelooft niet uit de duisternis weder te keren, maar dat hij beloerd wordt ten zwaarde.

²³ Hij zwerft heen en weder om brood, waar het zijn mag; hij weet, dat bij zijn hand gereed is de dag der duisternis.

²⁴ Angst en benauwdheid verschrikken hem; zij overweldigt hem, gelijk een koning, bereid ten strijde.

²⁵ Want hij strekt tegen God zijn hand uit, en tegen den Almachtige stelt hij zich geweldiglijk aan.

²⁶ Hij loopt tegen Hem aan met den hals, met zijn dikke, hoog verhevene schilden.

²⁷ Omdat hij zijn aangezicht met zijn vet bedekt heeft, en rimpelen gemaakt om de weekdarmen;

²⁸ En heeft bewoond verdelgde steden, en huizen, die men niet bewoonde, die gereed waren tot steen hopen te worden.

²⁹ Hij zal niet rijk worden, en zijn vermogen zal niet bestaan; en hun volmaaktheid zal zich niet uitbreiden op de aarde.

³⁰ Hij zal van de duisternis niet ontwijken, de vlam zal zijn scheut verdrogen; hij zal wijken door het geblaas zijns monds.

³¹ Hij betrouwe niet op ijdelheid, waardoor hij verleid wordt; want ijdelheid zal zijn vergelding wezen.

³² Als zijn dag nog niet is, zal hij vervuld worden; want zijn tak zal niet groenen.

³³ Men zal zijn onrijpe druiven afrukken, als van een wijnstok, en zijn bloeisel afwerpen, als van een olijfboom.

³⁴ Want de vergadering der huichelaren wordt eenzaam, en het vuur verteert de tenten der geschenken.

³⁵ Zijn ontvangen moeite, en baren ijdelheid, en hun buik richt bedrog aan.

¹ Maar Job antwoordde en zeide:

² Ik heb vele dergelijke dingen gehoord; gij allen zijt moeilijke vertroosters.

³ Zal er een einde zijn aan de winderige woorden? Of wat stijft u, dat gij alzo antwoordt?

⁴ Zou ik ook, als gijlieden, spreken, indien uw ziel ware in mijner ziele plaats? Zou ik woorden tegen u samenhopen, en zou ik over u met mijn hoofd schudden?

⁵ Ik zou u versterken met mijn mond, en de beweging mijner lippen zou zich inhouden.

⁶ Zo ik spreek, mijn smart wordt niet ingehouden; en houd ik op, wat gaat er van mij weg?

⁷ Gewisselijk, Hij heeft mij nu vermoeid; Gij hebt mijn ganse vergadering verwoest.

⁸ Dat Gij mij rimpelachtig gemaakt hebt, is tot een getuige; en mijn magerheid staat tegen mij op, zij getuigt in mijn aangezicht.

⁹ Zijn toorn verscheurt, en Hij haat mij; Hij knerst over mij met Zijn tanden; mijn wederpartijder scherpt zijn ogen tegen mij.

¹⁰ Zij gapen met hun mond tegen mij; zij slaan met smaadheid op mijn kinnebakken; zij vervullen zich te zamen aan mij.