Het is tegenwoordig een populair standpunt om te denken dat de wetenschap de plaats heeft ingenomen van de religie, en dat de religie nu achterhaald is en verlaten kan worden.
Omdat we nu de astrofysica en de kwantummechanica en de genetica en de bacteriën begrijpen, hoeven we donder en bliksem niet toe te schrijven aan Zeus of Thor, of ziekte aan Gods wil. Oké, eerlijk genoeg.
Maar dan, in onze moderne wereldcultuur, lijken we vrij blij te zijn om niet te denken aan de echt grote vragen, zoals "Waar kwam het universum vandaan?", en "Is er een punt, een doel, aan het leven?".
We weten - uit de wetenschap - dat we niet alles kunnen voelen of meten wat er bestaat. We weten dat we de hele tijd nieuwe dingen blijven ontdekken. Het zou echt kortzichtig zijn om te concluderen dat dingen die we niet kunnen voelen met onze huidige instrumenten niet bestaan of niet belangrijk zijn.
We denken niet dat er uiteindelijk een conflict zal ontstaan tussen ware religie en ware wetenschap. Als wetenschap de set van methoden is die we nodig hebben om het fysieke universum te begrijpen, en religie de set van methoden die we nodig hebben om een corresponderend spiritueel universum te begrijpen, dan zijn het misschien complementaire gereedschapskisten voor complementaire bestaansvlakken, of bewustzijn.
