Pagpapagaling sa Lingkod ng Centurion
1. At yamang natapos na Niya ang lahat ng Kanyang mga salita sa pandinig ng mga tao, ay pumasok Siya sa Capernaum.
2 At ang isang alipin ng isang senturion, na kaniyang minamahal, na may karamdaman, ay malapit nang mamatay.
3 Datapuwa't pagkarinig niya tungkol kay Jesus, ay sinugo niya sa kaniya ang mga matanda ng mga Judio, na ipinamanhik sa kaniya na pumaroon at iligtas ang kaniyang alipin.
4 At nagsilapit kay Jesus, ay ipinamanhik nila sa kaniya na mainam, na sinasabi na siya'y karapatdapat kanino niya gawin ito,
5. Sapagka't mahal niya ang ating bansa, at itinayo niya tayo ng isang sinagoga.
6. At si Jesus ay sumama sa kanila. At [nang] Siya ay hindi na malayo sa bahay, ang senturion ay nagpadala ng mga kaibigan sa Kanya, na nagsasabi sa Kanya, “Panginoon, huwag mong abalahin ang iyong sarili, sapagkat hindi ako karapat-dapat na ikaw ay pumasok sa ilalim ng aking bubungan.
7 Kaya't hindi ako naging karapatdapat na lumapit sa Iyo; ngunit sabihin sa isang salita, at ang aking anak na lalaki ay gagaling.
8 Sapagka't ako rin ay taong nasa ilalim ng kapamahalaan, na may mga kawal sa ilalim ng aking sarili, at sinasabi ko sa isang ito, Yumaon ka, at siya'y yumayaon; at sa isa, Halika, at siya ay darating; at sa aking lingkod, Gawin mo ito, at ginagawa niya [ito].”
9 At si Jesus, nang marinig niya ang mga bagay na ito, ay namangha sa kaniya, at lumingon sa karamihang sumusunod sa kaniya, ay sinabi niya, Sinasabi ko sa inyo, Hindi ako nakasumpong ng ganitong pananampalataya sa Israel.
10. At ang mga sinugo, sa pagbabalik sa bahay, ay natagpuang magaling na ang aliping may sakit.
Kabilang sa maraming aral na itinuro ni Jesus nang Kanyang ipahayag ang Sermon sa Kapatagan ay ang pangangailangang alisin muna ang tabla sa ating sariling mata upang maunawaan natin ang ating sarili bago magsikap na maunawaan ang iba. Sa bagay na ito, itinuro ni Jesus ang tungkol sa kahalagahan ng pagsusuri sa ating sarili upang matuklasan ang mga kasamaan na kailangan nating iwasan—ang “log” sa ating sariling mata. Ang ganitong uri ng pagsusuri sa sarili ay humahantong sa tunay na pagpapakumbaba. Ito ay ang mapanlinlang na kamalayan na kung wala ang Panginoon, hindi natin magagawang umangat sa ating mas mababang kalikasan. Bagaman maaari tayong maglibot-libot na iniisip ang ating sarili na mas mahusay kaysa sa iba, na karapat-dapat sa kanilang paghanga at paggalang, ang pagsusuri sa sarili ay tumutulong sa atin na matanto ang katotohanan. At ang katotohanan ay na kung wala ang Panginoon tayo ay hamak na mga alipin ng ating makasarili na kalikasan, na nagnanais na paglingkuran tayo ng iba kaysa maghangad na maglingkod sa iba. 1
Ang pangunahing pagtuturong ito tungkol sa pagpapakumbaba ay inilalarawan sa susunod na yugto. Nang matuklasan ng isang kumander ng militar mula sa hukbong Romano na ang kanyang minamahal na alipin ay may sakit at malapit nang mamatay, nagpadala siya ng mga matatandang Judio kay Jesus. Malamang, narinig ng komandante ang tungkol kay Jesus at naniniwala na si Jesus ay may kapangyarihang magpagaling. Kaya, ang mga matatanda ay ipinadala kay Jesus na kung saan sila ay magsusumamo, na nagsusumamo sa Kanya na “pumarito at pagalingin” ang alipin ng komandante (Lucas 7:1-3).
Ang Romanong kumander ay tinatawag na "senturyon" na ang ibig sabihin ay siya ang kumander ng isang daang lalaki. Karaniwan, ang isang taong may ganoong kalaking kapangyarihan ay maaaring ituring ang kanyang sarili bilang karapat-dapat sa malaking paggalang, isang taong dapat hangaan at sundin, isang tao na nakikita ang kanyang sarili na higit sa iba, lalo na ang isang daang sundalo na nasa ilalim ng kanyang mga utos. Ang kumander na ito, gayunpaman, ay lubos na naiiba. Bagaman siya ay isang kumander ng militar sa hukbong Romano, nagmamalasakit pa rin siya sa kaniyang lingkod na “mahal niya.” Siya rin ay makonsiderasyon sa mga Hudyo. Gaya ng sinabi ng matatandang isinugo kay Hesus, “Iniibig niya ang ating bansa at itinayo niya tayo ng isang sinagoga. Siya ay isang karapat-dapat na tao” (Lucas 7:4-5).
Ang senturyon, gayunpaman, ay ibang-iba ang tingin sa kanyang sarili. Matapos pumayag si Jesus na pumunta sa tahanan ng senturion upang pagalingin ang naghihingalong alipin, nagpadala ang senturion ng isa pang delegasyon kay Jesus. Ang ikalawang delegasyon ay sinabihan na lumabas at salubungin si Jesus sa daan at hilingin sa Kanya na huwag pumasok sa tahanan ng senturion. Dapat nilang sabihin kay Jesus na ang senturion ay nagsabi, "Panginoon, huwag mong problemahin ang iyong sarili sapagkat hindi ako karapat-dapat na pumasok ka sa ilalim ng aking bubungan" (Lucas 7:6).
Ang kaibahan sa pagitan ng kung paano nakikita ng iba ang senturion at kung paano niya nakikita ang kanyang sarili ay kapansin-pansin. Bagama't itinuturing siya ng iba bilang "karapat-dapat," ang senturion ay hindi nag-iisip na siya ay sapat na karapat-dapat para makapasok si Jesus sa kanyang tahanan. Sa katunayan, ang senturion ay hindi nag-iisip na siya ay sapat na karapat-dapat upang salubungin si Jesus at tumayo sa presensya ni Jesus. Gaya ng sabi ng senturion, “Hindi ko man lang itinuturing ang aking sarili na karapat-dapat na lumapit sa Iyo” (Lucas 7:7). Bilang solusyon, at bilang patotoo sa kanyang malaking pananampalataya sa kapangyarihan ng pagpapagaling ng mga salita ni Jesus, ipinasabi ng senturion sa kanyang mga mensahero kay Jesus, “Sabihin mo lamang ang salita at gagaling ang aking alipin” (Lucas 7:7). Nang marinig ito ni Jesus, lumingon Siya sa mga taong sumusunod sa Kanya at sinabi sa kanila, “Wala akong nakitang ganitong kalaking pananampalataya, kahit sa Israel” (Lucas 7:9).
Sa pinaka-literal na antas, ang kuwento tungkol sa pagpapagaling ng alipin ng senturion ay naglalarawan na ang lahat-maging Hudyo o hentil, Griyego o Romano-ay may kakayahang mahawakan ng Banal. Walang mga taong "pinili". Ang bawat isa, saanman, anuman ang relihiyosong pagpapalaki o kultura ng isang tao, ay may kakayahang tumugon sa Banal na pag-ibig at karunungan na iniaalok ni Jesus. Ang tanging kailangan ay pagpapakumbaba. Ito ang ibig sabihin ni Hesus sa “dakilang pananampalataya” ng abang senturion. Ito ang uri ng pananampalataya na inaasam-asam ni Jesus na makita ngunit hindi niya nasumpungan sa mga nagtuturing sa kanilang sarili na “pinili.” 2
Bilang isang sundalo sa hukbong Romano, alam ng senturion kung ano ang ibig sabihin ng nasa ilalim ng awtoridad. “Mayroon akong mga kumander sa ibabaw ko,” sabi ng senturion, “at dapat kong gawin ang kanilang iniutos. Katulad nito, mayroon akong mga sundalong nasa ilalim ko na dapat gawin ang aking iniuutos. Kung sasabihin kong pumunta sila, pupunta sila. Kung sasabihin ko sa kanila na pumunta, sila ay darating. At, kung sasabihin ko sa kanila na gumawa ng isang bagay, ginagawa nila ito” (Lucas 7:8).
Sa pisikal na labanan, ang senturyon ay isang kumander. Siya ay nagbibigay ng mga utos, at ang mga sundalong nasa ilalim ng kanyang pamumuno ay dapat sumunod. Ngunit kung titingnan natin nang mas malalim, at isasaalang-alang ang espirituwal na labanan, ang Diyos ang ating pinunong kumander. Siya ay may perpektong pangitain ng mala-impiyernong mga impluwensya na nagbabanta sa ating espirituwal na buhay, at isang perpektong pag-unawa sa mga taktika ng kaaway. Sa pamamagitan ng mga utos ng Kanyang Salita, binigyan Niya tayo ng mga tagubilin kung paano haharapin ang mga nakatagong espirituwal na kaaway. Sa liwanag ng Banal na karunungan, nakikita natin ang kalikasan ng ating namamanang kasamaan; at sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Salita ng Panginoon, kung pipiliin nating gamitin ito, maaari nating ikalat at ikalat ang masasamang pagnanasa at maling kaisipan na umusbong sa ating isipan. Ang kailangan lang ay “sabihin ang Salita”—iyon ay, maniwala na ang Salita ng Panginoon ay may dakilang kapangyarihan, maging sa masasamang espiritu. Tulad ng mabubuting sundalo, ang ating trabaho ay sundin ang utos ng ating Komandante. Kapag sinabi ng Diyos, "Pumunta ka sa labanan," pupunta tayo. Kapag sinabi ng Diyos, “Lumapit sa Akin,” tayo ay lalapit. At kapag sinabi ng Diyos, “Sundin ang aking mga utos,” ginagawa natin iyon. Ito ang uri ng pagsunod na kailangan kung tayo ay mananaig sa espirituwal na labanan. 3
Sa pagtatapos ng episode na ito, nabasa natin na nang bumalik sila sa bahay ng senturion, nalaman nilang ang alipin na may sakit at malapit nang mamatay ay ganap nang gumaling (Lucas 7:10). Sa Salita, ang isang “lingkod” ay kumakatawan sa paraan na ang katotohanan ay naglilingkod sa kabutihan sa pagsasagawa ng ilang uri ng kapaki-pakinabang na paglilingkod. Dahil ang kabutihan ay palaging nasa wakas, ang katotohanan ay nagsisilbing tulungan tayong maabot ang layuning iyon. Halimbawa, ang mga magulang na gustong magpalaki ng mabubuting anak (na ang katapusan sa view) ay kailangang matuto ng mahahalagang katotohanan tungkol sa pagiging magulang. Ang isang tao na gustong maging isang pisikal na manggagamot (ang katapusan sa view) ay kailangang matuto ng mahahalagang katotohanan tungkol sa kung paano gumagana ang katawan. Ang isang landscaper na gustong tumulong sa mga tao na magkaroon ng magagandang damuhan at hardin (sa dulo sa view) ay kailangang matutunan ang mga katotohanan tungkol sa hortikultura. Sa bawat isa sa mga halimbawang ito, ang katotohanan ay ang "lingkod" ng kabutihan. 4
Kung gayon, sa espirituwal na kahulugan, ang kuwento ng lingkod ng senturion ay naglalaman ng isang nakatagong mensahe tungkol sa mga panahong iyon sa ating buhay kung kailan ang katotohanang taglay natin ay “may sakit” at “malapit nang mamatay.” Ito ang mga panahong iyon kung saan ang masasamang pagnanasa ay tila nangunguna sa ating mas marangal na mga mithiin, at ang mga maling pag-iisip ay tila natatabunan ang ating mas mataas na mga pananaw. Kapag ang makasariling pagnanasa at maling ideya ay umaatake sa ating espirituwal na buhay, tayo ay, sinasabi, may sakit sa espirituwal at nasa isang kalagayan na matatawag na malapit sa espirituwal na kamatayan. 5
Sa mga ganitong pagkakataon, ang tanging paraan lamang natin ay ang matanto na may pag-asa para sa kagalingan habang tayo, tulad ng senturion, ay bumaling sa Panginoon. Kapag ang ating pananampalataya ay humiwalay, at kapag ang katotohanang taglay natin ay nababalot ng pagdududa, oras na para umasa sa ating Makalangit na Kumander. Gaya ng nasusulat sa Hebreong Kasulatan, “Kung iyong tutuparin ang mga utos at ang mga palatuntunan at ang mga kahatulan na aking iniuutos sa iyo ngayon …. aalisin ng Panginoon mong Diyos ang lahat ng karamdaman sa iyo, at ililigtas ka sa lahat ng masamang karamdaman” (Deuteronomio 7:11, 15). Gayundin, “Kung iyong didinggin nang buong sikap ang tinig ng Panginoon mong Diyos, at gagawin mo ang matuwid sa Kanyang paningin, at pakinggan ang Kanyang mga utos, at iingatan ang lahat ng Kanyang mga palatuntunan, hindi ko ilalagay sa iyo ang alinman sa mga sakit na ito … sapagkat ako ang Panginoon na nagpapagaling sa iyo (Exodo 15:26).
Binabuhay ang mga Patay
11 At nangyari, nang sumunod na araw, na siya'y pumasok sa isang bayan na tinatawag na Nain; at marami sa kaniyang mga alagad ang sumama sa kaniya, at isang pulutong ng marami.
12 At nang siya'y malapit na sa pintuang-bayan ng bayan, narito, ang isang patay ay dinadala palabas, ang bugtong na anak ng kaniyang ina; at siya ay isang balo; at isang malaking pulutong ng lungsod ay kasama niya.
13 At ang Panginoon, nang makita siya, ay nahabag sa kaniya; at sinabi niya sa kaniya, Huwag kang umiyak.
14 At paglapit niya ay hinipo niya ang kabaong, at ang mga nagdadala sa kaniya ay tumigil; at sinabi Niya, Binata, sinasabi ko sa iyo, Bumangon ka.
15 At ang patay ay naupo, at nagpasimulang magsalita; at ibinigay niya siya sa kanyang ina.
16 Datapuwa't natakot silang lahat, at niluwalhati nila ang Dios, na sinasabing bumangon sa gitna natin ang isang dakilang propeta, at dinalaw ng Dios ang kaniyang bayan.
17 At ang salitang ito ay lumaganap sa buong Judea tungkol sa kaniya, at sa buong kabukiran.
Ang alipin ng senturion ay may sakit, at gumaling. Sa katunayan, siya ay napakasakit anupat siya ay “malapit nang mamatay.” Ito ay talagang isang malaking himala, lalo na kung isasaalang-alang ang katotohanan na ang pagpapagaling ay ginawa sa malayo at kailangan lamang na si Jesus ay "magsalita ng isang salita." Sa episode na ngayon ay kasunod ng isang mas malaking himala ang nagaganap. Isang binata, na namatay na, ay muling nabuhay. Gaya ng nasusulat, “At nang Siya'y malapit na sa pintuang-bayan ng bayan, narito, inilalabas ang isang patay, ang bugtong na anak ng kaniyang ina; at siya ay isang balo. At isang malaking pulutong mula sa lungsod ang kasama niya. At ang Panginoon, nang makita siya, ay nahabag sa kanya, at sinabi sa kanya, ‘Huwag kang umiyak’” (Lucas 7:13). 6
Ang pag-unlad mula sa pagpapagaling ng isang nakamamatay na sakit hanggang sa pagbangon ng isang tao mula sa mga patay ay makabuluhan. Sa kabuuan ng mga salaysay ng ebanghelyo, patuloy na inihahayag ni Jesus ang pagka-Diyos na nasa loob Niya—hindi nang sabay-sabay, ngunit unti-unti. Katulad nito, habang unti-unting binubuksan ni Jesus ang ating pang-unawa, sinisimulan nating maunawaan ang mga kamangha-manghang espirituwal na katotohanan. Tulad ng lingkod ng senturyon sa nakaraang yugto, ang ating pagkaunawa sa espirituwal na katotohanan, na may sakit at malapit nang mamatay, ay naibalik sa ganap na kalusugan. Sa episode na ito, gayunpaman, ang pagpapagaling ay mas malalim. Ito ay hindi tungkol sa pagpapagaling ng isang espirituwal na sakit, ngunit sa halip ay muling pagkabuhay mula sa espirituwal na kamatayan. Ito ay tungkol sa mga panahong nabaon tayo sa masasamang pagnanasa at nalulunod sa maling pag-iisip kung kaya't matatawag tayong "patay sa espiritu."
Sa partikular na yugtong ito, si Jesus ay nakikitungo sa isang babae na hindi lamang nawalan ng asawa, ngunit ngayon ay nawalan ng kanyang anak. Sa Salita, ang isang balo ay kumakatawan sa isang espirituwal na kalagayan na nararanasan nating lahat sa pana-panahon. Ito ay isang estado ng kabutihan na walang katotohanan upang ipagtanggol, suportahan, at gabayan ito. Sa kasong ito, ang pagkawala ng isang asawa at ngayon ay isang anak na lalaki ay naglalarawan sa mga panahong lumilitaw ang katotohanan sa atin. Tayo ay espirituwal na “mga balo.” Bagama't gusto nating gumawa ng mabuti, hindi natin alam kung paano. Ang mas masahol pa, habang gumagawa tayo ng panibagong pagsisikap na ibangon ang pagkakahawig ng katotohanang dati nating alam, ang katotohanang iyon ay tila namamatay din sa atin. Ito ay nakapaloob sa mga salita sa banal na kasulatan, “ang nag-iisang anak na lalaki ng ina ay inilabas at siya ay isang balo” Kapag tayo ay nasa ganitong kalagayan ng “espirituwal na pagkabalo,” si Jesus ay lumapit sa atin upang ibalik ang katotohanan na tila namatay. . Dumarating Siya bilang espirituwal na kasintahang lalaki at asawa ng lahat ng handang tumanggap sa Kanya, na nagsasabing, “Huwag kang umiyak.” (Lucas 7:13).
At pagkatapos, nang walang laktawan, hinawakan ni Jesus ang kabaong at sinabi sa binata, “Bumangon ka” (Lucas 7:14). Hindi lamang bumangon ang binata mula sa kamatayan, ngunit siya rin ay umupo at nagsimulang magsalita. (Lucas 7:15). Nang makita ng mga tao ang dakilang himalang ito, sumisigaw sila, niluluwalhati ang Diyos, at ipinapahayag na “binisita ng Diyos ang Kanyang mga tao” (Lucas 7:16). Ito ay isang echo ng propesiya ni Zacarias sa unang kabanata nang sabihin niya, "Ang Bukas ng araw mula sa itaas ay dumalaw sa atin upang magbigay ng liwanag sa mga nakaupo sa kadiliman at sa anino ng kamatayan: (Lucas 1:78-79).
Sa muling pagbuhay sa anak ng balo ay ipinakita ni Jesus na kaya Niya tayong buhayin mula sa mga panahong tila wala na tayong katotohanan sa ating buhay. Tulad ng balo na unang nawalan ng asawa, at ngayon ay ang kanyang nag-iisang anak na lalaki, may mga pagkakataon na mararamdaman natin ang espirituwal na pagkawala at pag-iisa nang walang anumang katotohanan na gagabay sa atin. Ito ay hindi na ang katotohanang mayroon tayo ay maulap, tulad ng sa nakaraang yugto tungkol sa alipin ng senturion na malapit nang mamatay. Sa kasong ito, ito ay pakiramdam ng patay, nawala, umalis sa amin, hindi na bumalik. Ngunit iyon ay isang hitsura lamang. Sa espirituwal na katotohanan, ang katotohanan ng Diyos ay laging malapit, at kapag naramdaman natin ang hawakan ng Kanyang katotohanan, ang bagong buhay ay nagsisimulang bumangon sa atin. Nakararanas tayo ng panibagong kakayahang tumugon sa tinig ng Panginoon habang nagsasalita Siya sa atin mula sa Kanyang Salita, na nagsasabing “Bumangon ka.”
Tulad ng batang lalaki, maaari tayong umupo at magsimulang magsalita. Hindi lamang ang batang lalaki ang nagsimulang magsalita, kundi pati na rin ang mga pulutong na nagtipon upang saksihan ang dakilang himalang ito. Gaya ng nasusulat sa pangwakas na mga salita ng episode na ito, “At ang balita tungkol sa Kanya ay kumalat sa buong Judea at sa buong palibot na rehiyon” (Lucas 7:17)
Ikaw ba ang Darating?
18 At iniulat ng kaniyang mga alagad kay Juan ang lahat ng mga bagay na ito.
19 At tinawag ni Juan ang isa sa kaniyang mga alagad, at sila'y sinugo kay Jesus, na nagsasabi, Ikaw baga ang paririto, o maghihintay pa kami ng iba?
20. At nang ang mga tao ay lumapit sa Kanya, sinabi nila, "Si Juan Bautista ay isinugo kami sa Iyo, na nagsasabi, Ikaw ba ang paririto, o aasahan namin ang iba?"
21. At sa oras ding yaon ay pinagaling niya ang marami sa mga karamdaman at salot at masasamang espiritu, at sa marami ['na] mga bulag ay binigyan niya ng kagandahang-loob na makakita.
22 At pagsagot ni Jesus ay sinabi sa kanila, "Humayo kayo at ibalita kay Juan ang mga bagay na inyong nakita at narinig: na ang mga bulag ay nangakakakita, ang mga pilay ay nakalakad, ang mga ketongin ay nangalinis, ang mga bingi ay nakarinig, ang mga patay ay ibinabangon, at ang mga dukha. ay dinadala ng mabuting balita;
23. At maligaya siya na hindi matitisod sa Akin.”
Ang muling pagkabuhay ng batang lalaki ay nagtatapos sa kanyang pag-upo at pagsasalita. Bagama't hindi natin alam kung ano ang sinabi niya, ang katotohanan lamang na nakapagsalita siya ay nagpatotoo sa bagong buhay na dumadaloy ngayon sa pamamagitan niya—buhay na nailipat sa kanya sa pamamagitan ng makapangyarihang mga salita ni Jesus nang sabihin Niyang, “Binata. , sinasabi ko sa iyo, 'Bumangon ka.'” Ang mga taong nakasaksi ng himala ay maliwanag na namangha at iniulat ito sa iba't ibang dako kasama ng iba pang mga kuwento tungkol sa mga kababalaghan na ginagawa ni Jesus. Kabilang sa mga saksi ay ang mga alagad ni Juan Bautista. Gaya ng nasusulat, "Nang magkagayo'y iniulat sa kanya ng mga alagad ni Juan ang lahat ng mga bagay na ito" (Lucas 7:18).
Ang salita ay lumabas tungkol sa mga himala ni Jesus. Pagkatapos ng lahat, pinagaling ni Jesus ang alipin ng senturion mula sa malayo at binuhay mula sa kamatayan ang anak ng isang balo. Ang mga salita at pagkilos ni Jesus ay waring nagpapahiwatig na Siya nga, ang ipinangakong Mesiyas. Ngunit tila hindi Siya ang uri ng Mesiyas na inaasahan. Siya ay gumagawa sa Sabbath; Kumakain siya kasama ng mga makasalanan at maniningil ng buwis, at sa nakaraang yugto, ginawa niya ang ipinagbabawal—Hinapo niya ang kabaong ng isang patay. Hindi ito ang uri ng maharlikang pag-uugali na inaasahan sa darating na Mesiyas. Ayon sa Hebreong Kasulatan, ang darating na Mesiyas ay inaasahan na isang dakilang hari na mangunguna sa Kanyang bayan sa tagumpay laban sa kanilang pisikal na mga kaaway. Gaya ng nasusulat, “Gagawin ko ang iyong mga kaaway na tuntungan ng iyong mga paa” (Salmo 110:1); “Ang Panginoon na mamumuno sa lahat ay magiging parang kalasag sa Kanyang bayan. Wawasakin nila ang kanilang mga kaaway” (Zacarias 9:8; 15).
Ito ang mga inaasahan ng maraming tao. Naghahanap sila ng pisikal na hari, isang “pinahiran,” na magdudulot ng rebolusyong militar, pulitika, at ekonomiya na magpapalaya sa mga anak ni Israel mula sa dayuhang dominasyon. Si Jesus, gayunpaman, ay lumilitaw na gumagawa ng ibang bagay. Napakaraming pangangaral at pagpapagaling, ngunit hanggang ngayon ay wala pa ring sinasabi tungkol sa pagpuksa sa mga kaaway, pagpapalaya sa mga bilanggo, at pagtatayo ng bagong kaharian. Sa katunayan, si Juan Bautista, ay nagluluksa pa rin sa bilangguan. Samakatuwid, pinabalik ni Juan ang Kanyang mga disipulo kay Jesus na may lehitimong tanong: “Ikaw ba ang Darating,” ang tanong ni Juan, “o maghahanap pa ba kami ng iba?” (Lucas 7:18).
Ito ay isang magandang tanong. Ngunit nang ang mga alagad ni Juan ay lumapit kay Jesus na may tanong, "Ikaw ba ang Darating?" Si Jesus ay hindi nagbibigay ng direktang tugon. Sa halip, ipinagpatuloy Niya ang Kanyang gawain, hinahayaan ang Kanyang mga aksyon na magsalita para sa kanilang sarili. Gaya ng nasusulat, “At sa oras ding iyon ay pinagaling Niya ang maraming tao sa kanilang mga kahinaan, mga kapighatian, at mga masasamang espiritu; at sa maraming bulag ay binigyan niya ng paningin” (Lucas 7:21). Pagkatapos ay bumaling si Jesus sa mga alagad ni Juan at sinabi sa kanila, “Humayo kayo at sabihin kay Juan ang mga bagay na inyong nakita at narinig; na ang mga bulag ay nakakakita, ang mga pilay ay nakalakad, ang mga ketongin ay nangalinis, ang mga bingi ay nakarinig, ang mga patay ay ibinabangon, at ang mga dukha ay ipinangaral sa kanila ang ebanghelyo” (Lucas 7:22).
Pagkatapos ay tinapos ni Jesus ang Kanyang mensahe sa mga disipulo ni Juan sa huling kaisipang ito, “Mapalad ang hindi natitisod dahil sa Akin” (Lucas 7:23). Bagaman hindi ito direktang tugon sa tanong ni Juan, ito ay puno ng kahulugan. Sinasabi sa kanila ni Jesus, nang di-tuwiran, na Siya ang Darating, at hindi na kailangang maghanap ng iba. Bagama't hindi Siya nagpapasimula sa isang bagong pisikal na kaharian, Siya nga ay nagpapasinaya ng isang bagong espirituwal na kaharian. Ito ay magiging isang kaharian kung saan makikita ng mga bulag sa espirituwal ang mga kababalaghan na ginagawa ng Diyos sa kanilang panloob na buhay; ang pilay sa espirituwal ay makakalakad sa landas ng mga kautusan; ang mga bingi sa espirituwal ay bubuksan ang kanilang mga tainga upang marinig nila ang tinig ng Diyos; ang mga maysakit sa espiritu ay gagaling at ang mga patay sa espiritu ay bubuhaying muli sa bagong buhay. Sa bagong kahariang iyon, lahat ng nagugutom at nauuhaw sa katotohanan—ay maipapangaral sa kanila ang ebanghelyo. Ito ang iba't ibang kategorya ng mga tao na pagpapalain sa pagdating ni Hesus sa kanilang buhay. 7
Sa kabilang banda, ang mga ayaw maniwala ay masasaktan. Tulad ng mga eskriba at Pariseo na hindi pinansin ang mga kababalaghan na ginagawa ni Jesus sa gitna nila, maaari tayong tumanggi na maniwala na ang nakikita at hindi nakikitang mga kababalaghan ay nangyayari sa bawat sandali. Gayunpaman, hindi ito kailangang mangyari. Sa halip na magalit, maaari tayong maniwala. Makakaasa tayo sa katiyakan na kasama natin ang Diyos na gumagawa ng mga kababalaghan, at ang ating gawain ay sundin ang mga utos. Habang ginagawa natin ito, mas mararanasan natin ang panloob na pagpapala ng tunay na kapayapaan. Gaya ng nasusulat sa Hebreong Kasulatan, “Dakilang kapayapaan ang taglay nila na umiibig sa Iyong kautusan, at walang makakasakit sa kanila” (Salmo 119:165).
Ang Papel ni Juan Bautista
24. At nang makaalis na ang mga sugo ni Juan, ay nagpasimula siyang [si Jesus] na magsabi sa mga karamihan tungkol kay Juan, Ano ang nilabas ninyo sa ilang upang pagmasdan? Isang tambo na inalog ng hangin?
25. Ngunit ano ang iyong nilabas upang makita? Isang lalaking nakadamit ng malambot na damit? Narito, sila na nasa maluwalhating pananamit at [sa] karangyaan ay nasa [mga palasyo] ng mga hari.
26. Ngunit ano ang iyong nilabas upang makita? Isang propeta? oo, sinasabi ko sa inyo, at higit pa sa isang propeta.
27. Ito ang tungkol sa kaniya ay nasusulat, 'Narito, sinusugo ko ang aking anghel sa unahan ng Iyong mukha, na maghahanda ng Iyong daan sa harap Mo.'
28 Sapagka't sinasabi ko sa inyo, Sa mga ipinanganak ng mga babae ay walang lalong dakila kay Juan Bautista; ngunit ang pinakamaliit sa kaharian ng Diyos ay mas dakila kaysa sa kanya.”
Sa pag-alis ng mga alagad ni Juan, dala-dala ang mensahe ni Jesus, ang tanong ngayon ay hindi na tungkol sa kung si Jesus ba ang Darating. Sa halip, binaliktad ni Jesus ang tanong at tinanong ang karamihan tungkol kay Juan Bautista. "Ano ang nilabas mo sa ilang upang makita?" tanong ni Hesus. "Isang tambo na inalog ng hangin?" (Lucas 7:24). Sa madaling salita, inaasahan ba nila na si John ay hindi makapagpasiya tungkol sa kanyang mga paniniwala, na maaaring magbago ang kanyang isip, tulad ng isang guwang na tambo na inalog ng hangin?
Si Jesus ay naglalarawan dito ng mga paniniwala na "hungkag" dahil ang mga ito ay nakabatay sa isang panlabas, literal na pagkaunawa sa Salita. Ang gayong mga paniniwala, na nakabatay lamang sa mga literal na salita ng sagradong kasulatan na walang mas malalim na kahulugan, ay parang mga guwang na tambo na maaaring hipan sa anumang direksyon sa pamamagitan ng pagbabago ng hangin. Katulad nito, ang titik ng Salita na walang panloob na kahulugan ay maaaring bigyang-kahulugan sa anumang paraan na umiihip ang simoy ng popular na opinyon. Sa madaling sabi, ang titik ng Salita, na walang katumbas na panloob na kahulugan ay guwang, walang laman, at patay. Para itong katawan na walang kaluluwa. 8
Sa kabilang banda, ang literal na kahulugan ng Salita, kapag naaayon sa panloob na kahulugan na nilalaman nito, ay Banal. Ang lahat ng kabuuan ng panloob na kahulugan ay nakapaloob sa literal na kahulugan. Sa katunayan, kapag ang literal na kahulugan ay binasa sa liwanag ng panloob na kahulugan, ang langit at lupa, ang Diyos at ang mga tao, ay muling magkakaugnay. Sa mga sandaling tulad nito, ang magaspang at mapurol na panlabas na anyo ng liham ay nagsisimulang magningning sa malambot, panloob na kagandahang taglay nito. 9
Ang ideyang ito, na ang Salita ay naglalaman ng panloob na kahulugan na malambot at nagniningning, ang paksa ng ikalawang tanong ni Jesus sa seryeng ito. "Ngunit ano ang lumabas upang makita mo?" tanong muli ni Hesus. "Isang lalaking nakadamit ng malambot na kasuotan?" Sa katunayan, ang mga nasa maningning na kasuotan at namumuhay sa karangyaan ay nasa mga korte ng mga hari” (Lucas 7:25). Ito ay isang pagtukoy sa kagandahan ng panloob na kahulugan ng Salita. Hindi tulad ng panlabas na kahulugan, na mukhang magaspang at mapurol, tulad ng buhok ng kamelyo at isang leather belt, ang panloob na kahulugan ay makinis at kumikinang. Ito ay tulad ng isang walang tahi na damit na seda na naiilawan ng araw. Ang katotohanan lamang—ang literal na kahulugan ng Salita—ay maaaring maging mahirap at malungkot. Ngunit kapag ito ay napuno ng kabutihan ng panloob na kahulugan, ang malupit na tono ng titik ay lumambot, at ang panloob na kahulugan ng mga salita ay nagniningning na may dakilang kagandahan. 10
Pagkatapos ay inulit ni Jesus ang tanong sa ikatlong pagkakataon: “Ngunit ano ang nilabas ninyo upang makita? Isang propeta?” (Lucas 7:26). Sa pagkakataong ito ay sinagot ni Jesus ang Kanyang sariling tanong: “Oo, sinasabi ko sa iyo at higit pa sa isang propeta. Ito ang tungkol sa kaniya ay nasusulat: ‘Narito, sinusugo Ko ang Aking sugo sa unahan ng Iyong mukha, na maghahanda ng Iyong daan sa unahan Mo’” (Lucas 7:27). Si Jesus ay sumisipi rito mula sa propetang Hebreo na si Malakias. Siya ay nagpapahayag na si Juan Bautista ay talagang ang propeta na maghahanda ng daan para sa pagdating ng Mesiyas. Dahil dito, mas makabuluhan ang tungkulin ni Juan kaysa sa tungkulin ng sinumang propeta. Walang ibang propeta na mas dakila kaysa kay Juan: “Sapagkat sinasabi ko sa inyo sa mga ipinanganak ng mga babae, walang mas dakila kaysa kay Juan Bautista” (Lucas 7:28). Ngunit idinagdag ni Jesus ang caveat na ito: "Ngunit ang pinakamaliit sa kaharian ng langit ay mas dakila kaysa sa kanya" (Lucas 7:28).
Ang susi sa pag-unawa sa pahayag na ito ay matatagpuan sa pagkakaiba sa pagitan ng literal na kahulugan ng Salita at espirituwal na kahulugan ng Salita. Ang literal na kahulugan ay nakasulat sa wika ng tao at lubos na nararamtan ng mga kamalian ng pag-iisip at kultura ng tao. Ngunit ang espirituwal na kahulugan ay mula sa Diyos. Bagaman maaari itong masulyapan sa isang bahagi, tulad ng ningning ng araw, ang karunungan nito ay malayo sa ating limitadong pang-unawa. 11
Samakatuwid, masasabing yaong mga nakakakuha ng kahit na katiting na sulyap sa espirituwal na diwa ay higit sa karunungan yaong mga hindi hihigit sa literal na pagkaunawa sa Salita. Gaya ng sinabi ni Jesus, “Siya na pinakamaliit sa kaharian ng langit ay mas dakila kaysa [Juan Bautista].” Sa madaling salita, ang titik ng Salita, kapag nahiwalay sa panloob na kahulugan nito, ay palaging may mga limitasyon. Ito ay magiging tulad ng isang guwang na tambo, na napapailalim sa palipat-lipat na hangin ng interpretasyon ng tao. Ngunit ang panloob na kahulugan ng Salita ay ipinanganak ng Diyos. Gayunpaman, limitado ang aming pag-unawa dito, ito ay palaging mas malaki kaysa sa literal na kahulugan lamang.
Ang Mga Lalaki ng Henerasyong Ito
29 At ang buong bayan na nakarinig [sa Kanya], at ang mga maniningil ng buwis, ay inaring ganap ang Dios, na nangabautismuhan sa bautismo ni Juan.
30 Datapuwa't tinanggihan ng mga Fariseo at ng mga tagapagtanggol ng kautusan ang payo ng Dios tungkol sa kanilang sarili, na hindi niya nabautismuhan.
31 At sinabi ng Panginoon, Sa ano ko itutulad ang mga tao sa lahing ito? At ano sila?
32 Sila'y parang maliliit na bata na nangakaupo sa palengke, at nagsisitawagan sa isa't isa, at nangagsasabi, Tinutukan namin kayo ng plauta, at hindi kayo sumayaw; kami ay nananaghoy sa iyo, at hindi ka umiyak.
33 Sapagka't naparito si Juan Bautista na hindi kumakain ng tinapay ni umiinom man ng alak, at sinasabi ninyo, Siya'y may demonyo.
34 Naparito ang Anak ng Tao na kumakain at umiinom, at sinasabi ninyo, Narito, ang isang taong matakaw at umiinom ng alak, isang kaibigan ng mga maniningil ng buwis at ng mga makasalanan!
35. At ang karunungan ay inaaring-ganap ng lahat ng kanyang mga anak.”
Ang mga alagad ni Juan ay lumapit kay Jesus na may direktang tanong: “Ikaw ba ang Darating, o iba pa ba ang hinihintay namin?” Sa halip na magbigay ng direktang sagot, binaliktad ni Jesus ang tanong at tinanong ang karamihan tungkol sa kanilang mga inaasahan. "Ano ang nilabas mo sa ilang upang makita?" Tanong niya sa kanila. Tatlong beses niyang inulit ang tanong. Sa wakas, nilinaw Niya na si Juan nga ang propetang inihula ng mga propetang Hebreo, ang isa na maghahanda ng daan para sa Mesiyas.
Habang si Jesus ay malinaw tungkol sa papel ni Juan, si Jesus ay hindi gaanong malinaw kung Siya (si Hesus) ang inaasahang Mesiyas o hindi. Iyan ay dahil ang pagkilala kay Jesus bilang Mesiyas (o Darating na Isa) ay isang panloob na bagay, isang bagay na nakikita lamang ng isang tao sa pamamagitan ng espirituwal na mga mata. Hindi tayo maaaring umasa sa ibang tao para gawin itong desisyon para sa atin. Dapat tayong matutong makakita gamit ang “mga bagong mata.” Nagsisimula ito sa isang taimtim na pag-aaral ng literal na kahulugan ng Salita, at ito ang ibig sabihin ni Jesus nang sabihin Niya na tayo ay dapat na “mabautismuhan ng bautismo ni Juan” (Lucas 7:29).
Kung wala ang paunang binyag na iyon—ang taos-pusong pagnanais na maunawaan ang titik ng Salita, at ang pagiging bukas upang maturuan ng bagong katotohanan—natutulad tayo sa “mga Pariseo at mga abogado na tumanggi sa payo ng Diyos” (Lucas 7:30). Ito ay isang mahalagang punto. Kung pupunta tayo sa Salita na hahanapin lamang ang mga aral na nagbibigay-katwiran sa ating itinatag na mga posisyon at ipagtanggol ang ating naisip na mga ideya, hindi tayo gagawa ng espirituwal na pag-unlad. Palakasin lamang natin ang mga pagkiling at preconceptions na nagpapanatili sa ating isipan sa mga kalagayan ng espirituwal na kadiliman. Ito ay lalo na kapag ginagamit natin ang Salita upang ipagtanggol ang ating mga maling paniniwala at suportahan ang ating pagiging mapagmahal sa sarili. Sa tuwing ganito ang sitwasyon, “tinatanggihan natin ang payo ng Diyos.” Ibig sabihin, ayaw nating pahalagahan ang mas malalalim na katotohanan at bagong kamalayan na nais iparating ni Jesus sa ating buhay sa pamamagitan ng tunay na pag-unawa sa Salita ng Diyos.
Hangga't nananatiling ignorante tayo sa mga katotohanang ito, nananatili tayong nakakulong sa mga kultural na pagkiling at may kinikilingan na pag-uugali noong araw, na hindi makabangon sa minanang pag-iisip. Gaya ng sinabi ni Jesus, “Sa ano ko ihahalintulad ang mga tao sa lahing ito, at ano sila? Para silang mga batang nakaupo sa palengke at nagsisigawan sa isa't isa, na nagsasabi, 'Tinutugtugan namin kayo ng plauta, at hindi kayo sumayaw; nagdalamhati kami sa iyo, at hindi ka umiyak’” (Lucas 7:32).
Sa buong Hebreong Kasulatan, binanggit ng mga propeta ang pagdating ng Mesiyas, at ginawa nila iyon sa iba't ibang paraan. Kung minsan, sinabi nila ang tungkol sa kagalakan na makikita kapag dumating ang Mesiyas. Halimbawa, sinabi ni propeta Isaias, “Ang mga tinubos ng Panginoon ay magbabalik sa Sion na may pag-awit. Ang walang hanggang kagalakan ay mapapasa kanilang mga ulo. Makakamit nila ang kagalakan, at kagalakan habang ang kalungkutan at kalungkutan ay tatakas” (Isaias 35:10). At sa mga salmo, nasusulat, “Purihin nila ang Kanyang pangalan na may sayawan, at umawit sa Kanya ng pandereta at alpa” (Salmo 149:3). Sa kabilang banda, hindi lahat ng hula ay nakatuon sa kagalakan. Ang ilan ay nagbabala tungkol sa malaking kapighatian at pagdurusa. Halimbawa, sa Mga Panaghoy ay nakasulat, “Ang kagalakan ay umalis sa ating mga puso; ang aming pagsasayaw ay naging pagluluksa … tangisan ninyo kami sapagkat kami ay nagkasala” (Mga Panaghoy 5:15-16).
Ang mga salita ng mga propeta ay naglalaman ng walang hanggang antas ng katotohanan, ngunit “ang mga tao ng henerasyong ito,” gaya ng tawag ni Jesus sa kanila, ay tumangging makinig. Tumanggi silang marinig ang mga propesiya tungkol sa kagalakan na mananaig kapag ang Mesiyas ay dumating sa mundo upang sakupin ang mga impiyerno, ibalik ang kaayusan, at magtatag ng wastong pag-unawa sa relihiyon. O, gaya ng nakasulat sa banal na kasulatan, “Tugtog siya ng plauta para sa kanila, ngunit hindi sila sumayaw.”
Sa katulad na paraan, tumanggi ang “mga tao ng salinlahing ito” na marinig ang mga hula tungkol sa pagkawasak na dadalhin ng mga tao sa kanilang sarili kapag tumalikod sila sa pagsisisi, na tinatanggihan ang ideya na dapat na silang tumigil sa paggawa ng masama. O, gaya ng nasusulat sa banal na kasulatan, “Siya ay nagdadalamhati sa kanila, ngunit hindi sila umiyak.”
Ang mga propeta ay nagsalita; Ipinangaral ni Juan Bautista ang ebanghelyo ng pagsisisi. Ngunit tulad ng masuwaying mga bata, ang “mga tao ng henerasyong ito” ay tumangging makinig. Sa halip, nakatuon sila sa panlabas na pag-uugali ni Juan Bautista, na binabalewala ang Kanyang mensahe tungkol sa pangangailangan ng pagsusuri sa sarili. Ang tanging nakita nila ay "dumating siya na hindi kumakain ng tinapay o umiinom ng alak" at napagpasyahan na "mayroon siyang demonyo" (Lucas 7:33). Sa katulad na paraan, binalewala nila ang mga himala at mensahe ni Jesus, na binanggit lamang na Siya ay tila “matakaw at umiinom ng alak, kaibigan ng mga maniningil ng buwis at mga makasalanan” (Lucas 7:34). Muli, tumanggi silang makinig.
Lalong lumalalim
Mahalagang tandaan na si Juan Bautista ay kumakatawan sa panlabas na kahulugan ng Salita, ang matatag, hindi sumusukong literal na mga katotohanan na nagpapakita sa atin kung sino tayo, at kung paano tayo dapat magsisi. "Ang mga ito ay masyadong malubha, masyadong mahirap," minsan sinasabi namin. "Hindi kami interesado sa pagtuklas, pagkilala, at pag-iwas sa mga nakatagong kasamaan." Sa lahat ng paraang ito, tinatanggihan natin na mamatay ang ating mga lumang paraan. Sa madaling salita, tumanggi kaming magluksa.
Sa kabilang banda, kinakatawan ni Jesus ang panloob na kahulugan ng Salita—ang magiliw at nakakaakit na mga turo tungkol sa pagpapatawad, habag, at awa. "Ang mga ito ay masyadong maluwag, masyadong banayad, masyadong malambot," kung minsan ay sinasabi natin. “Kailangan natin ng batas, kaayusan at pagsunod. Kailangan natin ng mahigpit na pagsunod sa mga tungkulin sa relihiyon.” Sa lahat ng mga paraan na ito, tinatanggihan nating maranasan ang mapagpalayang kagalakan ng isang bagong buhay sa Panginoon. Sa madaling salita, tumanggi kaming sumayaw.
Ngunit ang tunay na karunungan ay ang magandang pagsasama ng panlabas at panloob. Ito ay ang pagkakaisa ng panlabas na pagsunod sa literal na mga turo ng Salita (Juan), habang panloob na nabubuhay at nananahan sa kanilang espiritu (Jesus). Sa tuwing pinagsasama-sama natin ang matibay na mga katotohanan ng literal na kahulugan ng Salita na may mas malambot na pagmamahal na nakapaloob sa panloob na kahulugan, nagsilang tayo ng marangal na mga pananaw at mabait na damdamin. Ito ang ating espirituwal na mga supling. Sila ay buhay na patunay na tayo ay nagiging mas matalino araw-araw. Tulad ng sinabi ni Jesus sa pagtatapos ng episode na ito: "Ngunit ang karunungan ay inaaring-ganap ng lahat ng kanyang mga anak" (Lucas 7:35).
Upang buod ang pangunahing pagtuturo ng episode na ito, kailangan natin pareho si Juan at si Jesus — ang literal at espirituwal na kahulugan ng Salita. Bagama't kailangan nating pag-aralan at unawain ang literal na kahulugan (Juan), kailangan din nating makita sa loob ng kahulugang iyon ang kabutihan, awa, at habag na taglay ng bawat kuwento (Hesus). Ang Salita ay hindi banal maliban sa panloob na kahulugan nito. Hindi rin banal ang panloob na kahulugan maliban sa literal na kahulugan na nilalaman nito. Ngunit kapag mayroong isang sagradong pagkakaisa ng titik at espiritu, ang Salita ay nagniningning na may kabanalan. Ang pagsasama ng kabutihan at katotohanan, pag-ibig at karunungan, panloob at panlabas, ay nagsilang ng pananampalataya, pag-ibig sa kapwa, at makalangit na pagnanais na magsagawa ng mga kapaki-pakinabang na serbisyo. Sa banal na kasulatan, ang mga “espirituwal na supling” na ito ay mga anak ng isang bagong henerasyon. 12
Utang ni Simon
36 At ipinamanhik sa kaniya ng isa sa mga Fariseo na siya'y kumain na kasama niya; at pagpasok niya sa bahay ng Fariseo, ay humiga siya.
37 At narito, ang isang babae sa bayan na isang makasalanan, sa pagkaalam na siya'y nakaupo sa bahay ng Fariseo, ay kumuha ng isang sisidlang alabastro ng unguento;
38 At nakatayo sa tabi ng kaniyang mga paa sa likuran niya, na umiiyak, at pinasimulang punasan ng luha ang kaniyang mga paa, at pinunasan ng mga buhok ng kaniyang ulo, at hinalikan ang kaniyang mga paa, at pinahiran ng langis.
39 Datapuwa't nang makita ito ng Fariseo na nag-anyaya sa kaniya, ay sinabi niya sa kaniyang sarili, na sinasabi, Ang taong ito, kung siya ay propeta, ay nakikilala niya kung sino at kung anong uri ng babae ang hinipo Siya, na siya ay isang makasalanan.”
40 At pagsagot ni Jesus ay sinabi sa kaniya, Simon, mayroon akong isang bagay na sasabihin sa iyo; at sinabi niya, "Guro, sabihin mo."
41. “Ang isang nagpapahiram ay may dalawang may utang; ang isa ay may utang na limang daang denario, at ang isa ay limampu.
42 Datapuwa't sila'y walang maibayad, na may kagandahang-loob na pinatawad silang dalawa. Sabihin mo sa [Akin], kung gayon, sino sa kanila ang higit na magmamahal sa kanya?”
43 At pagsagot ni Simon ay sinabi, Inaakala ko na kung kanino niya pinatawad ng lubos. At sinabi Niya sa kanya, “Tama ang iyong paghatol.”
44 At lumingon siya sa babae, at sinabi niya kay Simon, Nakikita mo ba ang babaing ito? Pumasok ako sa iyong bahay; hindi mo ako binigyan ng tubig sa Aking mga paa, ngunit pinaulanan niya ng mga luha ang Aking mga paa, at pinunasan ng mga buhok ng kanyang ulo.
45 Hindi mo ako binigyan ng halik, ngunit siya, mula nang ako ay pumasok, ay hindi humihinto sa paghalik sa Aking mga paa.
46 Ang aking ulo ay hindi mo pinahiran ng langis, nguni't pinahiran niya ng langis ang Aking mga paa.
47. Ganito ang sinasabi ko sa iyo, ‘Ang kaniyang mga kasalanan, na marami, ay pinatawad, sapagka't siya'y umibig ng lubos; ngunit kung kanino pinatawad ng kaunti, kakaunti ang iniibig niya.’”
48. At sinabi niya sa kanya, "Ang iyong mga kasalanan ay pinatawad."
49 At ang mga nakaupong kasama [Niya] ay nagpasimulang magsabi sa kanilang sarili, Sino itong nagpapatawad din ng mga kasalanan?
50. At sinabi Niya sa babae, “Iniligtas ka ng iyong pananampalataya; pumunta sa kapayapaan.”
Sa nakaraang episode, ang focus ay sa dalawang pandama ng Salita: ang panlabas na kahulugan at ang panloob na kahulugan. Ang panlabas na kahulugan ay tungkol sa mga bundok, ilog, puno, ibon, ilog, hari, sundalo, mangingisda, ibon, ulap, tinapay, alak, at lahat ng bagay na nauugnay sa panlabas, pisikal na katotohanan. Ang panloob na kahulugan ay tungkol sa pag-ibig at karunungan, pananampalataya at pag-ibig sa kapwa, katotohanan at kasinungalingan, mabuti at masama, langit at impiyerno, at lahat ng bagay na nauukol sa panloob na mundo ng espirituwal na katotohanan.
Ang katotohanan ay nabubuhay tayo sa dalawang mundo—isang panlabas na mundo ng kalikasan at isang panloob na mundo ng espiritu. Sa ating panlabas na mundo, kilala tayo sa ating mga salita at kilos. Gayunpaman, ang ating panloob na mundo ay hindi gaanong halata. Karamihan ay nakatago sa pananaw ng iba, ito ay ang pribadong mundo ng ating mga iniisip at nararamdaman. Sa susunod na yugto, binibigyan tayo ng isang sulyap kung ano ang ibig sabihin ng tumira sa dalawang mundo nang sabay-sabay, isang panlabas na mundo na maaaring obserbahan ng iba, at isang panloob na mundo ng mga pribadong pag-iisip at damdamin.
Nagsimula ang yugto nang ang isang Pariseo na nagngangalang Simon ay nag-imbita kay Jesus sa isang pagkain sa kanyang tahanan (Lucas 7:36). Habang nakaupo si Jesus sa hapag, isang babae mula sa lunsod ang pumasok sa bahay ni Simon na may tiyak na layunin na hugasan ang mga paa ni Jesus. Gaya ng nasusulat, “At, narito, ang isang babae sa bayan na makasalanan, nang malaman niya na si Jesus ay nakaupo sa hapag sa bahay ng Fariseo, ay nagdala ng isang sisidlang alabastro ng mabangong langis, at tumayo sa kaniyang paanan na umiiyak; at sinimulan niyang hugasan ang Kanyang mga paa ng kanyang mga luha, at pinunasan ng buhok ng kanyang ulo; at hinalikan niya ang Kanyang mga paa at pinahiran ng mabangong langis” (Lucas 7:37-38).
Si Simon na Pariseo, na maingat na pinagmamasdan ang lahat ng ito, ay walang sinabi. Ngunit sa kanyang puso, puno siya ng mga paghatol—tungkol kay Jesus at tungkol sa babae. Sa pagtukoy kay Hesus, sinabi niya sa kanyang sarili, “Ang taong ito, kung Siya ay isang propeta ay malalaman niya kung sino at anong uri ng babaeng ito ang humipo sa Kanya” (Lucas 7:39). At tungkol sa babae, iniisip niya sa kanyang puso, "Siya ay isang makasalanan" (Lucas 7:39).
Isa sa mga pangunahing katangian ng mga Pariseo ay ang kanilang pagpapaimbabaw. Sa kasong ito, si Simon, sa isang pagkukunwari ng pakikipagkaibigan ay inanyayahan si Jesus na kumain kasama niya. Iyon ay panlabas na pagkilos lamang, isang pisikal na nakikitang pag-uugali na may anyo ng magiliw na pagkamapagpatuloy. Gayunpaman, sa kanyang panloob na mundo ng pag-iisip at damdamin, nais niyang patunayan na si Jesus ay hindi isang propeta, hindi ang Mesiyas, at isang ordinaryong tao lamang. Ito ang dahilan kung bakit napakabilis niyang hatulan si Jesus, na sinasabi sa kanyang sarili, “Kung Siya ay isang propeta, malalaman Niya kung anong klaseng babae ito.”
Si Simon na Pariseo, ay, siyempre, mali ang paghatol sa sitwasyon. Alam na alam ni Jesus “kung anong uri ng babae” ang Kanyang pakikitungo. Iyan ay dahil si Jesus ay nagawang tumingin sa kabila ng mundo ng pisikal na anyo; Nakikita niya ang kanyang panloob na mundo. Kilala niya ang puso niya. Gaya ng nasusulat sa Hebreong Kasulatan, “Ang Panginoon ay hindi tumitingin gaya ng pagtingin ng tao. Ang mga tao ay humahatol sa panlabas na anyo, ngunit ang Panginoon ay tumitingin sa puso” (1 Samuel 16:7).
Alam din ni Jesus ang puso ni Simon. Bagama't naniniwala si Simon na pribado ang kanyang iniisip, nababasa ito ni Jesus nang kasingdali na parang nag-iisip nang malakas si Simon. Kaya nga, nasusulat, "Kung tungkol sa babaing ito, iniisip niya sa kanyang puso, 'Siya ay makasalanan." Ito ay isang bagay na mahuli sa makasalanang gawain; hinahayaan tayong husgahan iyon. Ito ay tinatawag na moral na paghatol. Masasabi nating, “Mali, o malupit, o hindi patas ang ginawa mo.” Ngunit kung ang isang tao ay isang "makasalanan" o hindi, walang sinuman ang maaaring humatol. Iyon ay tinatawag na "espirituwal na paghatol." 13
Alam na alam ni Jesus ang mapanghusgang pag-iisip ni Simon. Gayunpaman, hindi siya sinaway ni Jesus—hindi pa. Sa halip, sinabi ni Jesus, "Simon, may gusto akong sabihin sa iyo." Sumagot si Simon, “Sige,” at sinabi ni Jesus kay Simon ang isang maikling kuwento tungkol sa isang nagpapahiram na may dalawang may utang. Ang isang may utang ay may utang na limang daang denario, at ang isa naman ay may utang na limampung denario. “At nang wala silang maibabayaran,” sabi ni Jesus, “ang nagpahiram ay maluwag na pinatawad silang dalawa” (Lucas 7:41-42). Habang tinatapos ni Jesus ang maikling kuwento, sinabi Niya kay Simon, “Sabihin mo sa Akin, kung gayon, sino sa kanila ang higit na magmamahal sa kanya?” At sumagot si Simon, "Sa palagay ko ang isa na pinatawad niya nang buong kagandahang-loob" (Lucas 7:43).
Ang tugon ni Jesus ay maikli ngunit puno ng kahulugan. Sinabi niya kay Simon, “Tama ang iyong paghatol” (Lucas 7:43).
Pagkatapos ay ibinalik ni Jesus ang atensyon ni Simon sa babae, na hinimok siya na tumingin muli. “Nakikita mo ba ang babaing ito,” sabi ni Jesus kay Simon. Para bang hinihikayat ni Jesus si Simon na tumingin muli, muling isaalang-alang ang kanyang mga palagay, at ituring ang babaeng ito sa ibang paraan. Sinisikap ni Jesus na tulungan si Simon na makakita ng higit sa makamundong anyo, upang makita sa pamamagitan ng mga mata ng habag at pang-unawa. Sa mga termino sa banal na kasulatan, sinisikap ni Jesus na buksan ang “bulag na mga mata” ni Simon.
Upang magawa ito, inihambing ni Jesus ang paraan ng pakikitungo ni Simon sa Kanya sa paraan ng pagtrato sa Kanya ng babae. “Pumasok ako sa iyong bahay,” sabi ni Jesus kay Simon, “ngunit hindi mo ako binigyan ng tubig para sa Aking mga paa. Gayunpaman, pinaulanan niya ng luha ang Aking mga paa, at pinunasan ng mga buhok ng kanyang ulo” (Lucas 7:44). Ang tinutukoy ni Jesus ay ang kaugalian ng paghuhugas ng mga paa bago pumasok sa bahay ng isang tao. Nabigo si Simon na gawin ito, ngunit higit pa ang ginawa ng babae.
Sa pagpapatuloy ng Kanyang paghahambing, sinabi ni Jesus, “Hindi mo Ako binigyan ng halik, ngunit siya, mula nang ako ay pumasok, ay hindi tumigil sa paghalik sa Aking mga paa. Hindi mo pinahiran ng langis ang Aking ulo, ngunit pinahiran niya ng langis ang Aking mga paa" (Lucas 7:45-46). Binubuod ni Jesus ang Kaniyang paghahambing sa mga salitang ito: “Kaya nga, sinasabi ko sa iyo, ‘Ang kaniyang mga kasalanan, na marami, ay pinatawad, sapagka't siya ay umibig ng lubos; ngunit kung kanino pinatawad ng kaunti, kakaunti ang pag-ibig niya’” (Lucas 7:47). Sa wakas, sa isang makapangyarihang pangwakas na pahayag, si Jesus ay tumalikod kay Simon, hinarap ang babae, at sinabi sa kanya, “Ang iyong mga kasalanan ay pinatawad na” (Lucas 7:48).
Simon, matatandaang nagkaroon ng mabibigat na paghatol tungkol kay Hesus at sa babae. Nag-alinlangan siya kung si Jesus ay isang propeta, at natitiyak niya na ang babae ay isang makasalanan. Sa pagtatapos ng kuwento, nang malaman ni Simon na ang isa na pinatawad ng lubos ay siya rin ang may pinakamalaking pag-ibig, hindi sinabi ni Jesus, "Nasagot mo nang tama." Sa halip, sinabi niya, "Husga ka nang tama."
Sa madaling salita, ang ganitong uri ng paghatol ay matuwid na paghatol. Ito ang uri ng paghatol na makikita at mauunawaan kung ano ang ibig sabihin ng pagpapatawad sa isang malaking utang. Ito ay ang wastong paggamit ng pang-unawa. Ang hindi nakikita ni Simon, gayunpaman, ay malamang na siya ay mas may utang kaysa sa babae. Iyan ay dahil ang bawat espirituwal na paghatol na ginagawa niya ay nagsisilbing dagdag sa kanyang espirituwal na utang. Hindi rin niya alam na may mali sa kanyang pagiging mapanghusga. Sa kanyang panlabas na mundo, siya ay isang mayaman na tao. Ngunit sa kanyang panloob na mundo ng pag-iisip at pakiramdam, mayroon siyang napakalaking espirituwal na mga utang.
Gayunpaman, handang patawarin ni Jesus ang lahat ng kanyang pagkakautang. Ngunit upang matanggap ang Banal na kapatawaran, kailangan muna ni Simon na kilalanin ang kanyang mga kasalanan. Ito ay pareho para sa bawat isa sa atin. Sa katunayan, habang higit nating napagtanto ang ating makasalanang kalikasan, higit tayong nagpapasalamat sa Panginoon para sa Kanyang ginawa para sa atin, at kung ano ang Kanyang ginagawa sa atin sa bawat sandali. Hanggang sa napagtanto natin kung gaano kalaki ang ating mga espirituwal na utang—higit sa limampu o kahit limang daang denario—mas higit na pagmamahal at pagpapahalaga ang mararamdaman natin sa Diyos na handang magpatawad sa bawat utang, supilin ang bawat kasamaan, at pupunuin tayo ng bago. buhay. Gaya ng nasusulat sa Hebreong Kasulatan, "Paano ko babayaran ang Panginoon para sa lahat ng Kanyang mga kabutihan sa akin?" (Salmo 116:8-9; 12).
Nangyayari ang lahat ng ito habang nakaupo si Jesus sa hapag kasama ang ilan pang iba. Habang wala na tayong naririnig kay Simon, ang iba ay nananatiling mapanghusga. Nang sabihin ni Jesus sa babae, "Ang iyong mga kasalanan ay pinatawad na," ang mga nagmamasid ay nagsasabi sa kanilang sarili, "Sino ito na nagpapatawad man lang ng mga kasalanan?" (Lucas 7:49). Ang kanilang hindi nasabi na paghatol ay nakapagpapaalaala sa isang naunang yugto nang pinagaling ni Jesus ang isang paralitiko at sinabi sa kanya na ang kanyang mga kasalanan ay pinatawad. Nang panahong iyon, ang mga Pariseo ay nangatuwiran sa kanilang mga puso, na iniisip sa kanilang sarili, "Sino ang makapagpapatawad ng mga kasalanan kundi ang Diyos lamang?" (Lucas 5:21).
Katulad din ang sitwasyon sa bahay ni Simon. Muli, ang mga nanonood ay nangangatuwiran sa kanilang sarili tungkol sa kung sino ito na nagsasabing nagpapatawad ng mga kasalanan. Pagkatapos ng lahat, ito ay isang bagay na ang Diyos lamang ang makakagawa. Si Jesus, gayunpaman, ay hindi direktang tumutugon sa kanilang mga iniisip. Sa halip, bumaling Siya sa babae at sinabi, “Iniligtas ka ng iyong pananampalataya” (Lucas 7:50).
Dapat pansinin na sa huling tatlong yugto ay patuloy na inihahayag ni Jesus ang Kanyang pagka-Diyos. Una, pinagaling Niya ang alipin ng senturion na malapit nang mamatay; pagkatapos ay binuhay Niya ang anak ng balo na namatay; at ngayon, ipinakikita Niya na ang Kanyang kapangyarihan ay lumalampas sa mga limitasyon ng pisikal na katotohanan tungo sa espirituwal na katotohanan. Sinabi ni Jesus sa babae na ang kanyang pananampalataya ay nagligtas sa kanya at ang kanyang mga kasalanan ay pinatawad na. Ngayon, sa pagtatapos ng yugtong ito, sinabihan siya ni Jesus na “Humayo ka nang payapa” (Lucas 7:50). Ito ay isang pagpapala na makukuha ng lahat na handang tumanggap ng mga pagpapalang nagmumula sa pagkilala kung gaano kalaki ang kanilang mga utang, kung gaano kalaki ang napatawad sa mga utang na iyon, at ang kanilang tapat na kahandaang sumunod kay Jesus ay maaaring humantong sa kanila sa bagong buhay.
Isang praktikal na aplikasyon
Sa espirituwal na mundo kung saan lahat tayo ay nanggagaling pagkatapos ng kamatayan, ang bawat iniisip at damdamin ay ginawang malinaw. Hindi na posible na itago ang malupit na paghatol habang nagpapanggap na palakaibigan. Kaya, magandang ideya na bantayang mabuti ang mga kaisipan at damdaming ating naaaliw, tumatangging tanggapin ang mga espirituwal na paghatol ng iba, habang tinatanggap ang mga kaisipang iyon na nakikita ang pinakamahusay sa iba. Ito ay mabuting gawain hindi lamang sa mundong ito, kundi pati na rin sa mundong papasukin natin nang walang hanggan. 14
Mga talababa:
1. Misteryo ng Langit 1594[3-4]: “Ang pag-ibig sa sarili ay nasa loob nito ang pagkapoot laban sa lahat ng hindi nagpapasakop dito bilang mga alipin; at dahil may poot, mayroon ding paghihiganti, kalupitan, panlilinlang, at marami pang masasamang bagay. Ngunit ang pag-ibig sa isa't isa, na tanging makalangit, ay binubuo hindi lamang sa pagsasabi kundi pati na rin sa pagkilala at paniniwala, na tayo ay lubos na hindi karapat-dapat, hamak, at marumi, at na ang Panginoon mula sa Kanyang walang katapusang awa ay patuloy na inaalis at pinipigilan tayo mula sa impiyerno, patungo sa na patuloy naming pinagsisikapan, hindi mahaba, upang pasiglahin ang aming mga sarili. Ang pagkilala at paniniwalang ito ay hindi para sa kapakanan ng pagpapasakop, ngunit sa halip dahil ito ay totoo, at ito ay isang proteksyon laban sa pagtataas ng sarili... Sapagkat ang pagtataas sa sarili ay parang ang dumi ay tatawagin ang sarili nitong purong ginto, o ang isang langaw ng dumi ay dapat sabihin na ito ay isang ibon ng paraiso. Samakatuwid, hangga't kinikilala at pinaniniwalaan ng mga tao ang kanilang mga sarili na sila ay talagang sila, sila ay lumalayo sa pag-ibig sa sarili at sa mga pagnanasa nito, at kinasusuklaman [ang aspetong ito ng] kanilang sarili. At habang ginagawa nila ito, natatanggap nila ang makalangit na pag-ibig mula sa Panginoon, iyon ay, pag-ibig sa isa't isa, na binubuo ng pagnanais na paglingkuran ang lahat."
2. Totoong Relihiyong Kristiyano 676: “Maraming tao sa mga anak ni Israel noong nakaraan … na naniwala na sila—higit sa lahat—ay ‘ang piniling mga tao’ dahil sila ay tinuli. Gayundin, marami sa mga Kristiyano ang naniniwalang sila ang ‘mga taong pinili’ dahil sila ay nabautismuhan. Gayunpaman, ang parehong mga ritwal na ito, ang pagtutuli at pagbibinyag, ay inilaan lamang bilang isang tanda at isang paalala upang maging dalisay mula sa mga kasamaan. Ang paglilinis na ito mula sa mga kasamaan ang tunay na nagpapangyari sa mga tao na ‘pinili.’” Tingnan din Misteryo ng Langit 8873: “Ang buhay mula sa Panginoon ay dumadaloy lamang sa isang mapagpakumbaba at mapagpakumbaba na puso."
3. Misteryo ng Langit 5164[2]: “Itinuturing na may kaugnayan sa Panginoon ang lahat ay pare-parehong lingkod, anuman ang antas ng lipunan na kinabibilangan nila. Sa katunayan, sa kaharian ng Panginoon, samakatuwid nga, sa langit, yaong mga nasa kaloob-looban sa kahariang iyon ay pangunahing mga lingkod sapagkat ang kanilang pagsunod ang pinakadakila sa lahat.”
4. Ipinaliwanag ang Apocalypse 316[8]: “Sa Salita, ang pariralang "aking lingkod" ay hindi nangangahulugang isang lingkod sa karaniwang kahulugan, ngunit anuman ang nagsisilbi. Sinasabi rin ito tungkol sa katotohanan [ito ay tinatawag na “isang lingkod”] dahil ang katotohanan ay nagsisilbing mabuti para magamit.”
5. Misteryo ng Langit 8364[2]: “Ang dahilan kung bakit ang ibig sabihin ng 'sakit' ay kasamaan ay na sa panloob na kahulugan ang mga uri ng mga bagay na umaatake sa espirituwal na buhay ay sinadya. Ang mga sakit na umaatake dito ay mga kasamaan, at ang mga ito ay tinatawag na masasamang pagnanasa at pagnanasa; at ang mga bahagi ng espirituwal na buhay ay pananampalataya at pag-ibig sa kapwa. Ang buhay ng isang tao ay sinasabing 'may sakit' kapag ang kasinungalingan ay umiiral sa halip na ang katotohanan ng pananampalataya at kapag ang kasamaan ay umiiral sa halip na ang kabutihan ng pag-ibig sa kapwa, dahil sila ay humantong sa kamatayan ng buhay na iyon. Ito ay tinatawag na espirituwal na kamatayan at ito ay kapahamakan, kung paanong ang mga sakit ay humahantong sa kamatayan ng natural na buhay ng isa.”
6. Misteryo ng Langit 9198: “Sa Salita ang ibig sabihin ng 'isang balo' ay yaong mga may kabutihan na walang katotohanan, ngunit may pagnanais pa rin sa katotohanan.... Ang dahilan kung bakit ang 'isang balo' ay may ganitong kahulugan ay ang 'isang lalaki' ay nangangahulugan ng katotohanan at ang kanyang 'asawa' ay nangangahulugan ng mabuti, kaya't kapag ang asawa ng isang lalaki ay naging balo, ito ay nagpapahiwatig ng mabuti na walang katotohanan. Ngunit sa higit pang panloob na kahulugan … ang Panginoon sa bisa ng Kanyang Banal na Kabutihan ay tinatawag na 'Asawa' at 'Nobyo,' habang ang Kanyang kaharian at simbahan dahil sa pagtanggap nito sa Banal na Katotohanan na nagmumula sa Panginoon ay tinatawag na 'asawa' at 'nobya.'”
7. Misteryo ng Langit 2383: “Ayon sa diwa ng liham, sa pamamagitan ng ‘bulag,’ ang ‘pilay,’ ang ‘ketongin,’ ang ‘bingi,’ ang ‘patay,’ ang ‘dukha,’ ito lamang ang ibig sabihin; dahil sa totoo lang, ang bulag ay nakatanggap ng paningin, ang bingi na pandinig, ang kalusugan ng mga ketongin, ang patay na buhay…. Ngunit sa panloob na diwa ito ay sinasabing tumutukoy sa mga Gentil na kung saan sila ay ipinahayag na sila ay ‘bulag,’ ‘bingi,’ ‘pilay,’ at ‘pipi’ na tinatawag sa gayon tungkol sa doktrina at sa buhay.” Tingnan din ang Arcana Coelestia 9209:4: “Sa talatang ito ay inilalarawan ng 'mga bulag' ang mga walang kaalaman sa katotohanan, 'ang pilay' ang mga pinamamahalaan ng mabuti, ngunit hindi tunay na kabutihan dahil wala silang kaalaman sa katotohanan, 'mga ketongin. ' yaong mga marumi, at mayroon pa ring pagnanais na malinis; at ‘ang mga bingi’ yaong walang anumang paniniwala sa katotohanan dahil wala silang pang-unawa tungkol dito.”
8. Mga Himala at Palatandaan 10: “Kapag walang panloob na makakagapos sa mga tao, ibig sabihin, kapag walang panloob, ang panlabas ay itinatapon paroo't parito tulad ng isang tambo na inalog ng mabagyong hangin.” Tingnan din Tingnan din Misteryo ng Langit 9372[3]: “Ang literal na kahulugan ng Salita ay inihahambing sa isang 'tambo na inalog ng hangin' kapag ito ay ipinaliwanag ayon sa kasiyahan ng isang tao, dahil ang isang 'tambo' ay nagpapahiwatig ng katotohanan sa pinakamababa o pinaka panlabas na antas nito, na kung ano ang Salita sa titik. .”
9. Ipinaliwanag ang Apokalipsis 619[16]: “Si Juan Bautista ay kumakatawan sa mga panlabas na aspeto ng Salita, na natural. Nakasuot siya ng balahibo ng kamelyo at isang sinturong balat sa kanyang baywang. Ang 'buhok ng kamelyo' ay nagpapahiwatig ng panlabas na mga aspeto ng likas na tao, tulad ng mga panlabas na bagay ng Salita, at 'ang katad na pamigkis sa mga baywang,' ay nangangahulugan ng panlabas na pagkakatali at koneksyon ng mga ito sa panloob na mga bagay ng Salita, na ay espirituwal.”
10. Misteryo ng Langit 9372[4]: “Ang Salita sa pinakamababang antas o sa liham ay mukhang magaspang at mapurol sa paningin ng tao, ngunit sa panloob na kahulugan ito ay malambot at nagniningning. Ang ibig sabihin nito ay ang mga salitang hindi nila nakita ang ‘isang taong nakadamit ng malambot na kasuotan. Masdan, ang mga nagsusuot ng malambot na kasuotan ay nasa mga bahay ng mga hari.’ Ang katotohanan na ang mga bagay na ito ay tinutukoy ng mga salitang ito ay maliwanag mula sa kahulugan ng 'mga kasuotan' o mga damit bilang mga katotohanan, bilang resulta kung saan ang mga anghel ay lumilitaw na nakadamit ng malambot at malambot na damit. nagniningning, alinsunod sa mga katotohanang nagmumula sa kabutihan na namamalagi sa kanila.”
11. Misteryo ng Langit 9372[6]: “Na sa panloob na kahulugan, o tulad ng nasa langit, ang Salita ay nasa isang antas na mas mataas sa Salita sa panlabas na kahulugan, o tulad nito sa mundo, at tulad ng itinuro ni Juan Bautista, ay ipinapahiwatig ng, ' Siya na mas mababa sa kaharian ng langit ay mas dakila kaysa sa kanya' sapagkat gaya ng napag-alaman sa langit, ang Salita ay may karunungan na napakadakila anupat ito ay higit na nakahihigit sa pagkaunawa ng tao.”
12. Ang Puting Kabayo 13: “Sa kahulugan ng titik ng Salita ay mayroong Banal na kabanalan sa bawat isa at lahat ng bagay na naroroon, maging sa bawat solong tuldok.” Tingnan din Misteryo ng Langit 6239: “Sa espirituwal na kahulugan, walang ibang 'henerasyon' ang maaaring ibig sabihin maliban sa mga nauugnay sa pagbabagong-buhay.... Sa katulad na paraan, ang mga terminong ‘mga panganganak,’ ‘pagsilang ng anak,’ at ‘mga paglilihi’ sa Salita ay nangangahulugan ng mga pagsilang, panganganak, at mga konsepto ng pananampalataya at pag-ibig sa kapwa.”
13. Tunay na Pag-ibig 523: “Sabi ng Panginoon, ‘Huwag kang humatol, upang hindi ka mahatulan.’ (Mateo 7:1) Hindi ito nangangahulugan ng paghusga sa moral at sibil na buhay ng isang tao sa mundo, ngunit ang paghatol sa espirituwal at makalangit na buhay ng isang tao. Sino ang hindi makakakita na kung ang mga tao ay hindi pinahintulutan na hatulan ang moral na buhay ng mga naninirahan sa kanila sa mundo, ang lipunan ay babagsak? Ano ang mangyayari sa lipunan kung walang mga pampublikong korte ng batas, at kung walang sinuman ang pinahihintulutan na magkaroon ng kanyang paghatol sa iba? Ngunit upang hatulan kung ano ang panloob na pag-iisip o kaluluwa sa loob, kung ano ang espirituwal na kalagayan ng isang tao at kung ano ang kapalaran ng isang tao pagkatapos ng kamatayan—sa isang ito ay hindi pinahihintulutang humatol, sapagkat ito ay alam lamang ng Panginoon."
14. Tunay na Pag-ibig 523: “Ang kaloob-looban ng isip, na nakatago sa mundo, ay nahahayag pagkatapos ng kamatayan.” Tingnan din Misteryo ng Langit 7454[3]: “Walang anumang nakatago sa kung ano ang naisip, sinabi, at ginawa ng isang tao sa mundo. Lahat ay bukas para mapanood... Samakatuwid, huwag maniwala na ang mga bagay na iniisip ng isang tao sa lihim at ginagawa sa lihim, ay nakatago, sapagkat ang mga ito ay malinaw na ipinakita sa langit gaya ng mga lumilitaw sa liwanag ng katanghalian, ayon sa mga salita ng Panginoon sa Lucas: 'Mayroong walang natatakpan na hindi mahahayag; o nakatago na hindi malalaman.’” (Lucas 12:2)
