415. XLIII. PAFUNDËSIA E PARAJSËS.
Pafundësia në Parajsë të Zotit është e dukshme nga shumë gjëra që janë thënë dhe treguar në kapitujt e mësipërm, veçanërisht nga kjo, se Parajsa është nga raca njerëzore (311-317), të dyja nga të lindurit brenda kishës dhe nga ata që kanë lindur prej saj (318-328); kështu që përbëhet nga të gjithë që nga fillimi i kësaj toke që kanë jetuar një jetë të mirë. Sa shumë e madhe njerëzish ka në gjithë këtë botë, mund të konkludojë kushdo që di ndonjë gjë rreth ndarjeve, rajoneve dhe mbrretërive të tokës. Kushdo që hyn në një llogaritje do të zbulojë se disa mijëra njerëz vdesin çdo ditë, domethënë disa mijëra miliona çdo vit; dhe kjo nga kohët më të hershme, që nga ajo kohë kanë kaluar disa mijëra vjet. Të gjitha këto pas vdekjes kanë shkuar në botën tjetër, që quhet bota shpirtërore, dhe vazhdimisht shkojnë në të. Por sa prej tyre janë bërë ose po bëhen engjëj të Parajsat nuk mund të thuhet. Kjo më është thënë, se në kohët e lashta numri ishte shumë i madh, sepse njerëzit atëherë mendonin më shumë për brendësinë dhe shpirtëroren, dhe nga një mendim i tillë ishin në dashuri Parajse; por në epokat në vijim jo aq shumë, sepse me kalimin e kohës njeriu u bë më i jashtëm dhe filloi të mendojë më natyrshëm dhe nga një mendim i tillë të jetë në dashuri tokësore. E gjithë kjo tregon se sa i madh është Parajsa vetëm nga banorët e kësaj toke.
