7. Më lejohej të pyesja disa priftërinj anglezë që pohonin dhe predikonin vetëm besimin – gjë që bëra në botën shpirtërore – dhe i pyeta, kur e lexuan atë lutje në kishat e tyre, një lutje që nuk përmend besimin, nëse ata besuan në atë që thotë, si p.sh. që nëse njerëzit bëjnë keq dhe nuk pendohen, djalli do të hyjë në ta ashtu si hyri te Juda dhe do t'ua shkatërrojë trupin dhe shpirtin e tyre.
Ata thanë se në gjendjen në të cilën ishin kur lexuan lutjen, ata nuk dinin dhe nuk mendonin gjë tjetër veçse se ajo ishte zemra e fesë. Por kur ata kompozonin dhe lustruan fjalimet apo predikimet e tyre, ata mendonin ndryshe, sepse ata mendonin se besimi ishte mjeti i vetëm i shpëtimit dhe mirësia e jetës si një ndihmë morale për të mirën publike.
Megjithatë, ata ishin megjithatë të bindur se edhe ata zotëronin perceptimin e përbashkët se dikush që jeton drejt është i shpëtuar dhe se dikush që nuk jeton siç duhet dënohet dhe se ata e kishin këtë perceptim sa herë që nuk ishin të kapur për interesat e tyre personale.
