Het verkennen van de betekenis van Marcus 5

Hoofdstuk Vijf

Wij zijn het Legioen

---

1. En zij kwamen aan de andere kant van de zee, in het land der Gadarenen.

2. En toen Hij uit het schip gekomen was, ontmoette Hem terstond uit het graf een man met een onreine geest,

3. Die zijn woning had in het graf, en niemand kon hem binden met ketenen,

4. Omdat hij vaak gebonden was geweest met boeien en kettingen, en de boeien door hem uit elkaar waren getrokken en de boeien waren gebroken; en niemand had [de] kracht om hem te temmen.

5. En voortdurend, dag en nacht, was hij in de bergen en in de graven, huilend en zichzelf snijdend met stenen.

6. Maar toen hij Jezus van verre zag, rende hij weg en aanbad Hem.

7. En hij riep met grote stem en zei: "Wat is er met mij en met U, Jezus, Zoon van God, de Allerhoogste? Ik bezweer U bij God, kwel mij niet."

8. Want Hij zeide tot hem: "Kom uit, onreine geest, uit de man."

9. En Hij vroeg hem: "Wat is uw naam?" En hij antwoordde: "Mijn naam is Legioen, want wij zijn met velen."

10. En hij smeekte Hem veel dat Hij hen niet buiten het land zou sturen.

11. En er was daar in de richting van de bergen een grote kudde varkens aan het eten.

12. En alle demonen smeekten Hem, zeggende: "Stuur ons in de zwijnen, opdat wij in hen kunnen komen."

13. En terstond liet Jezus hen toe; en nadat zij waren uitgegaan, gingen de onreine geesten in de varkens. En de kudde stormde van een klip de zee in; en het waren er ongeveer tweeduizend; en zij werden in de zee verstikt.

---

Nadat de storm tot bedaren is gebracht, steken Jezus en Zijn discipelen over naar de andere kant van het Meer van Galilea, naar het land van de Gadarenen. Zodra Jezus uit de boot stapt, komt een wilde, door demonen bezeten man Hem tegemoet. Er staat geschreven: "Hij woonde tussen de graven en niemand kon hem in bedwang houden, zelfs niet met boeien en kettingen" (Marcus 5:4). Gekweld door onreine geesten bracht de demonische Gadarene zijn nachten en dagen door met rondzwerven tussen de heuvels en graven, luid schreeuwend en zichzelf snijdend met stenen (Marcus 5:5) ¹

Tot nu toe is dit de meest grafische beschrijving van de intensiteit van de pijn van hen die door onreine geesten bezeten waren. "Bezeten" lijkt het juiste woord te zijn, want niemand op aarde kon hem beheersen, noch kon hij zichzelf beheersen. Er staat geschreven: "Niemand had de kracht om hem te onderwerpen" (Marcus 5:5). Dit geeft een beeld van de aard van de bezetenheid ten tijde van Jezus' komst naar de aarde. De hellen waren zo ver toegenomen dat zij de mensen volledig overweldigden en de mensen zodanig overheersten dat de persoon nauwelijks nog een leven had dat men het zijne zou kunnen noemen. In de ogen van de hel waren mensen als niets. Het was een tijd waarin boze geesten volledig bezit namen van iemands gedachten en lichamelijke handelingen. ²

Hoewel het soort krankzinnigheid dat de Gadarene-man vertoonde tegenwoordig minder voorkomt, zijn er momenten waarop het lijkt alsof een grotere kracht dan wijzelf bezit wil nemen van onze gedachten en zelfs onze handelingen. Mensen spreken over "onbedwingbare woede" of "overmeesterd door lust" of "verlamd door angst". Het kan voelen alsof deze krachten een eigen leven leiden dat niet kan worden weerstaan. Deze gevoelens worden soms weergegeven door de uitspraak "de duivel dwong me ertoe".

Hier zit een kern van waarheid in, tenminste in het geval van de Gadarene man. Toen hij Jezus een eind verderop zag, rende hij naar Hem toe, boog zich voor Hem neer en schreeuwde: "Jezus, Zoon van de Allerhoogste God, ik smeek U bij God dat U mij niet martelt" (Marcus 5:6-7). Hij zei dit tegen Jezus omdat Jezus al had gezegd: "Kom uit deze man, jij onreine geest" (Marcus 5:8). Het lijkt duidelijk dat de Gadarene man niet voor zichzelf spreekt, maar dat de onreine geest via hem spreekt. Daarom vreest de onreine geest dat Jezus hem zal martelen. Niet dat Jezus iemand zou martelen, maar vanuit het standpunt van een boze geest is het een marteling om in de buurt te komen van de goedheid en waarheid die Jezus belichaamde. ³

Op dit punt probeert Jezus de identiteit van de man te herstellen. "Wat is uw naam?" vraagt Jezus. Maar de man is zo volledig geïdentificeerd met de boze geesten die zijn geest en lichaam bezitten, dat hij alleen maar kan zeggen: "Mijn naam is Legioen, want wij zijn met velen" (Marcus 5:9-10). Opgemerkt zij, dat hij naar zichzelf verwijst met "wij" en niet met "ik". Hij is zo door de boze geesten overvallen, dat het de geesten zijn, die door hem spreken, die zeggen: "Wij zijn legioen", wat de naam was van een Romeins regiment van zesduizend man. Het betekent heel eenvoudig, dat de Gadarene bezeten was door vele, vele onreine geesten - een heel legioen - en dat hij dringend hulp nodig had. Nog steeds sprekend via de Gadarener, smeken de onreine geesten Jezus hen niet het land uit te sturen. In plaats daarvan zeggen zij: "Stuur ons naar de varkens" (Marcus 5:11-12).

Jezus willigt hun verzoek in en stuurt de onreine geesten in de varkens, zoals zij hadden geëist, maar er is een verrassend resultaat. Tot dat moment graasden ongeveer tweeduizend varkens comfortabel bij de bergen. Maar toen de onreine geesten bij hen binnendrongen, stormden de varkens een steile oever af en stortten in zee, waar zij verdronken (Marcus 5:11-13). Toen degenen die de varkens verzorgden dit zagen, renden zij weg om te vertellen wat er in de stad was gebeurd, en toen zij met de stedelingen terugkeerden, zagen zij de Gadarene man "die door een legioen demonen was bezeten, daar in zijn volle verstand zitten" (Marcus 5:14-15).

Dit alles is een symbolische manier om de aard van de boze geesten te beschrijven, vooral hun liefde voor het overheersen van mensen, hun angst voor Jezus en hun gevoel "thuis" te zijn bij varkens die zich graag in de mest wentelen, het smerigste wat dieren doen. Maar op een meer innerlijk niveau staat de verwijdering van de zwijnen van de Gadarene man voor de verwijdering van onreine verlangens en smerige gedachten van de mens; in dit geval was het niet slechts één onreine begeerte, of een paar smerige gedachten, maar een heel legioen daarvan. Als gevolg daarvan werd de Gadarene man hersteld in zijn "goede verstand". ⁴

Omdat het uitstoten van de zwijnen in een oogwenk gebeurt, zou men kunnen concluderen dat mensen op dezelfde manier onmiddellijk worden verlost van onreine verlangens en vuile gedachten. Maar men moet bedenken dat dit verhaal wordt gegeven als een gelijkenis die een meer innerlijke waarheid bevat. Het verhaal vertegenwoordigt de kracht van de goddelijke waarheid. In de vorige episode oefende Jezus zijn kalmerende macht uit over de wind en de golven door de woorden "Vrede, wees stil" uit te spreken. Dit was een machtsvertoon over de natuurkrachten. In de volgende aflevering zegt Jezus: "Kom uit deze man, onreine geest" en Hij is in staat een legioen geesten in tweeduizend varkens te werpen. Deze keer laat Jezus zien dat Zijn woorden niet alleen de woedende zee bevelen, maar ook macht hebben over de woedende krachten van het kwaad.

Daarom is het, als wij serieus innerlijk geestelijk werk willen doen, absoluut noodzakelijk het Woord van God als zo heilig te beschouwen dat het het kwaad kan verdrijven, niet ineens, maar gestaag. Het kan het zo ver van ons verdrijven dat het is alsof het niet alleen in een kudde zwijnen ging, maar ook over de klif en in de zee werd gedragen, waar het verdronk. Dit is een beeld van wat er in ons kan gebeuren als we de kracht van de goddelijke waarheid aanboren. ⁵

Go Tell Your Friends

---

14. En zij, die de varkens voerden, vluchtten, en maakten het bekend in de stad en op het veld.

15. En zij kwamen tot Jezus, en zij zagen Hem, die door demonen bezeten was en het legioen had, zitten, en in een gewaad, en gezond; en zij waren bevreesd.

16. En zij die zagen, vertelden hun, hoe het hem verging, die door demonen bezeten was, en over het zwijn.

17. En zij begonnen Hem te smeken weg te gaan uit hun grenzen.

18. En toen Hij in het schip stapte, smeekte hij die door demonen was bezeten, dat hij bij Hem mocht zijn.

19. Maar Jezus liet hem niet toe, maar zei tot hem: "Ga naar uw huis, naar de uwe, en maak hun bekend hoeveel de Heer voor u gedaan heeft en zich over u ontfermd heeft."

20. En hij ging weg, en begon in Decapolis te prediken hoeveel Jezus voor hem had gedaan; en allen verwonderden zich.

---

Zoals gezegd in de vorige aflevering, toen de stedelingen hoorden over de uitdrijving van de onreine geesten, haastten zij zich naar de plek om zelf te kijken. En inderdaad, de Gadarene man was weer helemaal bij zijn verstand, maar het zwijn was gek geworden. In een zelfmoordwoede stormden ze over de klif de zee in, waar ze verdronken. Dit was geen goed nieuws voor de eigenaren van de varkens, die een groot financieel verlies leden, dus smeekten zij Jezus om de streek te verlaten. Op een meer innerlijk niveau zijn wij soms meer geïnteresseerd in het financiële wel en wee van het dagelijks leven dan in de wonderen van geestelijke groei. Wanneer Jezus dichterbij komt om zijn macht te tonen om onreine geesten uit te drijven, betekent dat soms het verlies van lagere genoegens, voorgesteld door de varkens. Omdat we niet klaar zijn voor dit soort bekering, vragen we Hem te vertrekken, zoals de varkenshouders deden.

De Gadarene, die weer bij zinnen is, reageert echter heel anders. Terwijl Jezus terug in de boot stapt, smeekt de Gadarene man Jezus om hem in de boot te laten stappen. Hij wil met Jezus meereizen. Maar Jezus antwoordt: "Ga naar huis, naar je vrienden, en vertel ze wat voor geweldige dingen de Heer voor je heeft gedaan, en hoe Hij medelijden met je heeft gehad" (Marcus 5:19).

Tot dit punt in het evangelie volgens Marcus is Jezus vaak geheimzinnig geweest over veel van zijn genezingen. Hij zei bijvoorbeeld tegen de onreine geesten "stil te zijn" (Marcus 1:25), Hij "liet de demonen niet spreken" (Marcus 1:34), Hij zei tegen de melaatse "tegen niemand iets te zeggen" (Marcus 1:44), en Hij gebood onreine geesten streng dat "zij Hem niet bekend mochten maken" (Marcus 3:12). Soms, zoals bij de genezing van de verlamde (Marcus 2:9) en de man met de verdorde hand (Marcus 3:15), Jezus zegt niets over de vraag of mensen hun mond moeten houden of het nieuws moeten verspreiden. Maar in dit geval, wanneer duizenden onreine geesten zijn uitgedreven uit de door demonen geteisterde Gadarene man, is Jezus heel duidelijk over wat er moet gebeuren: "Ga naar huis naar je vrienden," zegt Jezus, "en vertel het hun."

Met andere woorden, deze gereinigde man, van wie Jezus duizenden demonen heeft uitgedreven, krijgt de opdracht het evangelie te verkondigen. Zijn specifieke opdracht zal de vorm aannemen van deze woorden: "Ga naar huis naar je vrienden en vertel ze wat voor geweldige dingen de Heer voor je heeft gedaan en hoe Hij medelijden met je heeft gehad."

Laten we in het licht van deze woorden nagaan hoe de gereinigde man wordt voorbereid om het goede nieuws te verkondigen. Ten eerste zegt Jezus: "Ga naar huis naar je vrienden." Het Griekse woord dat in deze passage vertaald is met "thuis" is οἶκόν (oikon), wat "een woonplaats" betekent. En het Griekse woord dat in deze passage wordt vertaald als "vrienden" is σούς (sous), een persoonlijk bezittelijk voornaamwoord dat "van jou" betekent. Letterlijk zegt Jezus tegen hem: "Ga naar je eigen woonplaats" of, anders gezegd: "Neem deze ervaring mee naar je eigen woonplaats. Houd het in gedachten. Blijf erbij stilstaan. Herinner je wat er met je gebeurd is. Laat het diep op je inwerken." Dit is natuurlijk altijd het eerste en belangrijkste wat we moeten doen wanneer we een wonderbaarlijke verandering in onze manier van leven ervaren. Laat het gewoon bezinken.

Vervolgens komt de realiteit dat dit het werk van de Heer is. Zoals in de Hebreeuwse geschriften staat: "Dit is het werk van de Heer. Het is wonderbaarlijk in onze ogen." (Psalm 118:23). “Vertel hun wat voor groots de Heer voor jullie heeft gedaan," zegt Jezus, "en hoe Hij medelijden met jullie heeft gehad." Jezus zegt niet: "Vertel hen wat voor groots ik voor je gedaan heb", maar: "Vertel hen wat voor groots de Heer voor je gedaan heeft en hoe Hij medelijden met je heeft gehad." Met andere woorden, Jezus schrijft de wonderbaarlijke genezing toe aan Degene van wie alle macht komt. Het is voldoende om te geloven dat deze kracht door Jezus werkt en niet rechtstreeks van Hem komt.

Jezus had zeker grote dingen gedaan voor de Gadarene man. Toen Jezus hem voor het eerst ontmoette, was de Gadarene man bezeten door een menigte demonen die hem ertoe dreven tussen de graven te leven, zich met stenen te snijden en schreeuwend rond te dwalen. Omdat hij zo totaal beheerst werd door demonische krachten, kon niemand hem beheersen, noch kon hij zichzelf beheersen. Er was een groot bevrijdingswonder nodig om hem weer bij zinnen te brengen. De Heer had inderdaad grote dingen voor hem gedaan.

Aan het einde van deze episode moet worden opgemerkt dat Jezus niet toestaat dat de Gadarene man bij Hem in de boot stapt. In de taal van de heilige Schrift komen boten en schepen overeen met het deel van de geest dat leerstellig inzicht bevat of draagt. Zoals de ark van Noach en zijn gezin veilig door de vloed voerde, zo voert een goed gebouwd geloofssysteem ons door de stormen van het leven. Maar als er gaten in onze boot zitten, zullen we zeker zinken. Daarom is het van vitaal belang dat de Heer en de waarheden van het Woord deel uitmaken van ons geloofssysteem, dat wil zeggen ons leerstellig fundament. Het moet een sterk, zeevarend schip zijn dat lekvrij is en stormen kan weerstaan terwijl het ons door de stromingen van het leven voert. ⁶

Wanneer Jezus dus niet toestaat dat de Gadarene man met Hem "in de boot" stapt, betekent dit dat dit niet de tijd is voor leer; het is de tijd voor getuigenis. Dit geldt ook voor ieder van ons. Wanneer wij een grote bevrijding ervaren van het kwaad en de valsheid die ons gevangen heeft gehouden, is het geen tijd voor leer. Het is tijd om het wonder hoe de Heer ons heeft verlost te laten bezinken, erbij stil te staan, en dan naar huis te gaan en onze vrienden te vertellen wat voor geweldige dingen de Heer voor ons heeft gedaan en hoe Hij medelijden met ons heeft gehad. Het is tijd om het goede nieuws van het evangelie te delen. Er zal natuurlijk tijd zijn om ons begrip van de leer verder te ontwikkelen. Maar niet nu. Dit is de tijd om deze ervaring diep in ons op te nemen, na te denken over de grootheid en het mededogen van de Heer, en vervolgens ons verhaal met anderen te delen.

Blijkbaar begrijpt de Gadarene man het. In de slotwoorden van de episode lezen we dat hij "in Decapolis begon te verkondigen wat Jezus voor hem had gedaan" (Marcus 5:20).

Jezus had hem gezegd naar huis te gaan en zijn vrienden te vertellen wat voor geweldige dingen de Heer voor hem had gedaan. Maar de Gadarener ging naar huis en vertelde zijn vrienden wat voor geweldige dingen Jezus voor hem had gedaan. Blijkbaar is er in de geest van de Gadarene geen verschil; de Heer is Jezus, en Jezus is Heer.

"En het hele volk verwonderde zich" (Marcus 5:20).

Healing Jairus' Daughter

---

21. En toen Jezus weer per schip was overgestoken naar de overkant, verzamelde zich een menigte van velen tot Hem; en Hij was bij de zee.

22. En zie, daar komt een van de hoofden van de synagoge, Jairus genaamd; en Hem gezien hebbende, valt hij aan Zijn voeten,

23. En smeekte Hem zeer, zeggende: "Mijn dochtertje ligt op de rand van de dood; kom, leg Uw handen op haar, opdat zij zal worden gered, en zij zal leven."

24. En Hij vertrok met hem; en een menigte van velen volgde Hem en verdrong Hem.

25. En een zekere vrouw, die twaalf jaar bloed had,

26. En zij had veel te lijden gehad van vele geneesheren, en zij had al wat zij had uitgegeven, en het baatte haar niets, maar het werd erger,

27. Toen zij van Jezus had gehoord, kwam zij in de menigte achter, en raakte zijn kleed aan.

28. Want zij zei: [Als] ik slechts Zijn kleed mag aanraken, zal ik worden gered.

29. En terstond werd de fontein van haar bloed opgedroogd, en zij wist in haar lichaam dat zij van de gesel was genezen.

30. En terstond zei Jezus, wetende dat er kracht van Hem uitging, zich omkerend in de menigte: "Wie heeft Mijn klederen aangeraakt?"

31. En Zijn discipelen zeiden tot Hem: "Gij ziet de menigte op U afkomen en Gij zegt: 'Wie heeft Mij aangeraakt?'".

32. En Hij keek rond om haar te zien die dit had gedaan.

33. Maar de vrouw, vrezende en bevende, wetende wat haar was aangedaan, kwam en viel voor Hem en vertelde Hem de gehele waarheid.

34. Maar Hij zeide tot haar: "Dochter, uw geloof heeft u gered; ga heen in vrede en wordt heel van uw gesel."

35. Terwijl Hij nog sprak, kwamen sommigen van het hoofd van de synagoge, zeggende: "Uw dochter is dood; waarom valt gij de Leraar nog lastig?"

36. Maar Jezus, die het gesproken woord gehoord heeft, zegt terstond tot de overste van de synagoge: "Wees niet bevreesd, maar geloof."

37. En Hij liet niemand met Hem volgen, behalve Petrus en Jacobus en Johannes, de broer van Jacobus.

38. En Hij komt aan het huis van de overste van de synagoge, en ziet het tumult, die wenen en veel schreeuwen.

39. En binnenkomende zegt Hij tot hen: "Waarom maakt gij oproer en weent gij? Het kleine kind is niet dood, maar slaapt."

40. En zij lachten Hem uit; maar Hij, hen allen uitdrijvend, neemt de vader van het kleine kind en de moeder en degenen die met Hem zijn, mee en gaat naar binnen waar het kleine kind is neergelegd.

41. En terwijl Hij de hand van het kleine kind vastgreep, zei Hij tot haar: "Talitha, cumi," hetgeen is, vertaald: "jonkvrouw, Ik zeg u: sta op."

42. En terstond stond de jonkvrouw op en liep, want zij was twaalf jaar; en zij stonden met grote verbazing.

43. En Hij belastte hen veel opdat niemand dit zou weten; en Hij zei dat haar iets te eten moest worden gegeven.

---

Na de genezing van de Gadarene man stapt Jezus weer in de boot en keert terug naar de kant waar Hij de menigte heeft achtergelaten. Daar wordt Hij opgewacht door een van de heersers van de synagoge, een man genaamd Jaïrus. Hij snelt naar Jezus toe en roept: "Mijn dochtertje is op sterven na dood. Kom en leg Uw handen op haar, opdat zij genezen wordt en zij zal leven" (Marcus 5:23).

Als religieus leider vertegenwoordigt Jaïrus dat deel van onszelf dat zich niet volledig heeft afgesloten voor het idee dat Jezus goddelijk zou kunnen zijn, de Zoon van God, of zelfs God zelf in menselijke gedaante. Op zijn minst is er een erkenning dat er iets bijzonders is aan Jezus, want Hij is anders dan alle andere mensen en bezit buitengewone kracht. Dit is wat Jaïrus helpt om uit te stijgen boven de religieus correcte opvatting van die tijd, dat Jezus een bedrieger was, of een gestoorde kerel, of zelfs in heulen met de duivel. ⁷

Maar de dochter van Jaïrus is stervende. Hij is een wanhopig man die nergens heen kan, behalve naar Jezus. En dus roept hij op een manier die getuigt van zijn volledig vertrouwen in Jezus' genezende kracht. "Mijn dochtertje is op sterven na dood," zegt hij. "Kom, leg je handen op haar, zodat ze beter wordt en leeft." Jaïrus is ervan overtuigd dat Jezus over wonderbaarlijke krachten beschikt. In tegenstelling tot de andere religieuze leiders heeft hij geloof. Daarom gelooft hij dat zijn dochtertje genezen kan worden als Jezus komt en zijn handen op zijn dochter legt.

Het sterven van het dochtertje van Jaïrus staat voor de manier waarop ieder van ons soms de bijna-dood ervaart van iets waar we van houden en wat we koesteren. Net als Jaïrus benaderen wij Jezus in het vertrouwen dat Hij datgene in ons kan genezen wat op sterven ligt. Het kan een liefdesrelatie zijn die koud is geworden; het kan een baan zijn waar we ooit van hielden maar waarvoor we geen passie meer hebben; het kan een liefde voor God zijn die afneemt en op het punt van sterven lijkt te staan. Geestelijk gezien zijn dit voorbeelden van een genegenheid in ons (een geestelijke "dochter") die stervende is. Alles wat we nodig hebben, alles wat we vragen is dat Jezus dichtbij komt, ons huis (onze geest) binnenkomt, en zijn handen legt op (kracht geeft aan) dat wat een "stervende dochter" in ons vertegenwoordigt. 8

De vrouw met de bloedstroom

Jezus stemt ermee in de genezing uit te voeren, maar op weg naar het huis van Jaïrus volgt een grote menigte mensen Hem, die zich van alle kanten opdringt. Een van de mensen in de menigte is een vrouw die al twaalf jaar aanhoudend bloedverlies lijdt. Hoewel ze bij talrijke artsen is geweest, is ze niet beter geworden. Haar toestand is zelfs verslechterd. Net als Jaïrus is ook zij wanhopig. Als ik Zijn mantel maar aanraak, denkt ze, zal ik genezen. Zodra zij dit doet, "houdt de bloeduitstorting op en is zij onmiddellijk genezen" (Marcus 5:29).

Wanneer Jezus merkt dat er "kracht van Hem uitging", zoekt Hij de persoon die de genezing ontving en vraagt: "Wie heeft Mijn mantel aangeraakt?" (Marcus 5:30). Hoewel de menigte groot is, en velen zich tegen Hem aangedrukt moeten hebben, komt slechts één persoon naar voren om toe te geven dat zij degene is die Zijn kleding heeft aangeraakt. Zoals staat geschreven: "De vrouw kwam naar Hem toe, bevend van angst, en vertelde Hem de hele waarheid" (Marcus 5:33). En Jezus zei tegen haar: "Dochter, uw geloof heeft u gezond gemaakt" (Marcus 5:34).

Het is een prachtig moment voor deze vrouw. Na twaalf jaar is ze eindelijk genezen. Maar hoe zit het met de rest van de mensen in de grote menigte? Velen drukten zich tegen Jezus aan, maar slechts één persoon werd genezen. Er was kracht van Hem uitgegaan, maar slechts één persoon ontving die. Waarom? Om deze vragen te beantwoorden hoeven we alleen maar te bedenken dat er voortdurend kracht uitgaat van het Woord van de Heer, zoals er voortdurend licht en warmte uitgaat van de zon. Hoewel velen het Woord lezen, ontvangen slechts enkelen de genezende kracht die er van uitgaat. Dat is niet omdat de kracht die van het Woord uitgaat met tussenpozen is, maar omdat wij niet altijd in een staat van geloof verkeren die in staat is die kracht te ontvangen. De vrouw die werd genezen van een bloedkwaal vertegenwoordigt dat deel van ons dat het Woord leest in een staat van geloof. Het is het geloof dat God tot ons spreekt door zijn Woord; het is het geloof dat genezende kracht tot ons komt door het Woord. Wanneer wij het Woord lezen en geloven en doen wat God zegt, zullen wij zeker wonderbaarlijke geestelijke genezingen ervaren. ⁹

In dit verband moet worden opgemerkt dat deze vrouw geloof had in de genezing die in haar zou plaatsvinden als zij alleen de buitenste rand van Jezus' kleed zou aanraken. Het Griekse woord dat soms vertaald wordt met "kleding, gewaad of mantel" is ἱματίων (himatiōn). Dit verwijst naar een lang, vloeiend bovenkleed, misschien een toga. In de taal van de heilige schrift staat het verlangen om Jezus' bovenkleed aan te raken dus voor het geloof dat er genezende kracht schuilt in de letterlijke leer van het Woord. Zoals de buitenste laag van de kleding, zijn de letterlijke waarheden van de heilige Schrift de buitenste plaats waar we God kunnen aanraken, en in ruil daarvoor door Hem kunnen worden aangeraakt. Dat komt omdat de letterlijke verhalen en parabels innerlijke waarheden bevatten die tegelijkertijd in de letter aanwezig zijn. Het is vergelijkbaar met de manier waarop de buitenste kledinglaag het lichaam, de geest en de ziel bevat van degene die de kleding draagt. ¹⁰

Deze vrouw had een groot vertrouwen in Jezus. "Dochter," zegt Jezus tegen haar, "uw geloof heeft u gezond gemaakt." Terwijl Jezus deze woorden spreekt, komen mensen uit het huis van Jaïrus aankondigen dat de dochter van Jaïrus dood is. Twee dochters. Eén is net genezen, en één is blijkbaar net gestorven. "Uw dochter is dood," zeggen ze tegen Jaïrus. "Waarom de Meester nog langer lastig vallen?" (Marcus 5:35).

Jezus hoort het nieuws over de dochter van Jaïrus, maar Hij is niet overtuigd. Hij wendt zich tot Jaïrus en zegt: "Wees niet bang, maar geloof" (Marcus 5:36). Zoals we al eerder zeiden, staat de term "dochter" in de heilige Schrift voor de genegenheid van onze natuur - de dingen die we liefhebben, koesteren en waar we om geven. We zeiden ook dat er momenten zijn waarop deze tedere genegenheid op het punt van sterven lijkt te staan, of zelfs helemaal dood is. We worden niet geraakt door de waarheid en voelen geen mededogen. Ons leven voelt leeg en geestloos aan. De dingen van de godsdienst hebben geen belangstelling meer voor ons; het Woord lijkt zijn kracht te hebben verloren om ons te bewegen; en het leven lijkt verstoken te zijn van geestelijke betekenis. Onze "kleine dochter", die "op het punt stond te sterven", lijkt nu dood te zijn.

Maar we hoeven niet bang te zijn. We kunnen geloven dat Jezus de macht heeft om een stervende te doen herrijzen. Hij kan "de dochter van Jaïrus" in ons doen herleven. Dit wordt verbeeld doordat Jezus het huis van Jaïrus binnengaat met drie van zijn discipelen: Petrus, die geloof vertegenwoordigt; Jacobus, die naastenliefde vertegenwoordigt; en Johannes, die liefde in actie vertegenwoordigt. Om ons weer levend te voelen, hebben we alle drie deze kwaliteiten nodig. ¹¹

Bij binnenkomst treft Jezus het huis aan met een menigte mensen die huilen, jammeren en grote opschudding veroorzaken. Deze treurenden vertegenwoordigen de menigte van innerlijke klachten en grieven die in onze geest zo'n vreselijke opschudding veroorzaken. Juist deze dodelijke sfeer van negativiteit kan onze tedere genegenheid verstikken en bijna doden, waardoor we op het punt van de geestelijke dood belanden.

Maar als we Jezus vragen om dichterbij te komen, zoals Jaïrus doet, berispt Hij de luidruchtige klachtenstemmen. Hij zegt: "Waarom maken we zoveel ophef en huilen we?" Jezus weet dat hoewel onze diepste affecten dood lijken, ze slechts sluimeren. Daarom zegt Hij: "Het kind is niet dood, maar slaapt" (Marcus 5:39). En als ze alleen maar slaapt, kan ze ook gewekt worden. Maar de rouwenden bespotten Jezus om wat hen als dwaasheid voorkomt. Boze geesten houden mensen liever opgesloten in negativiteit, huilend en jammerend over hun verliezen. Dit is "dagelijks voedsel" voor boze geesten. Als er een opstanding tot nieuw leven moet komen, als het kind moet worden gewekt en tot leven gewekt, zullen eerst de treurenden, door wie de boze geesten werken, moeten worden uitgedreven. En dat is precies wat Jezus doet. Zoals geschreven staat: "Hij zette hen allen buiten" (Marcus 5:40). ¹²

Vervolgens neemt Jezus de hand van het kleine meisje en zegt tegen haar: "Talitha, cumi," wat betekent: "Klein meisje, ik zeg je, sta op" (Marcus 5:41). Onmiddellijk stond het meisje "op en liep rond" (Marcus 5:42). Het is een groot wonder en een prachtig moment, maar Jezus "gebood hun streng dat niemand het mocht weten" (Marcus 5:43).

De genezing van de dochter van Jaïrus geeft dus een beeld van wat nodig is voor een opwekking van geestelijk leven in ons. Of het nu een terugkeer is naar de liefde die we voelden in een relatie, de vreugde die we voelden in een nuttige dienst, of de genegenheid die we voelden toen we dicht bij de Heer waren, een geestelijke opwekking kan altijd plaatsvinden. Maar eerst moeten we geloven. Dan moeten, met Jezus' hulp, de rouwenden worden weggejaagd. Tenslotte moeten we opstaan, gaan lopen en geestelijk voedsel tot ons nemen. Zoals Jezus in de slotwoorden van deze episode zegt: "Geef haar iets te eten" (Marcus 5:43). ¹³

Het verbinden van Matteüs en Marcus

Matteüs gaat, zoals gezegd, over de geleidelijke openbaring van Jezus' goddelijkheid, een openbaring die gestaag vordert van zijn menselijke geboorte tot het besef dat Hij de Zoon van God is. Dit is de eerste stap die genomen moet worden als we verder willen komen in ons geestelijk leven. De volgende stap is te geloven dat Jezus "alle macht in de hemel en op aarde" heeft gekregen (Marcus 28:18). Hier eindigt Mattheüs en begint Marcus.

Zoals we al hebben vermeld, zijn de eerste woorden in Marcus: "Het begin van het evangelie van Jezus Christus, de Zoon van God" (Marcus 1:1). Dit "evangelie" is het Woord van God dat de kracht bevat die Jezus gebruikt om demonen uit te drijven, geestelijke ziekten te genezen en mensen uit de geestelijke dood op te wekken tot geestelijk leven. Dit is het "goede nieuws".

Zowel in Matteüs als in Marcus bevat het verhaal over de genezing van de dochter van Jaïrus grotendeels dezelfde details. Maar in Marcus gebiedt Jezus aan het eind van dit verhaal de toeschouwers niets te zeggen over het wonder dat zij zojuist hadden aanschouwd. Dit detail wordt niet vermeld in Matteüs. Tot nu toe heeft Marcus vaak beschreven dat Jezus de mensen zegt "niets te zeggen", "stil te zijn" of "het aan niemand te vertellen". De verkondiging van het goede nieuws (vertellen of niet vertellen), dat in Matteüs een ondergeschikt thema is, wordt nu een belangrijk thema in Marcus.

Zoals we in de volgende aflevering zullen zien, is het verband tussen het zien van Jezus als de Zoon van God en het uitdrijven van demonen belangrijk. Als er weinig geloof is in Zijn kracht, kan Hij weinig voor ons doen. En bij een groot geloof in Zijn kracht kan Hij grote dingen in en door ons doen - het soort dingen dat ons in staat stelt "Ga heen en vertel".

Voetnoten: