Kratki Prikaz Učenja Nove Crkve, Na koju se misli pod “Novim Jerusalimom” U knjizi Otkrovenja

Autor Emanuel Svedenborg, 1769.

I ja Jovan videh grad sveti, Jerusalim nov, gde silazi od Boga s neba, pripravljen kao nevesta ukrašena mužu svom. I čuh glas veliki s neba gde govori: Evo skinije Božije među ljudima, i živeće s njima, i oni će biti narod Njegov, i sam Bog biće s njima Bog njihov. I Bog će otrti svaku suzu od očiju njihovih, i smrti neće biti više, ni plača, ni vike, ni bolesti neće biti više; jer prvo prođe. I reče Onaj što seđaše na prestolu: Evo sve novo tvorim. I reče mi: Napiši, jer su ove reči istinite i verne. (Otkrovenje 21:2, 5)

Sadržaj

Uvod (odeljak 1)

Dogme Rimokatolika u vezi sa justifikacijom sa Tridentskog sabora (odeljci 2-8)

Dogme Protestanata u vezi sa justifikacijom, na osnovu Formula Concordiae (9-15)

Nacrt Učenja Nove Crkve (16)

1. Crkve koje su se Reformacijom odvojile od Rimokatoličke Crkve razlikuju se u raznim stvarima; ali sve se slažu u odredbama u vezi sa trojstvom osoba u božanskom, prvobitnim grehom od Adama, imputacijom Hristovih zasluga i justifikacijom putem same vere (17-18)

2. Rimokatolici, pre Reformacije, podučavali su potpuno iste stvari kao Reformisani posle nje, u vezi sa četiri gorepomenute odredbe. . . (19-20)

3. Vodeći reformisti… zadržali su sve dogme…; ali su odvojili dobročinstvo ili dobra dela od te vere i proglasili da ona istovremeno ne spasavaju, jer su imali u vidu totalnu odvojenost od Rimokatolika u odnosu na suštinske stvari crkve, koje su vera i dobročinstvo… (21-23)

4. Vodeći reformisti pripojili su dobra dela i takođe ih prisajedinili svojoj veri, ali sa čovekom kao pasivnim subjektom… (24-29)

5. Kompletan teološki sistem u Hrišćanskoj crkvi današnjice zasnovan je na ideji o tri Boga, koja izrasta iz doktrine o trojstvu osoba (30-38)

6. Dogme te teologije pokazuju se kao pogrešne pošto je ideja trojstva osoba i odatle o tri Boga, bila odbačena, a ideja o jednom Bogu u kome je Božansko Trojstvo bila primljena umesto nje (39-40)

7. Tada je istinski spasavajuća vera, koja je vera u jednog Boga, sjedinjena sa dobrim delima, priznata i primljena. (41-42)

8. Ova vera je u Boga spasitelja Isusa Hristosa, koja je u svojoj jednostavnoj formi sledeća: 1. da postoji jedan Bog u kome je Božansko Trojstvo…; 2. spasavajuća vera je verovati u njega; 3. zla treba da budu izbegavana … ; 4. dobra treba da budu činjena . . . ; 5. ona treba da budu činjena od strane čoveka kao od njega samog, ali treba verovati da su od Gospoda. . . (43-44)

9. Vera današnjice odvojila je religiju od crkve, jer se religija sastoji u priznavanju jednog Boga i bogosluženju njemu na osnovu vere dobročinstva. (45-46)

10. Vera današnjice ne može da bude sjedinjena sa dobročinstvom i proizvede bilo kakve plodove koji su dobra dela. (47-50)

11. Iz vere današnje crkve proizlazi bogosluženje sa usana, a ne od života. . . (51-52)

12. Doktrina današnje crkve protkana je različitim paradoksima… I, zbog toga, njene dogme mogu da uđu samo u pamćenje, a ne mogu ni u jedan deo razumevanja . . . (53-57)

13. Dogme današnje crkve ne mogu da budu naučene i zadržane bez velikih teškoća. . . (58-59)

14. Doktrina vere današnje crkve pripisuje ljudske osobine Bogu. . . (60-63)

15. Vera današnje crkve proizvela je čudovišna rođenja… Jeresi od najranijeg doba do današnjih dana iskakale su iz doktrine zasnovane na ideji o tri Boga… (64-69)

16. Na poslednje stanje današnje crkve, kad je ova na svom kraju, misli se pod iscrpljivanjem doba; a zatim dolaskom Gospoda (Matej 24:3). (70-73)

17. Na zagađenost iz obmana… koja danas preovlađuje u Hrišćanskim crkvama, misli se pod “nevoljom velikom kakva nije bila od postanja sveta dosad niti će biti” (Matej 24:21). (74-76)

18. Neće biti ni ljubavi, ni vere, niti poznanja dobra i istine u poslednje vreme crkve, kad se približava kraju… (77-81)

19. Na one koji su u današnjoj veri misli se pod “jarcima” u knjizi proroka Danila i Jevanđelju po Mateju. (82-86)

20. Na one koji su se potvrdili u današnjoj veri misli se u Otkrovenju pod “aždahom i njenim dvema zverima” i pod “skakavcima” . . . (87-90)

21. Osim ako je nova crkva uspostavljena od Gospoda, niko ne može biti spasen . . . (91-94)

22. Na otvaranje i odbacivanje dogmi vere današnje crkve i otkrovenje i primanje načela nove crkve, misli se u rečima u Otkrovenju 21:5. . . (95-98)

23. Nova crkva koja treba da bude uspostavljena od Gospoda jeste novi Jerusalim, o kome se govori u Otkrovenju 21 i 22 . . . (99-101)

24. Vera nove crkve ne može ni na koji način da bude sjedinjena sa verom prethodne crkve. . . (102-104)

25. Rimokatolici danas ne znaju ništa o imputaciji Hristovih zasluga i justifikaciji verom odatle… jer je ona u potpunosti skrivena ispod spoljašnjosti njihovog bogosluženja; iz tog razloga, ako bi odstupili od svojih spoljašnjosti (spoljnih izraza) bogosluženja… mogli bi biti uvedeni u novi Jerusalim. . . (105-115)

Zaključak

Dodatak (116-120)

---

Prevodilac M. Žikić

Izdavač:

The Lord’s New Church which is Nova Hierosolyma

1725 Huntingdon Road, Huntingdon Valley, PA 19006 USA

www.thelordsnewchurch.org

Srpsko izdanje objavljeno 2021

96. Kratka analiza

“Onaj što seđaše na prestolu”, to jest, Gospod, rekao je te stvari Jovanu, kad je ovaj video „novi Jerusalim koji silazi s neba od Gospoda“. Da se pod „novim Jerusalimom“ misli na novu crkvu, biće pokazano u sledećem poglavlju. Razlog zbog koga obmane dogmi vere sadašnje crkve moraju najpre biti otvorene i odbačene, pre nego što istine dogmi nove crkve mogu biti otkrivene i primljene, je taj što se one ne slažu međusobno, ni u jednoj tački ili delu; jer dogme sadašnje crkve zasnovane su na veri gde je nepoznato da li se u njoj nalazi ijedna suštinska stvar crkve ili ne. Suštinske stvari crkve, koje se sjedinjuju sa verom u jednog Boga, jesu dobročinstvo, dobra dela, pokajanje i život u skladu sa Božanskim zakonima; i zbog toga što one zajedno sa verom utiču i pokreću volju i misao čoveka, one sjedinjuju čoveka sa Gospodom i Gospoda sa čovekom. Pošto, dakle, nijedna od ovih suštinskih stvari ne ulazi u veru sadašnje crkve pri prvom pristupu, koji se naziva činom justifikacije, ne može se nikako znati da li je ova vera u čoveku ili ne, posledično tome, da li je ona bilo šta ili je samo ideja; jer rečeno je da je čovek u tom činu kao marva ili kamen i da on ne može ni da želi, ni da misli, sarađuje, ne, čak ni da se priključi ili prilagodi prijemu odatle ni u najmanjem stepenu, vidite gore br. 15 (c) (d). Pošto je, zato, slučaj takav da niko ne može ni da nagađa, a kamoli zna da li je ta vera u njemu, pa zbog toga ni da li je ona u njemu kao naslikani cvet ili kao cvet u polju ili da li je kao ptica koja leti u njemu ili kao ptica koja je svila svoje gnezdo u njemu; pitam pomoću kojih simbola ili znakova bi se to moglo znati? Ako se na to odgovori, da se može znati po dobročinstvu, dobrim delima, pokajanju ili primeni zakona, koji slede iz ove vere, a ipak nemaju vezu sa njom; ostavljam oštroumnim ljudima da odluče da li stvari koje nemaju nikakve veze sa verom ikako mogu biti znaci koji odatle svedoče. Da ta njihova vera, kako kažu, nije ni zaštićena niti zadržana stvarima gore navedenim, vidite gore br. 12 (m) (n). Iz onoga što je rečeno možemo izvući sledeći zaključak, da u crkvi današnjeg vremena nema ničega od crkve i da zbog toga ona nije nešto, nego samo ideja o nečemu. Pošto je ta vera takve prirode, ona zasluženo treba da bude odbačena, da, ona sama sebe odbacuje, kao nešto sa čime ništa od crkve ne može da bude povezano.