127. Këto dy gjëra, shëlbimi dhe agonia e kryqit, duhet të konsiderohen të ndara; përndryshe mendja e njeriut është si një anije, e cila godet rërën e gjallë ose shkëmbinjtë dhe fundoset me timonin, kapitenin dhe ekuipazhin e saj; domethënë, ai bie në gabim në të gjitha gjërat që kanë të bëjnë me shpëtimin e Zotit. Sepse, pa idenë e këtyre dy gjërave si të ndara nga njëra-tjetra, njeriu është, si të thuash, si në ëndërr, dhe sheh gjëra imagjinare dhe nxjerr përfundime nga gjërat që ai beson se janë reale, por që megjithatë janë vetëm absurde; ose është si një njeri që ecën natën, i cili sheh gjethe në një pemë dhe supozon se janë flokët e një njeriu dhe kur afrohet, i ngatërron flokët e tij në degë. Megjithëse shëlbimi dhe agonia e kryqit janë dy gjëra të ndryshme, megjithatë ato shpëtime janë një; sepse Zoti, nëpërmjet bashkimit me Atin e Tij, i cili u plotësua nga vuajtja e kryqit, u bë Shëlbuesi në përjetësi.
