"Maar Maria bewaarde al deze dingen en overpeinsde ze in haar hart." (Lucas 2:19)
Hoe voelt het om te peinzen? Maria had het Licht der wereld gebaard. Had ze enig idee wat dat inhield?
Dat wilde ze wel. Maria was onschuldig genoeg om een pad te bewandelen zonder een spoor te volgen.
Vrouwen hebben een voorliefde voor woorden. Ze willen ze spreken, ze verlangen ernaar ze te horen. Maar soms zijn zelfs woorden onwaardige containers voor wat bekend moet worden.
De paradox is dat ik hier ben, verwachtend dat woorden een ervaring van overpeinzing aan u overbrengen. Dat kan niet. Maar als diezelfde ervaring ook woordeloos in jou doorschemert, dan verbinden de draden zich en lichten we allemaal op.
Peinzen gebeurt wanneer we onze veronderstellingen neerleggen. We worden kwetsbaar, omdat het terrein nieuw is.
Ooit dacht ik na over hoe ik de kloof kon overbruggen tussen wat me gegeven was en waar ik op gehoopt had. Ik praatte minder, want woorden waren niet mijn springplank. Soms staarde ik alleen maar wezenloos voor me uit, met mijn kin in mijn handpalm. Ik veronderstel dat mijn familie erover fluisterde. Maar overpeinzen kost energie en doet mijn mond dicht, net zoals het verteren van de lunch mijn kracht om te zwemmen vermindert en me berispt met een kramp in mijn zij.
Er zijn geen Cliff Notes voor overpeinzingen. Je moet het een tijdje laten bezinken, zoals brood rijzen.
Aan de andere kant van het nadenken is een rustplaats. Er zijn geen vieringen, of linten om door te halen. Je weet dat je er bent omdat de vloerplanken weer onder je voeten liggen, niet zoals toen je bij je grootmoeder op de bank zat en je benen in de lucht bungelden.
Mary vond het nieuwe terrein prachtig, maar dat bood niet ook bescherming tegen pijn.
"En Jozef en zijn moeder verwonderden zich over die dingen, die van Hem gesproken waren. Toen zegende Simeon hen en zei tot Maria, Zijn moeder: "Zie, dit Kind is bestemd tot val en opgang van velen in Israël, en tot een teken, waarover gesproken zal worden (ja, ook door uw eigen ziel zal een zwaard doorsteken), opdat de gedachten van vele harten geopenbaard worden."" (Lucas 2:35)
In de nasleep van het nadenken, worden harten onthuld. Die opening is een uitnodiging om helder te zien wat in duisternis was. Het leven breekt ons ook open, en dat doet pijn. Maar de kwelling van het openbreken is van korte duur, niet zoals de verlamming van het gesloten blijven.
Lori Odhner
Zorg voor het Huwelijk
http://caringformarriage.org/
