НЕБЕСНИ ТАЈНИ＃1937

1937. Тоа што се понижувате под нејзините раце значи дека треба да се ставите под моќ на контрола со самоприсилување и дека внатрешната вистина е јасна без објаснување. Во изворниот јазик, да се понизи себеси се изразува со збор што значи да се фрли надолу. Дека слегувањето во внатрешна смисла е принуда станува јасно од многу места во Словото, со чие значење ќе се занимаваме подоцна. Потребата на поединецот да се присилува себеси да прави добро, да го слуша она што Господ го заповедал и да зборува вистини, што значи да се понизи под рацете на својата љубовница, односно да се потчини на владејачката моќ на Божественото добро и вистина, содржи многу тајни во себе отколку што може накратко да се објаснат.

[2] Постојат одредени духови кои во текот на својот живот, откако слушнале дека сите добри работи доаѓаат од Господ и дека човекот не може сам да направи ништо добро, поради овие причини се придржувале до принципот да не се присилуваат себеси да правете се и останете крајно пасивни; зашто тие претпоставуваа дека она што го слушнале е вистина, сите нивни напори биле крајно неефикасни. Затоа, тие го чекаа моменталниот наплив во напорот на нивната волја и не се принудија да направат нешто добро. Навистина, кога ќе навлезе некое зло, бидејќи внатре не чувствуваа отпор кон него, одеа дотаму што му попуштаа, замислувајќи дека тоа е легално. Но, овие духови се такви што тие не поседуваат, така да се каже, ниедно свое битие, и на тој начин немаат свој ум, и затоа се меѓу побескорисните; зашто тие дозволуваат да бидат водени од злото колку и од доброто, и многу страдаат од злото.

[3] Но, оние кои практикуваа самоограничување и се спротивставија на злото и измамата - иако на почетокот замислуваа дека тоа го направиле сами или со сопствена моќ, но потоа беа просветлени во смисла дека нивните напори потекнуваат од Господ. , дури и најмал од сите стимулации за тој напор - во следниот живот не можат да бидат водени од зли духови, туку се меѓу блажените. Ова покажува дека човекот треба да се присилува себеси да го прави она што е добро и да го зборува она што е вистина. Тајната што се крие во ова е дека со тоа, човекот го има небесниот проприум што му е даден од Господ. Овој небесен проприум се обликува во рамките на напорите на неговата мисла; но ако тој напор не го одржува со помош на самоприсилување - зашто се чини дека тоа е начинот на кој се одржува - тој во никој случај не го прави тоа со апстиненција од самоприсилување.

[4] За да биде работата појасна, нека се каже дека во секоја принуда кон доброто има одредена слобода, која не се препознава како слобода додека човекот врши самопринуда, но сепак е присутна одвнатре. Земете го на пример оној кој е подготвен да ризикува со смрт за одредена цел или оној кој е подготвен да издржи физичка болка заради своето здравје. Постои подготвеност, а со тоа и одредена слобода во овие постапки, иако додека ризикуваат или трпат болка, тие го отстрануваат секое чувство за волја или слобода. Истото важи и за оние кои се принудуваат да го прават она што е добро. Во нив е присутна волјата, а со тоа и слободата, која е изворот и причината за нивната самопринуда. Односно, тие се принудуваат себеси од причина да можат да ги слушаат работите што Господ ги заповедал и нивните души да се спасат по смртта; а во нив е присутна уште поголема причина, иако самата личност не е свесна за тоа, имено Господовото царство, а всушност и самиот Господ.

[5] Ова најмногу се однесува на времето на искушение. Во нив, кога едно лице практикува самоограничување и се спротивставува на злото и лагата подметнати и поттикнати од злите духови, присутна е поголема слобода отколку што би имало во која било состојба надвор од тие времиња на искушение, иако личноста можеби нема да ја сфати тогаш . Тоа е внатрешна слобода, која произведува во него волја да го покори злото и која е доволно голема за да одговара на силата и моќта на злото што го напаѓа; инаку не би можел воопшто да се бори. Оваа слобода доаѓа од Господ, кој ја всадува во неговата совест и преку неа го води да го победи злото како да го прави тоа од своја сопственост. Преку оваа слобода, човекот добива проприум во кој Господ може да работи за добро. Без проприумот стекнат, односно дадена од слободата, никој не може да се подобри, бидејќи не може да добие нова волја, а тоа е совеста. Така дадената слобода е вистинската рамнина во која поминува приливот на доброто и вистината од Господ. Како последица на тоа, луѓето кои во време на искушение не пружаат отпор на таа волја или слобода што им е дадена, загинуваат.

[6] Животот на човекот е присутен во секоја слобода, бидејќи таму е присутна неговата љубов. Што и да прави човек од љубов, тоа му изгледа како слобода. Но, во рамките на таа слобода, кога човек практикува самоприсилување, спротивставувајќи се на злото и лагата и го прави она што е добро, постои небесна љубов што Господ потоа ја всадува и со помош на која го создава проприумот на таа личност. Затоа, Господовата волја е овој проприум на човекот да му се појави како негов, иако всушност тоа не е. Овој проприум што човекот го добива на овој начин во текот на својот живот преку она што изгледа како принуда, Господ го надополнува во следниот живот со неограничени форми на задоволство и среќа. Таквите луѓе, исто така, постепено се просветлуваат, или подобро кажано, се потврдуваат во вистината дека нивното самоприсилување воопшто не започнало во себе, туку дека и најмалиот од сите пориви на нивната волја бил примен од Господ. Тие, исто така, беа наведени да видат дека причината зошто нивната принуда се чини дека потекнува од самите нив е тоа што Господ може да им даде нова волја како нивна, и на тој начин животот што припаѓа на небесната љубов може да им се даде како нивен. Навистина, Господовата волја е со секого да го сподели она што е Негово, односно небесното, за да се чини дека е негово и дека е во него, иако всушност тоа не е Него. Таков проприум постои кај ангелите, и доколку тие ја прифаќаат вистината дека сè добро и вистинито доаѓа од Господа, задоволството и среќата што му припаѓаат на таков проприум постојат во нив.

[7] Меѓутоа, луѓето кои презираат и отфрлаат сè што е добро и вистинито и кои не се подготвени да веруваат во нешто што е во спротивност со нивните зли желби и нивните мисли, не се во состојба да се принудат себеси и затоа не се во можност да го примат овој проприум даден на совеста, т. е. прими нов тестамент. Од горенаведеното, исто така, очигледно е дека самоприсилувањето не е исто што и присилувањето, бидејќи ниедно добро никогаш не произлегува од принудата, како кога едно лице е принудено од друг да прави добро. Она што овде се дискутира е самоприсилувањето кое е производ на одредена слобода непозната за поединецот, бидејќи Господ никогаш не е извор на каква било принуда. Од ова произлегува универзалниот закон дека сè добро и вистинито е вградено во слободата. Во спротивно, почвата никогаш не станува приемлива и способна да го негува она што е добро; навистина нема почва за да расте семето.