Божествена Промисла #178

178. На човекот не му е дозволено да предвидува настани и поради тоа можел да дејствува од слобода според разумот; затоа што се знае дека човекот сака да го реализира она што го сака, и дека кон тоа сознание се води со помош на разумот; и дека нема ништо за што човек размислува со разум, за да може да се реализира преку мислата, која не доаѓа од љубовта. Поради оваа причина, кога би знаеле од Божествената предвидливост, исходот или настанот (кој ќе го следи) би бил смирен разумот на човекот, а со разум и неговата љубов; зашто љубовта со разумот завршува со реализација; и оттаму потоа повторно започнува. На умот му е големо задоволство да го види остварувањето во умот од љубовта, не во моментот на остварувањето, туку пред неа; или не во сегашноста, туку во иднината. Оттука човекот го има она што се нарекува НАДЕЖ, која се крева и паѓа во разумот како што го гледа или го предвидува настанот. Тоа задоволство завршува со настанот; но подоцна се брише заедно со мислата за настанот. Слично би било и со настан кој би бил однапред познат. Човечкиот ум е постојано во три работи наречени крај, причина и последица. Ако еден од нив недостасува, човечкиот ум не е жив. Чувството изникнато од волјата е крајот од кој; мислата изникната од разбирањето е причината поради која; а активноста на телото, говорот на устата или надворешното чувство, се ефектите на целта преку мислата. На сите им е очигледно дека човечкиот ум не е во животот кога е само во чувството изведено од волјата и во ништо друго, а исто така и кога е само во сила. Поради оваа причина, умот не го црпи својот живот од една од овие работи кога е одделен, туку од трите обединети. Животот на умот ќе се намали и ќе опаѓа во случај на предвиден настан.