725. "A son, a male" signifies the doctrine of truth for the church which is called "the New Jerusalem," because "son" signifies truth (as has been shown just above), and "a son, a male" signifies the truth of doctrine from the Word, consequently the doctrine of genuine truth which is for the church. It means the doctrine for the church which is called the New Jerusalem, because "the woman that brought forth a son, a male" means that church (as has also been shown above). The doctrine of truth which is for the church is also signified by "male" in the following passages. In Moses:

God created man into His image, into the image of God created He him. Male and female created He them (Genesis 1:27).

Male and female created He them, and blessed them, and called their name Man, in the day when they were created (Genesis 5:2).

What is involved in the things that are related in the first chapters of Genesis respecting the creation of heaven and earth, paradise, and eating from the tree of knowledge, no one can know except from the spiritual sense, for these historical things are made-up historicals, and yet they are holy, because every least particular is inwardly or in its bosom spiritual.

[2] It describes the establishment of the Most Ancient Church, which surpassed all the churches on this earth; its establishment is meant by the creation of heaven and earth, its intelligence and wisdom by the garden in Eden, and its decline and fall by eating from the tree of knowledge. From this it is clear that "Man," who is called "Adam and Eve," means that church, for it is said "male and female created He them, and called their name Man;" and as that church is meant by the two, it follows that "the male" means its truth, and "the female" its good, so too, "male" means doctrine, and "female," the life, since the doctrine of truth is also the doctrine of love and charity, thus the doctrine of life; and the life of good is also the life of love and charity, thus the life of doctrine, that is, life according to doctrine. These two are meant by "male [and female]," and these taken together and conjoined in marriage are called "Man" [Homo], and also constitute the church, which is meant by "Man," as has been said above. So, again, Adam is from a word that means ground, and ground from its reception of seeds signifies the church in respect to the truths of doctrine, for in the Word seeds signify truths; while Eve is from a word that means life, as it is said:

Because she was to be the mother of all living (Genesis 3:20).

These two, doctrine and life, when taken together and joined as it were in marriage, are called "Man," and also constitute the church, because man is man from the understanding of truth and from the will of good, consequently from the doctrine of life, since this is of the understanding, and from the life of doctrine, because this is of the will. It is similar with the church, for the church is in man, and is the man himself.

[3] That these two, which are signified by "male and female," are not to be two but one, the Lord teaches in the Gospels:

Jesus said, Have ye not read that He who made them from the beginning of creation made them male and female, and they twain shall be one flesh? Therefore they are no more twain, but one flesh (Matthew 19:4-6; Mark 10:6, 8).

This, like every particular of the Word, must be understood not only naturally, but also spiritually, and unless it is also understood spiritually no one can know what is signified by "male and female [or husband and wife] shall be no more twain but one flesh" (as it is also said in Genesis 2:24). Here, as above, "male and female" signify in the spiritual sense truth and good, consequently the doctrine of truth, which is the doctrine of life, and the life of truth, which is the life of doctrine; these must be not two but one, since truth does not become truth with man without the good of life, nor does good become good with anyone without the truth of doctrine, for good becomes spiritual good only by means of truths, and spiritual good is good, but natural good without it is not good. When these are one, then truth is of good and good is of truth, and this one is meant by "one flesh." It is similar with doctrine and life; these also constitute one man of the church when the doctrine of life and the life of doctrine are conjoined with him, for doctrine teaches how one must live and do, and life lives the doctrine and does it. From this it can also be seen that "a son, a male" signifies the doctrine of love and charity, consequently the doctrine of life.

[4] Since the truth of doctrine or the doctrine of truth is signified by the "male," the law was given:

That every male opening the womb should be holy to Jehovah (Exodus 13:12, 15; Deuteronomy 15:19; Luke 2:23).

For from the marriage of truth and good, which, as has been said above, is meant in the spiritual sense by the marriage of man and woman, truths and goods are born, consequently these are signified in that sense by "sons and daughters," truths by "sons," and goods by "daughters;" and as every man is reformed and regenerated by means of truths, for without truths man does not know what is good, or what is the nature of good, thus does not know the way to heaven, so truth, which is what is first born from the marriage of truth and good, was sanctified to Jehovah. This truth first born is also the doctrine of truth, for that which is first is the all in what follows, thus is in all truth, and all truth is doctrine. But it must be carefully noted that "the firstborn" signifies the truth that is of the good of charity, consequently it signifies the good of charity in its form and in its quality, and therefore truth. For truth is the form of good and the quality of good. This is signified by "the firstborn," because from the good of love, which is signified by the womb and the infant in it, nothing else can be born but the good of charity; and this good does not become good until it has been formed and qualified, that is, until it is in the form in which it has its quality, and its form is called truth, and yet it is good in form.

[5] From what has now been said it can be seen why it was commanded:

That every male should appear three times in the year before the face of the Lord Jehovah (Exodus 23:17; 34:23; Deuteronomy 16:16);

namely, at the three feasts, which signified everything of regeneration, from its first to its last; and as everything of regeneration is effected by the truths of doctrine that are made by the Lord to be of the life, so all males, by whom truths were signified, were to present themselves before the Lord that they might be made clean by Him and afterwards be led by Him. Moreover, "three times in the year" signifies continually, and "the face of Jehovah" the Divine love, by which man is led. And this was done because "Jerusalem" signified the church in respect to doctrine, and thence also the doctrine of the church.

[6] Because "burnt-offerings and sacrifices" signified celestial and spiritual things, "burnt-offerings" celestial things, and "sacrifices" spiritual things, the law was given:

That burnt-offerings should be of males without blemish, either from the flock or from the herd; but sacrifices might be either of males or females (Leviticus 1:2, 3; 3:1, 6).

The reasons were that celestial things are such as are of the love to the Lord, thus of the marriage of good and truth, but spiritual things are such as are of charity towards the neighbor, thus not of marriage but of the blood relationship of truth with good; and truths and goods in blood relationship are like sisters and brothers, but in marriage truths and goods are like husband and wife. This is why the burnt-offerings were "of males without blemish," which signify genuine truths from the Word, or from doctrine out of the Word, which have been conjoined to the good of love to the Lord, which good was signified by "the altar and its fire." The sacrifices were "either of males or females," because "males" signified truths, and "females" goods, conjoined not by marriage but by blood relationship; and as both of these, like brothers and sisters, are of one parent, worship was equally well pleasing from truths and from goods, that is, from males and from females.

[7] As all spiritual nourishment is from truths that are from good, the law was also given:

That the male among the priests might eat the holy things (Leviticus 6:18, 29; 7:6).

This was the law because "males" signify the truths of doctrine, which are doctrinals, as above, and "priests" the goods of love, which are the goods of life, and "their eating of the holy things" that belonged to Aaron and his sons signified spiritual nourishment.

[8] In Moses:

When thou draw near unto a city to fight against it, thou shalt invite it to peace; if it does not accept, thou shalt smite every male thereof with the edge of the sword, but the women, the little ones, the beasts, and the prey thou shalt take (Deuteronomy 20:10-14).

Every male in a city that did not accept peace should be smitten with the edge of the sword, but not the women, little ones, and beasts, because "city" signifies doctrine, and "a city of the nations in the land of Canaan" the doctrine of falsity, likewise the males of that city; and "not to accept peace" signifies not to agree with the truths and goods of the church, which were signified by "the sons of Israel;" "the edge of the sword," with which the males should be smitten, signifies truth destroying falsity. And because falsities alone fight against truths and goods and destroy them, but not evils without falsities, "the women, little ones, and beasts," which, with the nations, signified evils, were not smitten, since evils can be subdued, amended, and reformed by means of truths.

[9] In Jeremiah:

Cursed be the man who brought glad tidings to his father, saying, A son, a male is born to thee, in gladdening he hath made him glad; let that man be as the cities that Jehovah overthrew (Jeremiah 20:15, 16).

This is said of those who are in the devastated church, in which nothing but falsities rule and are accepted; therefore "cursed be the man who brought glad tidings to his father, saying, A male is born to thee," signifies one who acknowledges falsity and proclaims it as truth, thus the doctrine of falsity in place of the doctrine of truth; "in gladdening he hath made him glad" signifies the accepting from affection of falsity; "let that man be as the cities that Jehovah overthrew" signifies that it shall be with the doctrines that are from mere falsities, which the Lord exterminated from the church, and as with the cities of the Canaanitish nation that He destroyed; the comparison is with cities because "cities" signify doctrines.

[10] In Ezekiel:

Thou didst take the vessels of thine adorning, of My gold and of My silver which I had given to thee, and madest for thee images of a male with which thou didst commit whoredom (Ezekiel 16:17).

This is said of "the abominations of Jerusalem," which signify the falsifications and adulterations of the Word, which are made by applications to the cupidities of corporeal and earthly loves; "vessels of adorning from the gold and silver of the Lord" signify the knowledges of good and truth, which are the goods and truths of the sense of the letter of the Word; these are called "vessels" because they contain in them spiritual truths and goods, and are called "vessels of adorning" because they are the appearances and thus forms of things interior; the things that are of "gold" signify those that are from good, and those of "silver" those that are from truth; "thou madest for thee images of a male, with which thou didst commit whoredom," signifies falsities appearing as truths of doctrine, but which are falsified; "the images of a male" meaning the appearances of truth, which nevertheless are falsities, and "to commit whoredom" meaning to falsify.

[11] In Malachi:

Cursed be the defrauder in whose flock is a male and he voweth and sacrificeth to the Lord a corrupted thing (Malachi 1:14).

"A male in the flock" signifies the genuine truth of doctrine from the Word; "a corrupted thing" signifies what is falsified; and "to vow and sacrifice" signifies to worship, thus from things falsified when truth is known; that this worship being fraudulent is infernal is signified by "cursed be the defrauder." From what has now been shown from the Word respecting the signification of "male" and of "sons," it can be seen that "the son, a male that was brought forth by the woman arrayed with the sun, and upon whose head was a crown of twelve stars," signifies the doctrine of truth, thus the doctrine of love and charity for the church which is called the New Jerusalem (which is treated of in the twenty-first chapter of this book).

188. Përvoja e katërt.

Meqenëse më është dhënë nga Zoti të shoh gjëra të bukura si në qiell ashtu edhe nën to, prandaj duhet të tregoj atë që pashë. Një herë pashë një pallat të bukur dhe në pjesën e brendshme të tij një tempull. Në mes të këtij tempulli ishte një tryezë prej ari, mbi të cilën shtrihej Fjala; dhe dy engjëj qëndruan pranë saj. Rreth tavolinës kishte ndenjëse, të renditura në tre rreshta; ato të rreshtit të parë ishin të mbuluara me një pëlhurë mëndafshi të pastër, me ngjyrë të kuqe; ai në rreshtin e dytë me një pëlhurë mëndafshi bojëqielli; dhe ajo në rreshtin e tretë me një cohë të bardhë. Nën çati, lart mbi tavolinë, shihej një perde e shtrirë, e gjitha vezullonte me gurë të çmuar, bukuria e së cilës shkëlqente si një ylber kur qielli pastrohet pas shiut. Papritur u shfaqën atje, duke u ulur në vendet e tyre, një numër i caktuar priftërinjsh, të gjithë të veshur me rrobat e tyre priftërore. Nga njëra anë ishte një thesar, pranë të cilit qëndronte një engjëll mbrojtës, dhe brenda ishin rregulluar në mënyrë të bukur, rroba të shkëlqyera. Ishte një këshill i thirrur nga Zoti dhe dëgjova një zë nga qielli që thoshte: "Jini të këshilluar." "Por për çfarë teme?" ata pyetenr. Atyre iu tha: "Për Zotin, Shpëtimtarin dhe Frymën e Shenjtë". Por kur filluan të mendojnë për këto tema, nuk ishin në gjendje ndriçimi; kështu ata u lutën, dhe pastaj drita u derdh nga qielli, së pari u ndriçuan të pasmet e kokave të tyre, pastaj tempujt e tyre dhe në fund fytyrat e tyre. Pastaj ata filluan të mendonin, së pari, siç ishin urdhëruar, në lidhje me Zotin Shpëtimtar.

[2] Propozimi dhe objekti i parë i hetimit ishte, Kush e adoptoi Njeriun në Virgjëreshën Mari? Engjëlli që qëndronte pranë tryezës ku ishte Fjala ua lexoi këto fjalë nga Luka:Engjëlli i tha Marisë: Ja, ti do të mbetesh shtatzënë dhe do të lindësh një djalë dhe do t'ia vësh emrin Jezus. Ai do të jetë i madh dhe do të quhet Biri i Shumë të Lartit... Atëherë Maria i tha engjëllit: Si do të jetë kur nuk e njoh burrin tim? Dhe Engjëlli u përgjigj dhe i tha: Fryma e Shenjtë do të vijë mbi ty dhe fuqia e Shumë të Lartit do të të mbulojë. Prandaj, gjëja e shenjtë që do të lindësh, do të quhet Biri i Perëndisë.' Lluka 1:30-32,34,35. Ai gjithashtu lexoi këto fjalë nga Mateu: "Engjëlli i tha Jozefit në ëndërr: Jozef, bir i Davidit, mos ki frikë ta marrësh Marinë për grua, sepse ajo që është ngjizur në të është me të vërtetë nga Fryma e Shenjtë. Dhe Jozefi nuk e takoi derisa ajo lindi djalin e saj të parëlindur. Dhe ata e quajtën Jezus.' Mateu 1:20, 25. Përveç këtyre pasazheve, ai lexoi shumë më tepër nga Ungjilli, si Mateu 3:17; 17:5; Gjoni 1:18; 3:16; 20:31 dhe shumë të tjera në të cilat Zoti, në lidhje me Njeriun e Tij, quhet Biri i Perëndisë dhe ku Ai, nga Njeriu i Tij, e quan Jehovan Atin e Tij. Ai lexoi gjithashtu pjesë nga Profetët ku parashikohej se Jehova do të vinte personalisht në botë; mes tyre dy nga Isaia:Dhe atë ditë do të thuhet: Ja, ky është Perëndia ynë, ne prisnim që Ai të na çlironte; ky është Zoti; Ne e prisnim atë; Ne bërtasim dhe gëzohemi për shpëtimin e Tij.' Isaia 25:9. "Zëri i atij që bërtet në shkretëtirë: Përgatitni udhën e Zotit". Drejtoni rrugën e Perëndisë tonë në shkretëtirë. Atëherë lavdia e Jehovas do të zbulohet dhe çdo mish do ta shohë atë. Ja, Zoti Jehova vjen në fuqi. Ai do të kullosë kopenë e tij si bari.' Isaia 40:3, 5, 10, 11.

[3] Engjëlli vazhdoi: 'Meqenëse Jehova erdhi personalisht në botë dhe zotëroi njerëzimin, prandaj ai quhet Shpëtimtar dhe Shëlbues nga profetët.' Pastaj u lexoi atyre fragmentet e mëposhtme:“Vërtet Zoti është në ty dhe nuk ka tjetër përveç Tij. Vërtet ti je Perëndia i fshehur, Perëndia i Izraelit, Shpëtimtari.' Isaia 45:14, 15.'A nuk jam unë Jehova? Nuk ka Zot tjetër përveç Meje; Vetëm Zot dhe Shpëtimtar, nuk ka askush tjetër përveç Meje.' Isaia 45:21, 22.'Unë jam Jehova, përveç meje nuk ka Shpëtimtar'. Isaia 43:11. “Unë jam Zoti, Perëndia juaj... nuk do të njihni asnjë Perëndi tjetër përveç meje; sepse përveç Meje nuk ka asnjë Shpëtimtar tjetër'. Osea 13:4.'Që çdo mish të dijë se unë jam Jehova, Shpëtimtari dhe Shëlbuesi juaj'. Isaia 49:26; 60:16.'Dhe, përsa i përket Shëlbuesit tonë, emri i tij është Zoti i ushtrive.' Isaia 47:4. "Por Shëlbuesi i tyre është i fortë, emri i tij është Zoti i ushtrive". Jeremia50:34.'Jehova, shkëmbi im, Shëlbuesi im!' Psalmet 19:14.'Kështu thotë Zoti, Shëlbuesi yt, i Shenjti i Izraelit: Unë jam Zoti, Perëndia juaj.'Isaia 48:17; 43:3; 49:7; 54:8.'Ti, Jehova, je Ati ynë; Shëlbuesi ynë - Emri yt është përgjithmonë.' Isaia63:16. "Kështu thotë Zoti, Shëlbuesi yt... Unë jam Zoti që krijon të gjitha gjërat, i vetëm pa ndihmën e askujt." Isaia 44:24. "Kështu thotë Zoti, mbreti i Izraelit, dhe Shëlbuesi i tij, Zoti i ushtrive: Unë jam i pari dhe unë jam i fundit; përveç meje nuk ka Perëndi". Isaia 44:6.'Emri i tij është Zoti i ushtrive; Shëlbuesi juaj është i Shenjti i Izraelit, do të thirret Perëndia i gjithë tokës.' Isaia 54:5. "Ja, ditët po vijnë - është fjala e Zotit - unë do të ngre një shermend të drejtë për Davidinr. Ai do të mbretërojë si mbret dhe ky është emri i tij, Jehova, drejtësia jonë.' Jeremia 23:5, 6; 33:15, 16.'Atë ditë Zoti do të jetë mbret mbi gjithë tokën; atë ditë Zoti do të jetë një dhe emri i tij një". Zakaria 14:9.

[4] Të bindur nga të gjitha këto fragmente, ata që u ulën në ndenjëse deklaruan njëzëri se Jehova e kishte përvetësuar personalisht Njeriun për të shëlbuar dhe shpëtuar njerëziminr. Por si rezultat, disa katolikë, të cilët ishin fshehur nga altari, dëgjuan një zë që thoshte: "Si mund të bëhet njeri Perëndia Jehova?" A nuk është Ai Krijuesi i gjithësisë?' Një nga ata që ishin ulur në rreshtin e dytë të ndenjëseve u kthye dhe tha: "Atëherë kush ishte ai?" Ai që ishte pas altarit u afrua dhe tha: "Bir i përjetësisë". Por për këtë ai mori një përgjigje: "A nuk është Biri nga përjetësia, sipas besimit tuaj, edhe Krijuesi i gjithësisë?" Përveç kësaj, çfarë është Biri dhe Perëndia i lindur nga përjetësia? Dhe si mund të ndahet Qenia Hyjnore, e cila është një dhe e pandashme, në mënyrë që një pjesë e saj të zbresë dhe jo e tëra në të njëjtën kohë?'

[5] Tema e dytë e bisedës në lidhje me Zotin ishte nëse, sipas këtij arsyetimi, Ati dhe Ai janë një, ashtu si shpirti dhe trupi janë një. Ata thanë se kjo pyetje pasoi sepse shpirti është nga babai. Pastaj një nga ata që ishin ulur në rreshtin e tretë lexoi fjalët e mëposhtme nga kredo e quajtur Kredoja Athanasin:“Edhe pse Zoti ynë Jezu Krisht, Biri i Perëndisë, është Perëndi dhe Njeri, megjithatë nuk janë dy, por një Krisht; me të vërtetë, Ai është i gjithë një. Ai është një person. Sepse ashtu si shpirti dhe trupi bëjnë një njeri të vetëm, ashtu edhe Perëndia dhe njeriu janë një Krisht.'Ai shtoi se Kredoja që përmban këto fjalë pranohet në të gjithë të ashtuquajturin krishterim, madje edhe nga katolikët romakë. Pastaj ata thanë: "Çfarë dëshmie na duhen?" Perëndia Atë dhe Ai janë një, ashtu si shpirti dhe trupi janë një; dhe duke qenë se rasti është i tillë, ne e kuptojmë se Njeriu i Zotit është Hyjnor, sepse ai është Njeriu i Jehovas; ne gjithashtu e kuptojmë se Zoti duhet të afrohet në Njeriun e Tij Hyjnor dhe se kjo është e vetmja mënyrë e mundshme për t'iu afruar Hyjnisë së quajtur At.' Ky përfundim u konfirmua nga engjëlli me deklarata të mëtejshme nga Fjala, ndër të cilat ishin këto:“Na lindi një fëmijë, bëmë një djalë; Emri i tij është: Këshilltar, i Mrekullueshëm, Zot, i Fuqishëm, Atë i Përjetshëm, Princi i Paqes.' Isaia 9:6. dhe në të njëjtin profet:“Edhe pse Abrahami nuk na njeh, as Izraeli nuk na njeh; Ti, Jehova, ti je Ati ynë, Shëlbuesi ynë - Emri yt është përgjithmonë.' Isaia 63:16. dhe në Gjonin: “Jezusi... tha: Ai që beson në mua... beson në atë që më dërgoi; dhe kush më sheh mua, sheh atë që më dërgoi.' Gjoni 12:44, 45. "Filipi i thotë... na trego Atinr." Atëherë Jezusi i tha... Ai që më ka parë mua, ka parë Atin; atëherë pse thua: Na trego Atin? A nuk besoni se unë jam në Atin dhe Ati në mua?... Më besoni se unë jam në Atin dhe Ati në mua.' Gjoni 14:8-11. “Jezusi tha: Unë dhe Ati jemi një. Gjoni 10:30. Për më tepër, ekziston ky pasazh:'Të gjitha të Atit janë të miat dhe të gjitha të miat janë të Atit'. Gjoni 16:15; 5:10 pasdite. Dhe në fund: "Jezusi tha: Unë jam udha, e vërteta dhe jeta; askush nuk vjen tek Ati përveçse nëpërmjet meje." Gjoni 14:6.

[6] Kësaj lexuesi shtoi se të njëjtat gjëra që Zoti tha këtu për Veten dhe Atin e Tij mund t'i thotë edhe njeriu për veten dhe shpirtin e tij. Duke dëgjuar këto gjëra, ata të gjithë deklaruan me një mendje se Njeriu i Zotit ishte Hyjnor dhe se njeriu duhet t'i afrohet Njeriut të Tij që t'i afrohet Atit; sepse Zoti Jehova, me ndërmjetësimin e Njeriut, e dërgoi veten në botë, dhe kështu u bë i dukshëm për sytë e njeriut, dhe për këtë arsye i arritshëm. Në të njëjtën mënyrë Ai e bëri veten të dukshëm, dhe për këtë arsye të arritshëm në formën njerëzore, për të lashtët: por në atë kohë me ndihmën e engjëjve; dhe meqë ajo formë përfaqësonte Zotin që do të vinte, midis të lashtëve të gjitha gjërat e Kishës ishin përfaqësuese.'

[7] Kjo u pasua nga një diskutim për Frymën e Shenjtë; por së pari u paraqit ideja popullore e Perëndisë Atë, Birit dhe Frymës së Shenjtë, domethënë, se Perëndia Atë ulet lart dhe Biri në të djathtën e Tij; dhe se ata dërgojnë Frymën e Shenjtë për të ndriçuar, mësuar, shfajësuar dhe shenjtëruar njerëzit. Por më pas u dëgjua një zë nga qielli duke thënë: “Ne nuk e mbështesim atë ide. Kush nuk e di se Perëndia Jehova është i kudondodhur. Ai që e di dhe e pranon këtë, do të pranojë gjithashtu se Ai është ai që ndriçon, mëson, justifikon dhe shenjtëron, dhe nuk është një Zot i ndërmjetëm i ndarë prej Tij, aq më pak një Zot i ndarë nga këta të dy, siç është një person i ndarë nga të tjerët. Prandaj, le të hiqet ideja e parë, e cila është marrëzi, dhe e dyta që është e drejtë, të merret dhe atëherë do të keni një perceptim të qartë për këtë temë.'

[8] Atëherë u dëgjua një zë nga katolikët romakë, të cilët po qëndronin pranë altarit të tempullit, duke thënë: "Ç'është, pra, Fryma e Shenjtë, që përmendet në Fjalën, në shkrimet e ungjilltarëve dhe Palit, nëpërmjet të cilit mësuan shumë burra midis priftërinjve, veçanërisht klerikët tanë, sipas asaj që ata deklarojnë të qeverisur? Kush e mohon sot në të ashtuquajturin krishterim ekzistencën e Frymës së Shenjtë dhe veprimet e Tij?' Me të dëgjuar këtë, një nga ata që ishin ulur në rreshtin e dytë u kthye dhe tha: “Ti pretendon se Fryma e Shenjtë është një Person i veçantë dhe një Zot i veçantë. Por çfarë është një person që rrjedh dhe rrjedh nga një person, por një veprim që del dhe rezulton? Një person nuk mund të dalë nga një tjetër, por veprimi mundet. Ose, kush është Zoti që rrjedh dhe rrjedh nga Zoti, por Hyjnor që rrjedh dhe rrjedh? Një Zot nuk mund të vijë nga një tjetër, por Hyjnorja mundet nga një Zot”.

[9] Duke dëgjuar këtë, ata që zinin karriget arritën njëzëri në përfundimin: "Fryma e Shenjtë nuk është një Person i veçantë, prandaj nuk është një Zot i veçantë, por Hyjnia e Shenjtë që buron dhe rrjedh nga i vetmi Perëndi i kudondodhur, i Cili është Zoti." Engjëjt, të cilët qëndruan pranë tryezës së artë mbi të cilën ishte Fjala, thanë: "Është zgjidhur mirë." Askund në Dhiatën e Vjetër nuk lexojmë se profetët e folën Fjalën nga Fryma e Shenjtë, por nga Zoti; dhe kudo që Fryma e Shenjtë përmendet në Dhiatën e Re, ai përfaqëson Hyjninë e sapolindur, e cila ndriçon, mëson, gjallëron, transformon dhe rivendos'.

[10] Pas kësaj pasoi një temë tjetër e kërkimit për Frymën e Shenjtë, domethënë, nga kush buron Hyjnorja e treguar nga Fryma e Shenjtë, qoftë nga Ati apo nga Zoti? Ndërsa ata po mendonin për këtë, një dritë shkëlqeu nga qielli dhe me ndihmën e saj ata kuptuan se Hyjnia e Shenjtë, e nënkuptuar nga Fryma e Shenjtë, nuk buron nga Ati nëpërmjet Zotit, por nga Zoti nga Ati; ashtu si në rastin e njeriut, veprimtaria e tij nuk rrjedh nga shpirti i tij përmes trupit, por nga trupi nga shpirti. Engjëlli që qëndron pranë tryezës e konfirmoi këtë me pasazhet e mëposhtme të Shkrimit: "Ai të cilit Perëndia i ka dërguar fjalët e Perëndisë flet, sepse Perëndia nuk mat Frymën e tij." Ati e deshi Birin dhe i dha çdo gjë në duart e Tij.' Gjoni 3:34, 35.'Nga trungu i Isait do të mbijë një fidanr... dhe fryma e Jehovas do të pushojë mbi të, fryma e mençurisë dhe e zgjuarësisë, fryma e këshillës dhe e forcës'. Isaia 11:1, 2.'Fryma e Jehovas ishte mbi të dhe ishte në Të'. Isaia 42:1; 59:19, 20; 61:1; Luka4:18. "Kur të vijë Fryma e Shenjtë, të cilin unë do t'ju dërgoj nga Ati". Gjoni 15:26. “Ai do të më përlëvdojë; sepse ata do të marrin nga Imja dhe do t'jua komunikojnë. Gjithçka që ka Ati është e imja. Prandaj ju thashë: do të marrin nga Imja dhe - do t'jua kumtojnë". Gjoni 16:14, 15. "Nëse shkoj, do t'ju dërgoj Ngushëlluesin". Gjoni 16:7. "Ngushëlluesi është Fryma e Shenjtë." Gjoni 14:26“Fryma e Shenjtë nuk ishte ende, sepse Jezusi nuk ishte përlëvduar ende. Megjithatë, pas madhërimit të Tij: "Jezusi fryu mbi dishepujt e Tij dhe u tha atyre: Merrni Frymën e Shenjtë." Gjoni 20:22. Dhe në Apokalips: "Kush nuk e përlëvdon Emrin Tënd, Zot, sepse Ti je i Shenjti i vetëm?" Zbulesa 15:4.

[11] Meqenëse veprimtaria hyjnore e Zotit, nga kudo prania e Tij hyjnore, tregohet nga Fryma e Shenjtë, prandaj, kur Zoti u foli dishepujve të Tij për Frymën e Shenjtë, të cilin do t'ua dërgonte nga Ati, Ai gjithashtu tha: "Unë nuk do të largohem". ju si jetimë... . Unë po largohem dhe po kthehem tek ju... Dhe atë ditë do ta dini se unë jam në Atin tim, dhe ju në mua dhe unë në ju. Gjoni 14:18, 20, 28;dhe pak para se të largohej nga bota, Ai tha: "Dhe ja, unë jam gjithmonë me ju gjatë gjithë ditëve deri në fund të këtij shekulli." Mateu 28:20. Pasi ua lexoi këto pasazhe, engjëlli tha: "Nga këto dhe shumë pasazhe të tjera të Fjalës është e qartë se Hyjnori, i cili quhet Fryma e Shenjtë, rrjedh nga Zoti nga Ati". Ata që ishin në karrige u përgjigjën: "Është e vërteta hyjnore".

[12] Më në fund, u mor ky vendim: “Nga diskutimi i këtij këshilli, ne shohim qartë, dhe për këtë arsye e njohim si një të vërtetë të shenjtë, se në Zotin Perëndi, Shpëtimtarin Jezu Krisht ekziston një Trinitet Hyjnor, që e bën Hyjnoren origjinale që është i quajtur Ati, Njeriu Hyjnor që quhet Bir, dhe Hyjnor që vjen, që quhet Fryma e Shenjtë.' Dhe ju njoftojmë se: "E gjithë plotësia e Hyjnisë banon trupërisht në Krishtinr." Kolosianëve 2:9. Prandaj, ka një Zot në Kishë. Pasi solli këto përfundime, u bë këshilli i madh: dhe engjëlli që ishte rojtari i thesarit erdhi dhe solli nga garderoba për secilin prej atyre që ishin ulur në karrige rroba të pasura, të qëndisura në vende me ar. dhe tha: "Merrni rrobën e dasmës". Më pas ata u çuan në lavdi në qiellin e ri të krishterë, me të cilin kisha e Zotit në Tokë, që është Jeruzalemi i Ri, do të bashkohet.